δύοδώδεκα

τέλειωσε. τι κι αν γύρισαν όλα ανάποδα; τι κι αν έφυγα ξανά; τι κι αν οι δύο περσινές άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου γίνανε είκοσι; οι ταινίες, οι μουσικές, τα βιβλία, οι βόλτες, οι φίλοι μου, η οικογένεια μου. όμορφη χρονιά. σκεφτόμουν ποιο θα έπρεπε να επιλέξω ως τραγούδι της χρονιάς μου. αυτό που άκουγα τις τελευταίες μέρες της θητείας μου; αυτό που άκουγα τις πρώτες μέρες στη δουλειά; κατέληξα σε ένα άλλο. το άκουσα μόνο το απόγευμα της 23ης μαΐου. μια φορά μόνο και δεύτερη φορά τώρα που γράφω το κείμενο. δεν ήθελα να το χαλάσω. πόσες φορές στη ζωή σου έχεις ζήσει στιγμές, λεπτά, ώρες που θα μπορούσαν να είναι βγαλμένες απο ταινία; πόσες φορές κοίταξες γύρω σου κι όλα ήταν εναρμονισμένα με τα δικά σου θέλω; μια πορτοκαλόπιτα με δύο κουτάλια, ο ανδρέας ο σκύλος, δυο κλεφτές φωτογραφίες. το δικό μου μεσημεροαπόγευμα της 23ης ήταν απ'τα πιο όμορφα της ζωής μου. κι έκλεισε μ'ένα ακορντεόν.

καλή χρονιά να έχουμε.
-θωμ.

rewind

ιανουάριος: ταγκό (δημήτρης καρράς feat. νικήτας κλιντ)
φεβρουάριος: all is full of love (bjork)
μάρτιος: house of balloons (the weeknd)
απρίλιος: make my (the roots feat. big k.r.i.t)
μάιος: funeral march (patrick cassidy)
ιούνιος: there's no leaving now (the tallest man on earth)
ιούλιος: american terrorist pt.3 (lupe fiasco)
αύγουστος: wildest moments (jessie ware)
σεπτέμβριος: m.a.a.d city (kendrick lamar feat. mc eiht)
οκτώβριος: no introduction (nas)
νοέμβριος: sad eyes (crystal castles)
δεκέμβριος: highschool lover (air)

dωdεkα

πρόσκληση σε πάρτυ

στο λεωφορείο για λάρισα. στον πάνω όροφο. θέση 73. και λίγο 74. γουάηρλες σε κινούμενο όχημα. τι φτιάνουν οι κερατάδες ε; ταινία βάλανε το καινούργιο πλανήτη των πιθήκων. not in the mood. στα ακουστικά, το πρώτο άλμπουμ των στέρεο νόβα.

