Recent Posts

Wednesday, December 28

δύοέντεκα

πήγα να ξεκινήσω λέγοντας πως ήταν άσχημη χρονιά. το ξανασκέφτηκα. δεν ήταν καλή η αλήθεια είναι αλλά ψάχνοντας μέσα της ανακαλύπτεις στιγμές που άξιζαν όσο τίποτα. στη λάρισα, στην αθήνα, στην άνδρο, στη λέρο, στην άρτα, στο άργος ορεστικό, στα ρίζια. και βγήκε ένα τραγούδι τέλη οκτώβρη που δεν το μοιράστηκες με κανέναν, πλην μιας επιφανειακής ακρόασης με το μπιβ. εφτά λεπτά και σαρανταδύο δευτερόλεπτα. τα τελευταία τέσσερα+σαρανταπέντε ήταν που κάνανε τη ζημιά. γιατί κανένα τραγούδι δεν μ'έχει περιγράψει καλύτερα.



This is on a bus back from camp. I’m thirteen and so are you. Before I left for camp I imagined it would be me and three or four other dudes I hadn’t met yet, running around all summer, getting into trouble. It turned out it would be me and just one girl. That’s you. And we’re still at camp as long as we’re on the bus and not at the pickup point where our parents would be waiting for us. We’re still wearing our orange camp t-shirts. We still smell like pineneedles. I like you and you like me and I more-than-like you, but I don’t know if you do or don’t more-than-like me. You’ve never said, so I haven’t been saying anything all summer, content to enjoy the small miracle of a girl choosing to talk to me and choosing to do so again the next day and so on. A girl who’s smart and funny and who, if I say something dumb for a laugh, is willing to say something two or three times as dumb to make me laugh, but who also gets weird and wise sometimes in a way I could never be. A girl who reads books that no one’s assigned to her, whose curly brown hair has a line running through it from where she put a tie to hold it up while it was still wet

Back in the real world we don’t go to the same school, and unless one of our families moves to a dramatically different neighborhood, we won’t go to the same high school. So, this is kind of it for us. Unless I say something. And it might especially be it for us if I actually do say something. The sun’s gone down and the bus is quiet. A lot of kids are asleep. We’re talking in whispers about a tree we saw at a rest stop that looks like a kid we know. And then I’m like, “Can I tell you something?” And all of a sudden I’m telling you. And I keep telling you and it all comes out of me and it keeps coming and your face is there and gone and there and gone as we pass underneath the orange lamps that line the sides of the highway. And there’s no expression on it. And I think just after a point I’m just talking to lengthen the time where we live in a world where you haven’t said “yes” or “no” yet. And regrettably I end up using the word “destiny.” I don’t remember in what context. Doesn’t matter. Before long I’m out of stuff to say and you smile and say, “okay.” I don’t know exactly what you mean by it, but it seems vaguely positive and I would leave in order not to spoil the moment, but there’s nowhere to go because we’re are on a bus. So I pretend like I’m asleep and before long, I really am

I wake up, the bus isn’t moving anymore. The domed lights that line the center aisle are all on. I turn and you’re not there. Then again a lot of kids aren’t in their seats anymore. We’re parked at the pick-up point, which is in the parking lot of a Methodist church. The bus is half empty. You might be in your dad’s car by now, your bags and things piled high in the trunk. The girls in the back of the bus are shrieking and laughing and taking their sweet time disembarking as I swing my legs out into the aisle to get up off the bus, just as one of them reaches my row. It used to be our row, on our way off. It’s Michelle, a girl who got suspended from third grade for a week after throwing rocks at my head. Adolescence is doing her a ton of favors body-wise. She stops and looks down at me. And her head is blasted from behind by the dome light, so I can’t really see her face, but I can see her smile. And she says one word: “destiny.” Then her and the girls clogging the aisles behind her all laugh and then she turns and leads them off the bus. I didn’t know you were friends with them

I find my dad in the parking lot. He drives me back to our house and camp is over. So is summer, even though there’s two weeks until school starts. This isn’t a story about how girls are evil or how love is bad, this is a story about how I learned something and I’m not saying this thing is true or not, I’m just saying it’s what I learned. I told you something. It was just for you and you told everybody. So I learned cut out the middle man, make it all for everybody, always. Everybody can’t turn around and tell everybody, everybody already knows, I told them. But this means there isn’t a place in my life for you or someone like you. Is it sad? Sure. But it’s a sadness I chose. I wish I could say this was a story about how I got on the bus a boy and got off a man more cynical, hardened, and mature and shit. But that’s not true. The truth is I got on the bus a boy. And I never got off the bus. I still haven’t.

