-κοιμάσαι;
-μμ.
-έι, κοιμάσαι;
-μμ, όχι. τι θέλεις;
-να, δεν είμαι καλά. δεν τα μπορώ τα καράβια. ζαλίζομαι όταν κουνάνε.
-μα δεν κουνά καθόλου. κι ο αέρας είναι μηδαμινός.
-ναι αλλά αν φυσούσε, θα σήκωνε κύμα, θα άρχιζε να κουνά το καράβι. κι εμείς; εμείς είμαστε τόσο ψηλά που και το παραμικρό κούνημα θα μας γινόταν αισθητό. και τότε θα ζαλιζόμουν και δε θα ήμουν καλά.
-τίποτα όμως απ'όλα αυτά δε συμβαίνει.
-και μόνο στη σκέψη πως θα μπορούσαν να συμβούν από λεπτό σε λεπτό, ζαλίζομαι και στεναχωριέμαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ και δε με χωρά ο τόπος. θέλω να κατεβούμε στο επόμενο λιμάνι και να πάρουμε το τρένο για να φτάσουμε.
-εντάξει. μην ανησυχείς. θα βγω να βρω κάποιον υπεύθυνο να τον ενημερώσω πως όταν πιάσουμε λιμάνι να μας ειδοποιήσουν για να κατέβουμε.
αφού πέρασε μια-δυο ώρες, αέρας δε φύσηξε, κύμα δε σηκώθηκε. σε λιμάνι όμως φτάσανε και κατεβήκανε. της κράτησε τις αποσκευές γιατί η ίδια συνέχιζε να ζαλίζεται. με περίτεχνες κινήσεις, κατάφερε να κρατήσει όλες τις αποσκευές στο ένα χέρι για να μπορέσει με το άλλο να σφίξει το χέρι της. έφτασαν στο σταθμό των τρένων περίπου τριάντα λεπτά πριν την αναχώρηση της αμαξοστοιχείας. αυτή έκατσε, εμφανώς ανακουφισμένη, σε μία κόκκινη πλαστική καρέκλα κι αυτός έφτασε μετά από λίγο μ' ένα φρέσκο χυμό πορτοκάλι γι'αυτή κι ένα σκέτο καφέ φίλτρου για τον ίδιο. συζήτησαν για το τί θα κάνουν όταν φτάσουν στην πόλη, πώς θα κινηθούν τις πρώτες εκείνες ώρες, πού θα κοιμηθούν. ήταν μια καινούργια καινούργια αρχή μιας κι η προηγούμενη καινούργια δε λειτούργησε όπως υπολόγιζαν. αυτή τη φορά, έπρεπε να βάλουν τα δυνατά τους. αυτή τη φορά, έπρεπε να τα καταφέρουν.
-πρέπει να έρχεται το τρένο. κάτι ακούω.
-ναι, ναι αυτό είναι. να! κοίτα. ευτυχώς εκεί μέσα δε θα μπορεί να φυσήξει, ούτε να κουνήσει.
-έλα. πάμε να μπούμε.
πήραν κι οι δύο τα πράγματα, αυτή τη φορά, και σηκώθηκαν για να βρουν το βαγόνι που αντιστοιχούσε στο εισιτήριο που είχαν βγάλει.
-έλα. εδώ είμαστε. ανέβα.
-καλύτερα πήγαινε εσύ. δε θα έρθω εγώ. γεια.
0 είπαν πως:
Post a Comment