νύχτωσε έξω. πόσο πιο άνετα νιώθω όταν υπάρχει σκοτάδι. πόσο πιο όμορφα γίνονται τα χωριά. αυτά που χαζεύεις απ'την εθνική καθώς περνά το λεωφορείο μέχρι να χαθούν πίσω σου. πάω στη λάρισα -vox populi. τι κρίμα που είναι στενός ο διάδρομος του λεωφορείου και δεν μπορώ να χορέψω- μετά από τρεις μήνες κι όλα είναι διαφορετικά. ο ψηλός δε μένει πια εκεί -ντίσκο αλμπάνα. ρυθμικό χτύπημα ποδιώνε κι ας με κοιτάνε- ούτε η μαρού, ούτε η δώρα. η χαζή θα δουλεύει. εγώ με το λάπτοπ στα μπούτια. πότε μεγάλωσα; πότε έφυγες; πότε μεγαλώσαμε; έφτασα 27 χρονών κι ακόμα δεν έμαθα να παίζω πιάνο. θα μ'αφήσεις να σου κρατώ το χέρι; σκοτάδι έξω. χάθηκαν και τα χωριά. που και που κανένα αυτοκίνητο που κατεβαίνει αθήνα διαγράφει κάθετα το μαύρο άπειρο που εκτείνεται μπρος μου. θυμήθηκα τη γιαγιά μου την κική και τη λύσσα που είχε για τις πίτσες. μόνη της τη γνώρισα, ο άντρας της είχε πεθάνει. θυμήθηκα τη γιαγιά μου τη χαρίκλεια και τις άπειρες καρφίτσες που έβρισκες παντού στο σπίτι. μόνη της τη γνώρισα, ο παππούς μου είχε πεθάνει. θυμήθηκα τη γιαγιά μου την τούλα και την καλύτερη γαλατόπιτα που έχω φάει ποτέ μου. δεν τη γνώρισα μόνη της. πόσο μόνη ένιωθε. πότε μεγάλωσα; τέλειωσαν οι στερεο νοβα. your hand in mine. όπως τότε. θυμάσαι; dream a little dream of me μου τραγουδούσες. κι εγώ άνευ προσπάθειας, το κατάφερα. γιατί έφυγες; το 2006 θυμάμαι να με πονά η καρδιά. η καρδιολόγος είχε πει οτι είναι άγχος. τα ίδια τσιμπήματα ξανά. θα τα αγνοήσω. λες να συνεχίσω να γράφω μέχρι να φτάσω λάρισα; μόλις περάσαμε το κάστρο βοιωτίας. άνοιξε και το ερκοντίσιο ο ντράηβερ. ας είναι καλά το λαπτοπ και τα ζεστά μου μπούτια. σχεδόν τέσσερις μήνες έχουν περάσει που γύρισα στην αθήνα. μου φέρεται καλά η πόλη προς το παρόν. και κάθε φορά που κατεβαίνω την καραγιώργη σερβίας, εσένα σκέφτομαι. και κάθε φορά που κάθομαι στο υπερωκεάνιο, εκείνο το τραπέζι δίπλα στα καπέλα χαζεύω. όπως ο διάολος το λιβάνι την αποφεύγω την πλάκα. πότε μεγαλώσαμε; αλλά δε σταματώ να γράφω. o tyler durden έλεγε you are not your job. this is your life and it's ending one minute at a time. είναι η αλήθεια και με αγχώνει αλλά είναι η αλήθεια. αυτή μου μάθανε να κυνηγώ στη ζωή μου. βαράνε γορίλες με τα γκλομπ πάνω στη γκόλντεν γκέητ μπριτζ. ευτυχώς δεν έκατσα να το δω. πολύ ωραίο το rosin. τα'λεγα ον δι άδερ ντέη στον ψηλό. μου 'λειψε ο στρατός. πριν αρχίσεις να κράζεις, όχι δε μου λείψανε οι προσοχές, οι γαμωπαραλλαγές, τα ξυρίσματα, το φαγητό -νταξει το ζελέ μου έλειψε στα αλήθεια πολύ- οι αγγαρείες. αυτά τα απογεύματα όμως. που περπατούσα στο στρατόπεδο μόνος μου με το βρωμόκρυο να μου τρυπά το κόκκαλο. που ένιωθα τόσο άδειος. που ένιωθα τόσο γεμάτος. σα να είχα βιώσει κάθαρση ψυχής. στα τούνελ πάνω απ'τα καμμένα βούρλα. τέλειωσαν κι οι πίθηκοι. για να δούμε τι θα βάλει τώρα. αυτές οι προπέρσινες βραδιές στο αλομπάρ. ο ψηλός, η μαρού, ο σάκης, ο άλλος -πως τον λέγανε ρε τον άλλο- και κανα δυοτρεις ακόμα. ποτέ δε θα τις ξεχάσω εκείνες τις βραδιές. ποτέ δε θα ξεχάσω και τη βραδιά στο μοσ με τη μαρού. ποτέ δε θα ξεχάσω και τη βόλτα με τον ψηλό μέχρι το δαμάσι. ποτέ δε θα ξεχάσω το τηλέφωνο της γεωργίας. τέλειωσαν κι οι your hand in mine. cat power τώρα. ανέβασα και τη φωτογραφία για το αυριανό αθηναϊκό μυστικό και συνεχίζω. με εφμπηάη και σιάιεη είναι η δεύτερη ταινία. pass. ποτέ δε θα ξεχάσω τη βραδιά με το μάηκ στο μέλοου. ΠΑΙΖΕΙ ΚΙ Ο ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΚΗΡ. definite pass. ποτέ δε θα ξεχάσω το τηλέφωνο του σπύρου. κάποτε μετρούσα τις λάμπες που υπάρχουν που&που κατα μήκος της εθνικής. τώρα ζαλίζομαι. πότε μεγάλωσα; ποτέ δε θα ξεχάσω το παραμικρό από σένα. ούτε εκείνο το σιχαμένο κοκτέηλ στο μπάμπα, που το πιες το σπασες και το ξανάπιες, ούτε τις τσίχλες τις τριντέντ. δεν είμαι σε μουντ για κατ πάουερ. πάντα όμως είμαι σε μουντ για το Μάνο στη ρωμαϊκή αγορά. πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι. πάλι εσένα σκέφτηκα. ΦΑΚ. φτάσαμε και στη λαμία. σου είπα πόσο μου λείπεις; ασφαλώς κι όχι. έχω και μια τσαλαπατημένη περηφάνεια που μου λέει να μην. καλώς. και τώρα σκέφτηκα οτι αν τρακάρουμε, δε θα το διαβάσει αυτό το κείμενο κανείς και ποτέ. τουλάχιστον θα το'χω βγάλει από μέσα μου. στη στυλίδα. ακόμη να χτιστεί αδριάντας του απόστολου. ας είναι. όσο για τις φωτογραφίες μην ανησυχείς. ξεκίνησα ξανά. αυτη η γαμημένη νανοστιγμή. αυτή η γαμημένη νανοστιγμή. πότε μεγαλώσαμε; θ'ακουστεί αστείο, μπορεί και να γελάσεις. μου 'λειψε ο βησσάρης. δλδ περισσότερο μου 'λειψε ο βησσάρης στο σπίτι μου στην αθήνα να διαβάζει αυτό το κόμικ με τις κατσαρίδες. ποτέ δε θα ξεχάσω κάποια πρωιμεσημεροαπογεύματα στα πατησιων σταρμπακσ με τη σόφι. περνάμε απ'τις ράχες. αν ήμουν στο passat με τους γονείς μου, ο φάδερ θα πρότεινε να πηγαίναμε να φάμε εκεί, η μάνα -διαρκώς στο φτερό- θα συμφωνούσε και σε περίπου δέκα λεπτά από τώρα θα σκιζα στα δύο τα μπαρμπούνια ή τα μπιφτέκια. αναλόγως το γούστο. σ'αυτή την ταινία με το ρίτσαρντ γκιρ παίζει μία πολύ όμορφη. apparently σου λέει υπάρχουν χρωστικές που μπορούν να κάνουν το ζελέ μπλε. εγώ σαν blueberry θα το σκέφτομαι πάντως. μια φορά έκατσε ο Μάνος να γράψει ζεϊμπέκικο κι έγραψε τον αητό. Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. είδα προχθές ξανά το αλοίμονο στους νέους. όχι! το μουσικό χάηλάητ δεν είναι το πες μου μια λέξη. γιατί έφυγες; αν συνεχίζεις να διαβάζεις, θέλω να σε συγχαρώ για το κουράγιο σου. κι αν η ζωή μας άλλαξε τόσο μέσα σ'ενα χρόνο, να προσπαθήσω να σκεφτώ τα επόμενα δυο-τρία-πέντε χρόνια; η διαφορά μου όμως με το προ365 ημερώνε θωμά, είναι οτι πλέον δε φοβάμαι τόσο. είναι ότι πλέον βαδίζω με δύο πόδια στο έδαφος. θες και τα κακά; σε θέματα όπου το μυαλό δεν μπορεί να κυριαρχήσει κι η καρδιά αναλαμβάνει το ρόλο του μπροστάρη, συνεχίζω να'χω γυμνασιακή αντιμετώπιση. ίσως εκεί τελικά να κρύβεται αυτή η γοητεία μου που όλοι λένε. γιατί ντάξει, λετσ φέησ ιτ. ωραία μάτια, γενικά ωραίο μουτράκι, αλλά δεν πας πουθενά αν έχεις μόνο τα λουκσ. ο ρίτσαρντ γκιρ σημαδεύει με περίστροφο μία που κλαίει. που λες, ναι. εκεί θα'ναι το μυστικό μου. τόσο μυστικό που ούτε ο ίδιος δεν το ξέρω. σου είχα πει πόσο όμορφη είσαι; συνωμοσία στο φως των αστεριών. δεν το λέω εγώ. ο κύριος Μάνος. εγώ απλώς κλέβω. κλείσανε το γουάηρλες οι αλήτες. ΑΙΣΧΟΣ. ΤΣΟΜΠΑΝΑΡΑΙΟΙ. α, άκυρο. ξανάρθε. κι αν περάσω απ'τη τζαβέλα ο ψηλός δεθαναι εκεί. γαμώτο. παρασυνέδεσα πολλές λαρισαϊκές συνήθειες με τον ψηλό. ήδιστον, πικνικ, ντάλας. χα! όλα με φαγητό είναι. γαμιέσαι ψηλέ. θα λυσσάξω απ'την πείνα. ενώ ο σάημον πανηγυρίζει για το γουάηρλες γιατί μπόρεσα και δούλεψα ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ. παίζει όλα τα πλάνα της ταινίας να δείχνουν το ρίτσαρντ γκηρ. όλα τα πλάνα. αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα μιλάμε για μάστερπισ. ώπα ξέχνα το. έδειξε έναν άλλο τώρα. κι έφτασε η ώρα για το αστέρι του βοριά. της κηδείας μου το τελευταίο τραγούδι. χαζή, θύμησέ μου να σου ζητήσω κάτι για εκείνη τη μέρα. οι πινακίδες της εθνικής πλέον λένε λάρισα και φάρσαλα. μύρισε καρκαμπίλα. έτοιμο και το μυστικό της αγγλικής αθήνας. φτάνω και πρέπει να κλείσω. και επεσε τραγούδι σωστό. τα παιδιά κάτω στον κάμπο κυνηγούν έναν τρελό. δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το ταξίδι. ασυναρτησίες ξανά. δε λέω άλλα. εσύ, όσα κατάλαβες. οι άλλοι, το αυτό.