καλή χρονιά.

Tuesday, December 27

rewind

ιανουάριος. kanye west - eyes closed
φεβρουάριος. the tallest man on earth - kids on the run
μάρτιος. the roots - right on (feat. joanna newsom)
απρίλιος. michael jackson - best of joy
μάιος. lupe fiasco - beautiful lasers (2 ways) (feat. mdma)
ιούνιος. raphael saadiq - good man
ιούλιος. κωνσταντίνος βήτα - μιράντα
αύγουστος. peder - daylight (feat. signe marie schidt-jacobsen)
σεπτέβριος. jay-z & kanye west - murder to excellence
οκτώβριος. ενδελέχεια - υστερόγραφο (feat. μάρθα φριντζήλα)
νοέμβριος. noel gallagher's high flying birds - aka... broken arrow
δεκέμβριος. amy winehouse - a song for you


Monday, December 26

hunger

εδώ είμαι. τάισε με με στεναχώρια, με λύπη, με δάκρυα, με άυπνες νύχτες, με γέλιο, με έρωτα, με οργή. τάισε με και υπόσχομαι να τα κάνω φωτογραφίες.

γεια

Wednesday, December 21

eνtεkα

Friday, November 18

ντεστινι

.φακιτ.
γιατί τα λεπτά γίνανε ώρες. γίνανε μέρες. γίνανε εβδομάδες. γίνανε μήνες.
γιατί τα λεπτά γίνανε χρόνια.
και μετά ξανά από την αρχή.
αέναος κύκλος.
πενηνταδύο φορές, μου λέει το άιτιουνς, άκουσα το τραγούδι που σου'χω φυλάξει.
διακόσιαπενηντατρία λεπτά.
πάντα μου άρεσε να μετρώ τα συναισθήματά μου με αριθμούς.
γεμίζω κι αδειάζω την καρδιά μου.
μην το δοκιμάσετε στο σπίτι. είναι επίπονη διαδικασία.
τουλάχιστον, έχω έξι φωτογραφίες που περιμένουν υπομονετικά.
γυρνώ στο κλουβί.
που ξέρεις; μπορεί και να'ναι καλύτερα απ'έξω.
μειώνονται δραστικά οι παράγοντες που μπορούν να "επέμβουν" στο μυαλό μου.
εγώ κι ο εαυτός μου.
έτσι όπως έμαθα όλα αυτά τα χρόνια.
πονώ γιατί το προκαλώ εγώ στον εαυτό μου.
δεν αφήνω κανένα και τίποτα να με "αγγίξει" εκεί μέσα.
γιατί μπορώ.
έξω όμως; δεν είμαι τόσο δυνατός όσο πίστευα.
το αστείο είναι οτι μπήκα στο βλοκ για να βάλω ένα τραγούδι.
αλλά πνίγομαι σήμερα. τόσο αδύναμος, όσο ποτέ.

γεια

για το ρέκβιεμ

πες πως δεν τα είπα. ή μάλλον κάνε σαν μην τα είπα.

