Recent Posts

Monday, April 26

atonement δλδ εξιλέωση

κυριακή του πάσχα. απόγευμα. γυρνάμε με τη χαζή σαν τις άδικες κατάρες στη λάρισα. κανείς δε θέλει/μπορεί να βγει μαζί μας. πηγαίνουμε και μπαστακονόμαστε στο γιώργο. τρώμε παγωτό απ'το σπέσιαλ. βλέπουμε φωτογραφίες απ'το γυμνάσιο. φεύγουμε. πάμε στην ελένη. εκεί είναι κι ο θάνος. συζητάμε περι βλακείας και βλέπουμε τσαρτ σόου. και τότε συνέβη. η ελένη πείνασε. η γεωργία συν-πείνασε.
-παύση-
λέμε να παραγγείλουμε κινέζικο να φύγει η αρνίλα από πάνω μας. οι κινέζοι το μαγαζί το'χουν κλειστό. αγγαρεύουμε το θάνο και φέρνει το αυτοκίνητο να βγούμε προς αναζήτηση τροφής. το νουντλ κλειστό. ο αλεξίου κλειστός. το γκούντις ανοιχτό (το'χουμε σαν τελευταία επιλογή). συνεχίζουμε. ο ντάλας κλειστός. θέλουμε φινγκερ φουντ γιατί τελικά δεν πεινάμε όσο πιστεύαμε. το στέφανις κλειστό. ο μικέλ κλειστός. το σίτος κλειστό. η γεωργία λέει να πάμε πασαρέλα. στον τελευταίο όροφο έχει εστιατόριο. δε θέλουμε να κάτσουμε. ανεβαίνουμε σε πεζόδρομο. τέρμα δεξιά, υπάρχει ανακριτικό. πάμε αριστερά. θα μπούμε στην πασαρέλα. θα ρωτήσουμε αν λειτουργεί το εστιατόριο κι ισχυριζόμενοι οτι στο σπίτι έχουμε έγκυο γυναίκα, θα ζητήσουμε φαγητό σε πακετό. το εστιατόριο δε λειτουργεί. fail. συνεχίζουμε. λέμε να πάμε στο πάνθεον και να συνδυάσουμε σαβούριασμα απ'τα σίμπλυ μαζί με ταινία. όλα τα φαγάδικα κλειστά. ταινία δεν παίζει. παίρνουμε τηλέφωνο την ελένη να δούμε αν έχει ταινία στα στερ. τιτανομαχία. δεν το συζητάμε καν. πάμε στο λειβαδάκι στα πλατάνια. είναι ταβέρνα. κλειστή. διασχίζουμε με το όχημα τον καγκουρόδρομο στη νεάπολη και μπροστά μας ξεπροβάλλει σαν όαση η κρεπάλη. παρκάρουμε. μπαίνουμε. μετά από μισή ώρα παραμονής εντός του καταστήματος, βγαίνουμε. στα χέρια κρατάμε τέσσερις σακούλες. τρία χοτ ντογκ. ένα κλαμπ. δύο γλυκιές κρέπες. τέσσερις φάντες. δύο αύρα. δεν πεινάμε. σκεφτόμαστε που να πάμε να τα φάμε. την ιδεά άλσος την εγκαταλείπουμε διότι "θουμά θα μας σκουτώσουν". πηγαίνουμε να φάμε στον προαύλιο χώρο της πινακοθήκης. έχει κρύο. τέσσερις μαντραχαλαίοι με σακούλες, κλεισμένα μπουφάν μέχρι πάνω και σκουφιά στο κεφάλι. μαχαίρι δεν έχουμε να κόψουμε τις κρέπες. μαχαίρι δεν βρίσκουμε να κόψουμε τις κρέπες. λάκιλυ, ο θάνος έχει κάρτες καζίνο απ'το λουτράκι κι απ'το μον παρνές, οπότε όλα καλά. δεν πεινούσαμε. τα φάγαμε όλα πλην μισής κρέπας γιατί η κρεμ πατισερί είναι τρελή αναγούλα. κάναμε μία βόλτα στη λάρισα με το όχημα γιατί καιρό είχαμε να κάνουμε. καταλήξαμε για μισάωρο τσιτ-τσατ στο σπίτι της ελένης κι ο καθείς πήρε το δρόμο για το σπίτι του. λετζενδέρι νάιτ.
λοβ.

Sunday, April 18

za

δύο άνθρωποι όρθιοι στέκονται αντικριστά. τα βλέμματά τους συναντιούνται. μαγνητικές δυνάμεις. έλξη αμοιβαία. όμορφο πράγμα όταν συμβαίνει. ακόμη κι αν παραμένει μία θεωρητικού επιπέδου έλξη. ναι ρε γαμώ. πάλι ακούς βιολιά. κουαρτέτο εγχόρδων αυτή τη φορά. χαλασμένα πυροτεχνήματα στο κεφάλι σου. και μωβ και μπλε και κόκκινο. δεν είναι τίποτα. εγκεφαλική ψευδαίσθηση. σε νοιάζει; όχι ρε διάολε. δε με νοιάζει. νιώθω γεμάτος. μπορεί να μην είμαι αλλά νιώθω. μυρίζουν λουλούδια. τον βλέπεις τον ουρανό; electricBlue χρώμα. ξανά. θυμάσαι; δε γίνεται να θυμάσαι. δε σου μίλησα. γκρι. ο ουρανός βρέχει λουλούδια. κλείνω τα μάτια στιγμιαία μήπως μπορέσω κι αιχμαλωτίσω το χρόνο. δεν τα κατάφερα. μη σκας ρε. νιώθω γεμάτος λέμε.
λοβ.

Wednesday, April 14

hb

το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σ'ένα κορίτσι που κοιμάται στη σκιά των γαλλικών άλπεων.

miss Ιφιγένεια, χρόνια σου πολλά.να τα εκατοστήσεις κι ότι επιθυμείς. να γελάς γιατί το λένε τα υπόγεια ρεύματα (κάτι παραπάνω θα ξέρουν αυτά). βάστα γερά εκεί στα ξένα κι όταν με το καλό γυρίσεις, υπόσχομαι να'μαι ο πρώτος πελάτης. να'ναι αναπαυτικός ο καναπές για να τρέχει ροδάνι η γλώσσα.

(μη ζηλεύεις Ελένη. έρχεται και το ποστ που λέγαμε)

Wednesday, April 7

?

ο χρόνος έχει τέσσερις εποχές. η μετάβαση από την μία εποχή στην άλλη γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο με δύο τρόπους: ημερολογιακά αλλά και καιρικά. με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ήρθε ο καιρός να βάλει τα χειμωνιάτικα στο πατάρι και να κατεβάσει τα ανοιξιάτικα, τα καλοκαιρίνα, τα φθινοπωρινά ρούχα. όταν τελειώνει όμως μία εποχή στη ζωή του ανθρώπου, αυτή πως γίνεται αντιληπτή? τι είναι αυτό που θα ωθήσει τον άνθρωπο να κλείσει στο δικό του πατάρι οτι δε χρειάζεται πλέον? ποιος είναι αυτός που θα καθορίσει τι χρειάζεται κάποιος και τι όχι? ποτέ μου δε συμπάθησα τις επόχες, πόσο μάλλον την εναλλαγή τους.
τι ωραία τα έγραφε ο κύριος Μάνος: η αγάπη ν' απλωθεί παντοτινή στη Γη σαν προσευχή.