τέλειωσε. ή μήπως όχι;
θωμ

έρημες νύχτες

noah

do you believe in magic?

κι έτσι, χωρίς καν να χτυπήσω τα δάχτυλα, αρχιζούν να μαζεύονται γύρω μου. σα να κατάλαβαν πως κάτι δεν πάει καλά. σα να νιώσανε κι αυτοί την ανάγκη που νιώθω κι εγώ. σαν αυτές οι κλωστές που μας ενωνούν να εκμηδενίζουν ξανά την όποια χιλιομετρική απόσταση.

τι ωραίοι που είναι οι φίλοι μου.

ονδεροουντ

μία ημέρα που νιώθεις αυτό το βάρος μέσα σου. που δε σου φταίει τίποτα. που σου φταίνε όλα. μία ανάσα θέλω να πάρω μόνο. όχι, δεν πρέπει ακόμα. θα καλομάθω και δεν επιτρέπεται. άραγε είναι αυτός ο κόσμος μου; μέχρι και τα τύμπανα στα τραγούδια χτύπο καρδιάς μου θυμίζουν. τι θα κάνω; μια μικρή ανάσα. τι θα έκανα αν δεν είχα τη μουσική; χρειάζομαι τις φωτογραφίες μου. μέχρι κι οι προτάσεις μου είναι κοφτές. σαν τις ανάσες που μ'αφήνουν να παίρνω. τι είν'αυτό; μπουρμπουλήθρες πάλι; τις βαρέθηκες κι εσύ ε; κάνε κουράγιο.