Monday, November 14

το ρέκβιεμ ενός άναρχου λόγου

τρέχει με περίεργο ρυθμό το μυαλό όταν είσαι με παραλλαγή. μπορεί και ν'αυθυποβάλλομαι αλλά έτσι μου φαίνεται. οι ώρες της εγκεφαλικής αδράνειας είναι πάρα πάρα πολλές και για να μη μετατρεπείς σε φυτό, σε πρόβατο, αναγκάζεσαι να σκεφτείς. να σκεφτείς ότι υπάρχει στη ζωή σου, ότι υπήρξε, ότι θα μπορούσε να υπάρχει, ότι περιμένεις να έρθει. όταν ανέβηκα στο 508 κι είδα ότι τα πράγματα είναι όπως περίπου τα φανταζόμουν, θέλησα να αποτραβηχτώ απ'όλους κι όλα. μόνο έτσι τη βγάζεις καθαρή. αδειάζοντας μυαλό και καρδιά και μη σκεπτόμενος χώρο και χρόνο. σου τα είπα και στο αλομπάρ. μαζί με τη χαζή, το γιώργο, το σπύρο και το μιχάλη είστε η πρέζα μου. δεν έπρεπε να μιλάμε στο τηλέφωνο. δε γινόταν όμως αλλιώς. και κάθε σάββατο ή κυριακή, κυλούσα ξανά. και σας έπαιρνα τηλέφωνο και για δέκα-είκοσι λεπτά γελούσα, έφευγα από εκεί μέσα, ξεχνούσα τι φορώ και μετά κλείναμε. κι η μαυρίλα, πιστή στο ραντεβού της, εμφανιζόταν. γνήσιο πρεζάκι. η γιαγιά μου έφυγε. δε μπορώ να ξέρω πως η μάνα μου, οι αδερφές μου, οι θείοι μου δεν είναι καλά. δεν το αντέχω. με σκοτώνει. ένα κείμενο ήταν η γιαγιά μου. το ίδιο κείμενο θέλω να γίνω κι εγώ. το ίδιο κείμενο, έχω γράψει σ'ένα μπλοκάκι που κουβαλώ στην τσέπη του παντελονιού μου κι όταν ξεκλέβω ένα λεπτό, το ανοίγω και το διαβάζω. κι είναι σαν να αδειάζεις ένα κουβά με νερό στα σωθικά μου. και χαμογελώ χωρίς να διακρίνεται κάποια κίνηση στα χείλη μου. τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα μέσα στο στρατό τα είδα. περπατάς μόνος σου, δεν ακούγεται ανθρώπινη φωνή, δυο-τρία σκυλιά από πίσω σου, το ποτάμι δε φαίνεται. το ακούς όμως στο δεξί σου αυτί. και μπροστά βλέπεις τον ήλιο. και κινείσαι προς το μέρος του. ο ουρανός έχει γίνει μωβ. τη σκέφτεσαι. περπατάς. ο ήλιος χάνεται, ο ουρανός έχει γίνει μαύρος. ποτέ δε θα σε ξαναδώ όπως σ'έβλεπα πριν το στρατό. και μετά ξαπλώνεις. συνήθως έπαιζες με τα δάχτυλά σου και τη σίτα του πάνω κρεβατιού. τώρα σε βάλανε πάνω. χαζεύεις το ταβάνι, βάζεις ακουστικά στ'αυτιά και πατάς ριπίτ στο ημερήσιο πρόγραμμα που τρέχει στον εγκέφαλο. πάλι εσένα θα σκεφτώ. πάλι εσένα κι εσένα κι εσένα θα σκεφτώ. και χωρίς να το καταλάβω, έχω κοιμηθεί. και το μυαλό μου να ποτίζεται κι απόψε με βιολιά και με τη σκέψη σου.

The nuns taught us there are two ways through life - the way of nature and the way of grace. You have to choose which one you'll follow.
Grace doesn't try to please itself. Accepts being slighted, forgotten, disliked. Accepts insults and injuries.
Nature only wants to please itself. Get others to please it too. Likes to lord it over them. To have its own way.
It finds reasons to be unhappy when all the world is shining around it. And love is smiling through all things.
They taught us that no one who loves the way of grace ever comes to a bad end.

καληνύχτα.

