mom5nt

οτι σημαντικότερο μου προσέφερε αυτός ο ένας μήνας στο γυμναστήριο είναι οτι κάθε μέρα στη μία το μεσημέρι περνούσα έξω απ'το δεύτερο δημοτικό, την ώρα που σχολούσαν τα πιτσιρίκια. είναι τέσσερα, πέντε κορίτσια που κάθονται σ'ένα πεζούλι και μιλάνε. στην άκρη, κάθεται ένα αγόρι. έχει αγκαλιάσει τα πόδια του. δε μιλά. απλώς κοιτά ένα απ'τα κορίτσια. και βλέποντας αυτή τη σκηνή, το μυαλό σου ακούει το glover να λέει about the small miracle of a girl choosing to talk to me.

κατραπακιά (ωραία λέξη). θυμάσαι τι πραγματικά αξίζει, τι είχες μάθει οτι αξίζει. κι όλα αυτά επειδή για 2-3 δευτερόλεπτα, θυμήθηκες πώς είναι η σπίθα.