πλησιάζει η μέρα που θα πνιγώ.

ταραραραραρα ρα

(απόσπασμα ταινίας του 1975)

Το ωραίο με τους τσιγγάνους είναι η ελευθερία, η επιθυμία. Όπως ο έρωτας. Γεννιέται και μετά παύει να υπάρχει.

Πάλι τ'αστέρια. Όπως τα 'βλεπα πολλές άλλες βραδιές.

Νύχτες, μέρες, έρωτες, γεγονότα.

Νιώθω το βάρος των περασμένων στην πλάτη μου.

Και το μέλλον; Τι θα γίνει μ'αυτό;

Ήταν μια όμορφη μέρα. Όμορφη. Ελεύθερη. Ανόητη.

Ποιος ξέρει αν θα υπάρχει κι άλλη τέτοια μέρα.

πορτοκαλι αναπτηρας

φοβήθηκες;
μη. δεν υπάρχει λόγος. σαν τα φανάρια που αναβοσβήνουν. που άθελα τους καθορίζουν τη ζωή μας. κόκκινο, πράσινο και πάλι κόκκινο. στοπ. δεν πάει παρακάτω. θέλεις. αλλά το γαμίδι το πράσινο δε ξανανάβει.

φοβήθηκες;
μη. δεν υπάρχει λόγος. όπως ζούσα θα συνεχίσω να ζω. κι αν το'χεις άγχος. μη. κι αν αναρωτιέσαι πως θα ήταν, άσε με να σου πω εγώ. ωραία θα ήταν. πολύ. δεν πάει παρακάτω. κάπως έτσι σταματά.

φοβήθηκες;
μη. δεν υπάρχει λόγος. την έχω συνηθίσει τη ζωή μου έτσι. καληνύχτα σου.

θωμ.

στο κάουντερ

1018 μέρες λέει. δεν ακούγονται ωραία.
24.432 ώρες. πολύ καλύτερα.

για ένα dream a little dream of me.
για ένα βαλς που ψιθυρίσαμε και ποτέ δε μάθαμε τον τίτλο του.
για ένα μπλε ζελέ με δύο κουταλάκια.
για μία φράση γραμμένη σε κάρτα 88.9 x 50.8 mm.

για εσένα που δεν έχεις καταλάβει.

θωμ

breaking sad

τι κι αν έσβησα την από πάνω παράγραφο; παραμένει κι έτσι ένα θλιβερό κείμενο. γυμνό, χωρίς επεξηγήσεις, χωρίς λεπτομέρειες. πιο βαριά τα ακροδάχτυλα. δεν υπάρχουν βιολιά πλέον. μόνο ένα τσέλο. ένας βαθύς, μονότονος, βαρύς ήχος. κάθε νότα και μια φρέσκια χαρακιά. μη δίνεις σημασία. δεν υπάρχουν τοπία. μόνο αέρας και σκόνη. δίχως να μπορείς να ξεχωρίσεις τη γη απ΄τον ουρανό. καμία νοητή γραμμή ορίζοντα στο βάθος. δεν υπάρχει λόγος. ποτέ δε χρειάζεται όταν υπάρχουν μάτια. ακόμα κι όταν αυτά δεν καταφέρνουν τίποτα. άσ'το.



ένα ακόμα θλιβερό κείμενο.

μάιος. δέκα.

θα ζητήσω κρέντιτς μόνο όταν το δω σε ποστ σου και κρέντιτς σε φάση να υπάρχω ως "το κορίτσι"

σοκ.
πρώτη φορά. δεύτερη φορά. τρίτη φορά.
κάθε φορά και πιο έντονο. πως γίνεται; τι είναι;
κι αν της το πεις; θα τρομάξει, θα τραβηχτεί, θα, θα.
κι αν δεν της το πεις; θα πνιγείς, θα μείνεις με την απορία, θα, θα.
καλά έκανα και της το'πα.

τρόμαξε;
τραβήχτηκε;
έφυγε;

δεν ξέρω. θα δείξει.
είναι ιδιαίτερη. κι όμορφη.

λες οτι θυμάσαι

να γράψω; να της πω οτι μου λείπει έστω κι αν ακούγεται παράλογο.
να γράψω; πόσο επώδυνο είναι να βλέπεις και να μη μπορείς να μιλήσεις.
να γράψω; πόσο εύκολο είναι να την ξεχάσεις. καθόλου.
να γράψω; χαμένη υπόθεση ήταν εξ'αρχής, άσχετα αν κορόιδευα τον εαυτό μου.
να γράψω; τι διαφορά έχει; το αποτέλεσμα ήταν και θα παραμείνει το ίδιο.

δε θα γράψω. αν κατάλαβε, κατάλαβε.
αν όχι, δεν πειράζει. καλά να είναι.