Monday, October 24

Tuesday, October 11

δεκατρία

με φέρανε εδώ. εδώ που όπου και να κοιτάξεις δε βλέπεις τίποτα. μόνο πεδιάδα και στο βάθος βουνά. εδώ που οι ανώτεροι σε βλέπουν σαν εργαλείο για να γίνουν ανώτατοι. εδώ που η μόνη παρηγοριά που έχεις είναι μόνο αυτοί που περνάνε τα ίδια. εδώ που κάθε σκέψη για τον έξω κόσμο σε σκουπιδιάζει τελειώς. εδώ που για να τη βγάλεις καθαρή πρέπει το μυαλό να υπάρχει μόνο εντός στρατοπέδου. εδώ. στην άκρη του ουρανού.

Tuesday, August 30

308

sometimes when you're doing simple things around the house
maybe you'll think of me and smile.

Tuesday, June 28

3

ταινίες είδα. μουσικές άκουσα. σε περίμενα.
σε περίμενα τόσο καιρό που νομίζω οτι ερωτεύτηκα την ιδέα σου περισσότερο από σένα.
ταινίες και μουσικές φύλαξα για να σου αφιερώσω. σε περίμενα.
σε περίμενα τόσο καιρό που συνήθισα ξανά τη μοναξιά. τόσο καιρό που αγάπησα ξανά την παρέα μου.
δεν ήρθες. δε νομίζω να ήθελα να 'ρθεις.

θωμάς

Friday, June 10

who i am - volume two

Tuesday, June 7

who i am - volume one

Sunday, April 17

κιτζ


στις λάθος επιλογές που με κάνανε οτι είμαι σήμερα.
στους ανθρώπους που έκλαψαν εξαιτίας μου.
στις εξομολογήσεις που ποτέ μου δεν έκανα.
στα κορίτσια που κάνανε τα γόνατά μου να τρέμουν.
στα ρίσκα που ακόμα με περιμένουν να τα πάρω.

Sunday, March 20

let's break some hearts tonite

που γυρνώ; που περπατώ; που χάθηκα;
έβρεχε όλη την ημέρα σήμερα. το βράδυ ένιωσα την ανάγκη να βγω και να βυθιστώ ξανά. εκεί κάτω που είναι ζεστά κι όμορφα και κανείς δεν μπορεί να με πειράξει. έχω καταφέρει να σπάσω σε κομμάτια τον εγκέφαλό μου, να τον γεμίσω με άδεια κελιά, τα οποία αργά αλλά σταθερά τα γεμίζω με πράγματα. πράγματα που με στενοχωρούν, πράγματα που με φοβίζουν, πράγματα που με αγχώνουν. κάθε φορά, λοιπόν, που ένα κελί γεμίζει το γιορτάζω με μια βουτιά στο υποσυνείδητο. σήμερα ήταν μια τέτοια μέρα. κελί #έχωχάσειτομέτρημα σε γέμισα κι εσένα. με πίκρα, με φόβο, με αν, με τρεμάμενα δάχτυλα. και βγήκα στη βροχή κι οι μουσικές στ'αυτιά μου ήταν ξανά πλημμυρισμένες από συναισθήματα και τα μάτια μου ξαναβλέπανε φωτογραφίες παντού και το μυαλό πάλι έτρεχε με ρυθμούς που δύσκολα ακολουθώ. βρεχόταν το πρόσωπό μου κι ήταν σα ν'άλλαζα δέρμα. κάθε τραγούδι ήταν και μία ανάμνηση, ένα όνειρο. κάθε ματιά μετατρεπόταν σε φωτογραφικό κάδρο. κάθε σκέψη ερχόταν να στοιβαχτεί με όσες ήδη υπάρχουν εκεί μέσα. κι ο δρόμος μετά μ'έβγαλε σπίτι μου. και στο ασανσέρ με κοίταξα στον καθρέφτη. μία ακόμη φορά με θυμάμαι έτσι. έναν Μάρτη, σ'ένα ημιυπόγειο μαγαζί στην Πατησίων, να δοκιμάζω μπροστά στον καθρέφτη μία μακρυμάνικη μαύρη μπλούζα. τι άσχημος που ήμουν, Θεέ μου! όχι, δεν εννοώ εξωτερικά. με κοιτούσα και σιχαινόμουν αυτό που έβλεπα. δυστυχώς, δε θυμάμαι τι μεσολάβησε και μου ξανάρεσε το είδωλό μου για να το επαναλάβω και τώρα.
θυμάμαι όμως να πιστεύω πως ένα τραγούδι μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.
ακόμη το πιστεύω.
καληνύχτα.