ουάν ντέη

εκεί

 που

άφησα 

την 

καρδιά

μου

φάουστ

πέτα με στο δρόμο. δώσε μου μία φωτογραφική. βάλε μου τα ακουστικά στ'αυτιά. έτσι αναπνέω.
άσε με να φαγωθώ μ'αυτό το μέσα μου. μη μου πάρεις όμως τα βιολιά. άσ'τα.
θάψε μέσα μου αυτά που σου ζητώ. δεν είναι τόσα πόλλα.
στείλε με να μάθω τί είμαι και σου υπόσχομαι πως θα γυρίσω να σε πάρω μαζί μου.
ακούς;
εγώ όχι. φορώ τ'ακουστικά.
μην. μη μου πάρεις τα βιολιά.
πες μου οτι έχεις γεράνια στο παράθυρο.
της φαντασίας μου θα'ναι. άσ'το.

1961

απντέη

ντάξει. πέρασε ο καιρός. το ντελφενα υπάρχει ακόμα. η postστρατού γοητεία έχει αυξηθεί κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες. με τη λογοτεχνία πλέον το'χω. ξέρω οτι ο james joyce δεν είναι απλά μια pub στο μοναστηράκι. μου λες ψηλά βουνά κι απαντώ ζαχαρίας παπαντωνίου. το'χω σου λέω μάναμου. όσο για τη σωματική διάπλαση, ντάξ άνοιξε κάπως η πλάτη, πέταξε όμως κι η κοιλιά. τώρα θα πρεπε να γράψω αυτό με την κοιλίτσα και την καραμελίτσα. το γραψα. ε θα κάνω μερικές απλωτές στη θάλασσα και θα εξαφανιστεί. άκου με που σου λέω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ.

θα επανέλθω.

τστρου

τι περιμένεις δηλαδή;
όχι.
θα τα πνίξω κι αυτά.
θα ζήσω για να θυμάμαι τις ευτυχισμένες μου στιγμές.
ζω για να βιώνω τη δυστυχία της καθημερινότητας.

εδώ είμαι πάλι.
εδώ που είχα φρικάρει πριν κάποια χρόνια. εδώ που έξυσα πίσω απ'την καρδιά μου.
τώρα όμως είναι αλλιώς. πνίγω. μπουρμπουλήθρες και γέλια. οι πιο άηχες. τα πιο όμορφα.

σου γράφω δυο λόγια γλυκά. μα είναι θαμπά.
μην ψάξεις εδώ. αλλού τα φυλώ.

θωμ

1078

τέλειωσε.

244 ημέρες.

5 στρατόπεδα.

13 κρεβάτια.

7490 χλμ.

θα τους ξανάκανες αυτούς τους οχτώ μήνες; όχι.

θα τους άλλαζες με τίποτα; όχι.

πώς να ευχαριστήσεις αυτούς τους ανθρώπους γι'αυτούς τους μήνες;

πώς να πεις σ'εκείνη οτι σου λείπει από εκείνο το πρωί;

τίποτα δε θα κάνεις. ξέρουν.

για τις ημέρες που δεν ήθελες να ξυπνήσεις ξανά.

για τις φορές που ντρεπόσουν να κοιταχτείς στο καθρέφτη.

για τις τελείες που ενώσαμε κάποτε κι οι ζωές μας γίνανε ένα.

γιου ντιντ ιτ

δεν έμαθες.

κι αν προσπαθήσω να σου δείξω με τα δάχτυλά μου πώς χτυπάει η καρδιά μου, το μόνο που καταφέρνω είναι να ματώνω τα νύχια μου.

κι όταν μούδιαζαν τα γόνατά μου, ήμουν τόσο απορροφημένος στο γεγονός που ξεχνιόμουν και δε σε κοιτούσα.

κι όποτε θα έρχεσαι για να με βγάλεις απ'τα όριά μου, πάντα θα πέφτω στην παγίδα σου και θα βυθίζομαι στη ντροπή και την ενοχή.

κι όσο κι αν προσπαθούν να σου χρυσώσουν το χάπι, ο μόνος που φταίει, είμαι εγώ.

η χειρότερη έκδοση του εαυτού μου.

δεν έστειλες.

wu

ντάξει το 'χω. από 'δω και πέρα όποτε μου σπας τα αρχίδια, θα βάζω τα ακουστικά στ'αυτιά, θα πατώ πλέη στο 36 τσέημπερσ και θα σου κάνω σσσς με το δάχτυλο μπροστά απ'τα χείλη μου.
μη κοιτάς ούτε δεξιά. ούτε αριστερά. σε σένα το λέω.
άηγαμήσου τώρα.

θωμάς.

δάχτυλα

γράφεις και γράφεις και σβήνεις και ξαναγράφεις για να μπορέσεις να εκφραστείς μέσω του γραπτού λόγου. όταν όμως συνεχίζεις να νιώθεις πως ακόμα δεν τα έχεις πει όπως ταχεις μέσα σου, τότε έρχεται ο νόελ να σε
βοηθήσει να φτύσεις την αλήθεια σου.

excuse me if i spoke too soon. my eyes have always followed you around the room.

θάλαμος25
καληνύχτα

νερό

είχαν δίκιο. μετανιώνω; σαφώς κι όχι. ποτέ μου δεν έπνιξα τα συναισθήματά μου. ποτέ μου δεν είδα τον έρωτα σαν ένα παχνίδι σκάκι οπού μετακινείς το πιόνι σου και περιμένεις την κίνηση του άλλου. κουραζόμουν.

είχαν δίκιο. εγώ φταίω που ξεχνιέμαι και περνώ την καρδιά μου για παιχνίδι. την είχα δώσει μια φορά σ'ένα κορίτσι να παίξει. έπαιξε, έπαιξε, βαρέθηκε τα αίματα και την πέταξε. μάλλον γιατί της έδωσα εγώ το ελεύθερο να το κάνει. την περιμάζεψα, τη φύλαξα και μετά από αρκετό καιρό, θέλησα να την ξαναδώσω. σα να είχα κάνει ριγουάιντ την κασέτα και είχα ξαναπατήσει πλέη. πάλι βρέθηκα να κρατώ στα χέρια μου κάτι που θύμιζε την καρδιά μου. και μετά μάντεψε τι έγινε; προσπάθησα να την ξαναδώσω. μόνο που αυτή τη φορά, την κασέτα δεν τη γύρισα στην αρχή. πάτησα πλέη λίγο πριν το τέλος. ίδιο ήταν το φινάλε κι αυτή τη φορά. δεν της την έδωσα. θα βρει αλλού αν θέλει να παίξει. η δική μου παραέγινε ευαίσθητη για να συνεχίζει να ανέχεται παιχνίδια.

είχα δίκιο. ποτέ μου δεν έμαθα να διαχειρίζομαι σωστά τον έρωτα. μη λυπάσαι όμως. ναναι καλά ο Κλιντ να βγάζει τραγούδια να του κλέβω τις ατάκες.

γελάω στον πόνο.

καλώδιο

μάλλον δεν κατάλαβες τι εννοούσα. μάλλον την ώρα που εγώ πνιγόμουν, εσύ μέτραγες τις μπουρμπουλήθρες στην επιφάνεια του νερού.

πόσες ήταν; θυμάσαι;

μπρίζα

να κι ένας διάλογος που σκέφτηκα από το μυαλό μου.

-κοιμάσαι;

-μμ.

-έι, κοιμάσαι;

-μμ, όχι. τι θέλεις;

-να, δεν είμαι καλά. δεν τα μπορώ τα καράβια. ζαλίζομαι όταν κουνάνε.

-μα δεν κουνά καθόλου. κι ο αέρας είναι μηδαμινός.

-ναι αλλά αν φυσούσε, θα σήκωνε κύμα, θα άρχιζε να κουνά το καράβι. κι εμείς; εμείς είμαστε τόσο ψηλά που και το παραμικρό κούνημα θα μας γινόταν αισθητό. και τότε θα ζαλιζόμουν και δε θα ήμουν καλά.

-τίποτα όμως απ'όλα αυτά δε συμβαίνει.

-και μόνο στη σκέψη πως θα μπορούσαν να συμβούν από λεπτό σε λεπτό, ζαλίζομαι και στεναχωριέμαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ και δε με χωρά ο τόπος. θέλω να κατεβούμε στο επόμενο λιμάνι και να πάρουμε το τρένο για να φτάσουμε.

-εντάξει. μην ανησυχείς. θα βγω να βρω κάποιον υπεύθυνο να τον ενημερώσω πως όταν πιάσουμε λιμάνι να μας ειδοποιήσουν για να κατέβουμε.

αφού πέρασε μια-δυο ώρες, αέρας δε φύσηξε, κύμα δε σηκώθηκε. σε λιμάνι όμως φτάσανε και κατεβήκανε. της κράτησε τις αποσκευές γιατί η ίδια συνέχιζε να ζαλίζεται. με περίτεχνες κινήσεις, κατάφερε να κρατήσει όλες τις αποσκευές στο ένα χέρι για να μπορέσει με το άλλο να σφίξει το χέρι της. έφτασαν στο σταθμό των τρένων περίπου τριάντα λεπτά πριν την αναχώρηση της αμαξοστοιχείας. αυτή έκατσε, εμφανώς ανακουφισμένη, σε μία κόκκινη πλαστική καρέκλα κι αυτός έφτασε μετά από λίγο μ' ένα φρέσκο χυμό πορτοκάλι γι'αυτή κι ένα σκέτο καφέ φίλτρου για τον ίδιο. συζήτησαν για το τί θα κάνουν όταν φτάσουν στην πόλη, πώς θα κινηθούν τις πρώτες εκείνες ώρες, πού θα κοιμηθούν. ήταν μια καινούργια καινούργια αρχή μιας κι η προηγούμενη καινούργια δε λειτούργησε όπως υπολόγιζαν. αυτή τη φορά, έπρεπε να βάλουν τα δυνατά τους. αυτή τη φορά, έπρεπε να τα καταφέρουν.

-πρέπει να έρχεται το τρένο. κάτι ακούω.

-ναι, ναι αυτό είναι. να! κοίτα. ευτυχώς εκεί μέσα δε θα μπορεί να φυσήξει, ούτε να κουνήσει.

-έλα. πάμε να μπούμε.

πήραν κι οι δύο τα πράγματα, αυτή τη φορά, και σηκώθηκαν για να βρουν το βαγόνι που αντιστοιχούσε στο εισιτήριο που είχαν βγάλει.

-έλα. εδώ είμαστε. ανέβα.