Tuesday, March 15

αα

λέω

Saturday, March 12

σκέφτομαι+γράφω

ανάπτυξε το γιατί σε εβδομήντα λέξεις

τραβώ φωτογραφίες γιατί στη γεωμετρία είχα γράψει δεκαεννιά και κάτι. τραβώ φωτογραφίες γιατί ξεγελώ την καριόλα το χρόνο. τραβώ φωτογραφίες και καταστρέφω λίγο λίγο ότι υπάρχει μέσα μου. σ'έχω στην καρδιά μου γιατί στη χημεία είχα γράψει δεκατρία και κάτι ή είκοσι παρά εφτά. σ'έχω στην καρδιά μου γιατί περιμένω την καριόλα το χρόνο. σ'έχω στην καρδιά μου γιατί αναπληρώνεις ότι καταστρέφεται μέσα μου με κάτι ομορφότερο.

λοβ

Friday, February 18

4'52''

σήμερα όμως, θα σου μιλήσω. γεννήθηκες πριν δυόμιση δεκαετίες και μια μέρα ξημέρωσε το έντεκα. και στον αέρα πλανάται μία άπειρη σκατίλα που σ'ενοχλεί τόσο πολύ. γι'αυτό όμως, είσαι κομμάτι της καρδιάς μου. γιατί ενώ ο κόσμος διαλύεται κι ο ήλιος βγαίνει από τη δύση, εσύ δεν πέφτεις, δεν τρικλίζεις. στέκεσαι στα πόδια σου. δε με κοιτάς. με βλέπεις. κι όση δύναμη αναβλύζει η ψυχή σου, άλλη τόση μεταδίδεις σε μένα. μακάρι να μπορούσα να στο ανταποδώσω. τώρα δεν έχω κάτι. κάποια μέρα όμως, θα'χω. πρόμις.

στα πρωινά που θα ξημερώσουν κι ο ήλιος θα βγει απ'την ανατολή. στις μαγικές μέρες. στο τραγούδι που δεν έχεις ακούσει ακόμη.

λοβ.

υγ και το τραγούδι συνεχίζει να επαναλαμβάνεται

Sunday, January 16

.

μέχρι νεωτέρας

Friday, January 14

+ετι

έβαλα τα ακουστικά. τσεκ.
έβαλα τα βιολιά να χαϊδεύουν τα αυτιά μου. τσεκ.
κλείνω τα μάτια. τσεκ.
μπερδεύω τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και τα ξανανοίγω. τσεκ.
έχω βγάλει τα παπούτσια. περπατώ πάνω σε κρύα βότσαλα. όλο αυτό δυσκολεύει το βάδισμά μου. η ρεφλεξολογία να'ναι καλά. διπλώνω το τελείωμα του παντελονιού για να μη βραχεί και βουτώ τα πόδια μου στο νερό. η θάλασσα είναι πιο κρύα απ' όσο περίμενα. συνεχίζω να περπατώ προς τα μέσα. όταν καταλαβαίνω πως το νερό έχει αγκαλιάσει τη μέση μου, σταματώ. αφήνω τα χέρια μου να τα παρασύρει το κύμα. κλείνω τα μάτια και στέκομαι. εκεί. όρθιος. τα κύματα θέλουν να χαλάσουν την ισορροπία μου. όχι. αυτή τη φορά, όχι. με κλειστά τα μάτια βλέπω πιο καθαρά. εναρμονίζομαι με την κίνηση του νερού. inner peace το λένε οι αγγλοσάξωνες.
σήμερα θα κοιμηθώ ήρεμος. έτσι το λέω εγώ.
καληνύχτα.

Sunday, January 2

ποστ181

until we dream of life and life becomes a dream