-καλύτερα πήγαινε εσύ. δε θα έρθω εγώ. γεια.

top6

πέντε ταινίες που βγαίνουν μέσα στο 2012 και τις περιμένω πως+πως. σημείωνε:

• the master του paul thomas anderson
• the great gatsby του baz lurhmann.
• moonrise kingdom του wes anderson.
• untitled project του terrence malick.
• stoker του chan-wook park

φακ ιτ. περιμένω κι άλλες:

• nero fiddled του woody allen.
• on the road του walter salles
• the we and the i του michel gondry.
• the hobbit: an unexpected journey του peter jackson
• the dark knight rises του christopher nolan.

πανικός εφέτο.

mom5nt

οτι σημαντικότερο μου προσέφερε αυτός ο ένας μήνας στο γυμναστήριο είναι οτι κάθε μέρα στη μία το μεσημέρι περνούσα έξω απ'το δεύτερο δημοτικό, την ώρα που σχολούσαν τα πιτσιρίκια. είναι τέσσερα, πέντε κορίτσια που κάθονται σ'ένα πεζούλι και μιλάνε. στην άκρη, κάθεται ένα αγόρι. έχει αγκαλιάσει τα πόδια του. δε μιλά. απλώς κοιτά ένα απ'τα κορίτσια. και βλέποντας αυτή τη σκηνή, το μυαλό σου ακούει το glover να λέει about the small miracle of a girl choosing to talk to me.

κατραπακιά (ωραία λέξη). θυμάσαι τι πραγματικά αξίζει, τι είχες μάθει οτι αξίζει. κι όλα αυτά επειδή για 2-3 δευτερόλεπτα, θυμήθηκες πώς είναι η σπίθα.

series02

ντιευκρίνησις.

καθόμουνα (γιατί αυτή είναι η δουλειά μου πλέον) και ξαναδιάβασα τι έγραψα πσε τα μεσάνυχτα. το'χω ξαναδιαβάσει αυτό. δλδ το'χω ξαναγράψει παλιότερα αυτό. σίγουρος πλέον. είμαι αξιολύπητος. χαχαχα.

τέρμα τα δακρύβρεχτα (πλην εξαιρετικών περιπτώσεων). θα μοιράζομαι το πακέτο σιγάσιγά μαζί σας, φτωχά μου παιδιά.

α μπιαντό. (το ν πρόφερέ το ξέχωρα απ'το ταυ, όχι σαν φθόγγο)

αντίντας

πάλι τα ίδια. αδιόρθωτος. κι ας μου λέει ο θάνος όποτε βρισκόμαστε οτι δε μου πάει το ντραμακουηνιλίκι. ψέματα. όχι αδιόρθωτος. αθεράπευτος καλύτερα. να στριμώχνω σε μια γωνια την καρδιά μου και να τη χτυπώ με όση δύναμη μου δίνουν τα φίτνες σοκολάτα και το τρίκκη 3,5% λιπαρά. σύνθετος πόνος. ξεκινά απ'την καρδιά και μέσω αρτηριών και νεύρων χτυπά καθετί πάνω μου καταλήγοντας να παραλύει το μυαλό μου. το κακό δεν είναι οτι συμβαίνει. το κακό είναι οτι το απολαμβάνω αλλά κυριώς οτι το περίμενα να συμβεί. άκσιον-ριάκσιον λένε οι βρετανοί και δυστυχώς οι πράξεις μου μόνο τέτοιου είδους ριάκσιονς μπορούν να προκαλέσουν. ίσως είναι αυτός ο λόγος που τ'απολαμβάνω. το τίμημα που πληρώνω κάθε φορά που εγώ κι η μοίρα μου κάνουμε ταμείο. εκεί τα βάζουμε κάτω και με λύπη παρατηρώ οτι επαναλαμβάνω λάθη που υποτίθεται μου είχαν διδάξει κάτι την προηγούμενη φορά (πολλά που χρησιμοποίησα). όχι όμως. λάθος. ρονγκ..

περπατούσα πριν κι έλαβα το σημάδι που έψαχνα. πες το τύχη, πες το Θεός, πες το παπάρια. το θέμα είναι το σαφλ μου 'φτυσε στα αυτιά και στα μούτρα και στην από-φίτνες-σοκολάτα-και-3,5%-λιπαρά-τρίκκη-χτυπημένη καρδιά μου τη λώρην και θυμήθηκα τι είχα γράψει παλιότερα εδώ μέσα.

αν έχεις ξεχάσει τι σημαίνει ν'αγαπάς, ξανάκου μία το miseducation της lauryn. μ' ευχαριστείς άλλη φορά. δε μου επιτρέπω άλλες συγκινήσεις προς το παρόν.

καληνύχτα.

τομ.

μου κλείνω το μάτι

σε δύο (2) πράξεις

09:03

τα έβαλα κάτω και λέω: θωμά είσαι ωραίος.

ψέματα. θωμά είσαι πολύ ωραίος. εκφραστικά μάτια, δροσερό χαμόγελο, σαρκώδη χείλη. ξέρεις από κινηματογράφο, ξέρεις από μουσική, ξέρεις από φωτογραφία, είσαι απόφοιτος λυκείου. έχεις ντελφένα. τι σου λείπει; η τρομερή σωματική διάπλαση κι οι γνώσεις γύρω απ'τη λογοτεχνία μου απάντησα. αυτά τα δύο χρειάζομαι. αυτά τα δύο κυνηγώ τον τελευταίο καιρό για να κάνουν ουρά τα πιπίνια. αυτά τα δύο κυνηγώ τον τελευταίο καιρό για να βροντοφωνάξω: ναι θωμά, ΤΩΡΑ ΕΧΕΙΣ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ.

00:07

η χαζή κι ο ψηλός. τι ωραίοι άνθρωποι.

krit

my heart's so heavy that the ropes that hold my casket break

'cause everything that wasn't for me, i had to chase.

i swear to God.

i had to chase.

τι σημαίνει;

έκλεισα τα μάτια και ξύπνησα. αστικό τοπίο. ησυχία σαν να'ναι μεσημέρι δεκαπενταύγουστου. στο κέντρο μιας πλατείας στέκομαι και παρατηρώ τον αέρα, το φως, τον ήχο. ξεκινώ να βαδίζω δίχως όμως να'χω κάποιο προορισμό. σαν ένας νέος έντουαρντ μπλουμ, άλλες φορές οι βόλτες μου είναι πιο ονειρικές κι από μουσικές του χατζιδάκι κι άλλες θα ορκιζόμουν οτι συμμετείχα σε άντεργκράουντ ακυκλοφόρητη ταινία του πολάνσκι. ο κόσμος που συνάντησα, πολύς. έκανα φίλους, γνώρισα κορίτσια, γεννήθηκαν αδερφοί μου, άνθρωποι με αντιπάθησαν, με μίσησαν. συνέχιζα όμως να προχωρώ, αφήνοντας πίσω μου αναμνήσεις, ανθρώπους, όνειρα. ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο το έκανα. η μοναδική αιτιολόγηση που μπορώ να δώσω είναι οτι φοβόμουν την απόρριψη, φοβόμουν το ρίσκο, φοβόμουν τη δέσμευση. φοβόμουν μην πέσω στο βάλτο που είχα πλάσει με το μυαλό μου. και ξεκίνησα να φωτογραφίζω και να γράφω με σκοπό κάποια στιγμή να μπορέσω να κοιτάξω πίσω. και τα έκανα και τα κάνω και τα δύο κρυπτογραφημένα γιατί φοβάμαι να εκθέσω την ψυχή μου σε σένα. κι είναι τόσο κατεστραμμένο το μέσα μου που θα φοβηθείς και θα φύγεις. άκου με. το κρατώ για μένα. ο περίπατος όμως δε σταματούσε. ο περίπατος που κάποιες στιγμές μετατρεπόταν σε πορεία προς τον προορισμό και πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου, βρισκόμουν πάλι μόνος στο κέντρο εκείνης της αναθεματισμένης άδειας πλατείας. δεν το έβαζα κάτω. στην εκκίνηση ξανά με νέους ανθρώπους, με νέους έρωτες, με νέες εμπειρίες, με ψεύτικους έρωτες. κι ήρθε μια μέρα που εκεί που περπατούσα, βρήκα σε τοίχο. απόρρησα, αγχώθηκα, πανικοβλήθηκα, χάθηκα, ηρέμησα. και ξανά περπάτημα. δεύτερος τοίχος. τρίτος, τέταρτος, πέμπτος. κουράστηκα. κι υποσχέθηκα οτι στον επόμενο τοίχο που θα συναντήσω, δε θα κάνω αναστροφή και θα φύγω, ούτε θα δοκιμάσω να το σπάσω. θα κάτσω και θα περιμένω να πέσει μόνος του. ακόμα τον περιμένω να εμφανιστεί για να κοντράρουμε δυνάμεις κι αντοχές. έντεκα το πρωί πρέπει να ήταν μια μέρα που περπατούσα κι εμφανίστηκε μπροστά μου μια κοπέλα. δεν περπατούσε. στεκόταν όρθια σαν να περίμενε κάτι, σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από κάτι. την πλησίασα και την κοίταξα. καμία αντίδραση. κανένας σπασμός στο πρόσωπό της. μόνο με κοιτούσε. τρία, τέσσερα λεπτά διήρκησε η σιωπή. μπου γιολ ιγίντιρ με ρώτησε. δεν της απάντησα. της χαμογέλασα και συνέχισα να περπατώ.

βήματα ακούγονταν πίσω μου.

00 credits

στις εκατόνεξι μέρες που ήρθαν κι έφυγαν αλλά για πάντα θα μείνουν μέσα μου

στο γιάννη, στο νίκο, στο γιάννη. σε μένα

08ΙΑΝ2012

εδώ είμαι. για να βλέπω και να ζω την κάθε στιγμή. για να αναθεωρώ το κάθε τι που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. για να γκρεμίζω ιδανικά κι ανθρώπους. για να έρχομαι και να σου λέω οτι φτύνω εκεί που λάτρευα. εδώ είμαι για να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το χώρο. για να χαιδεύω το φως. για να ξαναγεννιέμαι κάθε φορά που χαζεύω τα κλαδιά. εδώ είμαι. για να σκέφτομαι εσάς και να πνίγομαι και να ψάχνω απεγνωσμένα ένα τραγούδι για να με ξαναβγάλει στην επιφάνεια. κι ευτυχώς αυτό το τραγούδι κάθε φορά εμφανίζεται μόνο του μπροστά μου. εδώ είμαι. για να μου λείπεις και να μη στο λέω. εδώ είμαι. μην έρθεις.

καλό βράδυ.