δύοδέκα

είναι όμορφοι οι άνθρωποι. η χαζή, η μαρού, ο γιώργος, ο σπύρος, ο βασίλης, ο μιχάλης. αυτοί ήταν η δικιά μου χρονιά. έπρεπε να περάσουν τριακόσιεςεξήντατρεις μέρες για να πω οτι το δέκα άξιζε. στον άνθρωπο που μου μιλούσε, τον κοιτούσα κι έκλαιγα. αυτός ήταν η χρονιά μου.τραγούδια έβαλα, άλμπουμς έβαλα, πάρε και το τραγούδι του δέκα. το νοέμβρη του εννιά έβλεπες στην άνδρο την υπόθεση τόμας κράουν κι άκουγες το noel harrison. τον μάρτιο του δέκα περπατούσες μόνος στη λάρισα κι άκουγες το ίδιο κομμάτι διασκευασμένο απ'το βασιλικό. και ρε διάολε, πέρυσι αγάπησες ξανά το don't look back in anger. σε ένα λάιβ, στον πρώτο όροφο, με μια μπύρα στο χέρι. φέτος, ακούς το βασιλικό να στο τραγουδά λάιβ πάλι απ'τον πρώτο όροφο κι εσύ πάλι με μια μπύρα στο χέρι. the windmills of your mind.

στην άγνωστη.



καλή χρονιά να έχουμε. να 'στε όλοι καλά. να αγαπάτε.

dεkα

rewind

ιανουάριος: 1 2 (sol seppy)
φεβρουάριος: keep me in your heart for a while (warren zevon)
μάρτιος: da art of storytellin' pt.2 (outkast)
απρίλιος: if you go away (vassilikos)
μάιος: fits and starts (museé mecanique)
ιούνιος: π.π.σ. (moriginal champsystem)
ιούλιος: dance or die (janelle monáe feat. saul williams)
αύγουστος: patience (nas & damian marley)
σεπτέμβριος: lover of mine (beach house)
οκτώβριος: green lights (aloe blacc)
νοέμβριος: devil in a new dress (kanye west)
δεκέμβριος: be still (big boi feat. janelle monáe)

merikristmas

ο εμ στα λέει σε δύο κομμάτια. την όλη αλήθεια.

i’ll probably never get the props i feel i ever deserve.

that's why we sing for anyone who's ever been through shit in their lives till they sit and they cry at night wishin' they'd die till they throw on a rap record and they sit, and they vibe.

τα λέμε.

~

επειδή επίσημα ή ανεπίσημα λαμβάνω διαφόρων ειδών παράπονα για τη συμπεριφορά μου τον τελευταίο καιρό, το λέω μία και καλή για να τελειώνω. είμαι μια χαρά/δεν ήμουν μια χαρά/έπαιρνα τηλέφωνο για να σου πω τι έχω και ν'ακούσω κάτι ενθαρρύντικο/πήρα τα παπάρια μου/κι ένα εσεμέσ για το τι κάνω/καλά είμαι/τώρα δεν έχω καμία απολύτως όρεξη/εσείς εκεί κάτω στην αθήνα καλό θα'ναι να ανησυχείτε περισσότερο για κάποιον άλλο που τα'χει παίξει τελείως/δεν αναφέρομαι στον εαυτό σας/αλλά σε κάποιο άλλο άτομο.

αυτά

τριαντατέσσεrα πράγματα

1. είναι πάρα πολύ εύκολο να κριτικάρεις μία κατάσταση, για την οποία δε γνωρίζεις το παραμικρό.
2. μου λείπει το παλιό μου σπίτι στην αθήνα. το δωμάτιο μου. που κοιμόμουν κι ακουμπούσα στον τοίχο για να δροσίζομαι.
3. είδα μια φωτογραφία στο ίντερνετ. καθόταν σ'ένα τραπέζι και συζητούσαν ο χατζιδάκις με τον τσαρούχη και τον ελύτη. τι όμορφες κουβέντες θα'ταν αυτές.
4. πόσο άσχημο πράγμα είναι οι ταμπέλες που βάζεις σε ανθρώπους.
5. προχθές θυμήθηκα το χιόνι που είχε ρίξει το 2004 στην αθήνα κι ένα απ'τα πιο αστεία βράδια της ζωής μου στο σπίτι του χλιμ.
6. το νορβηγικό δάσος του murakami θα γίνει ταινία. γιαπωνέζικη.
7. τον michael τον λάτρευα πάντα. έπρεπε να πεθάνει για να αποκτήσει ξανά τη φήμη που δικαιούταν.
8. τον kanye τον αγάπησα το 2003. έπρεπε να φάει πεντάστερο απ'το rolling stone και δεκάρι απ'το pitchfork για να καταλάβει ο κόσμος τι παπάδες κάνει.
9. τη lauryn την αγαπώ. θα έρθει η στιγμή που θα ξανανέβει εκεί που δικαιωματικά ανήκει.
10. πόσο ανορθόδοξα τοποθετημένες είναι οι φίτρες στο κεφάλι μου.
11. στο νούμερο εικοσιπέντε θα απαντήσω στο γιώργο και στο σπύρο για την κουβέντα στο άζτεκ.
12. στόχος πάντα υπήρχε. πάντα θα υπάρχει.
13. μου λείπει το παλιό μου σπίτι στην αθήνα. που ερχόταν κόσμος, καθόμασταν στο σαλόνι κι εγώ κάτω στα μαξιλάρια να τους βλέπω να γελάνε και να χαίρομαι.
14. όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο εύκολα φοβάται.
15. δεν έμαθα ποτέ να διαχειρίζομαι σωστά τον έρωτα.
16. μου αρέσει η παρατεταμένη σιωπή σε μια παρέα. που σταματάς να μιλάς για να αξιολογήσεις τι ειπώθηκε, να παρατηρήσεις τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις των άλλων.
17. τι ωραία παράσταση ήταν το δυο. να κοιτάς αποχαυνωμένος τη σκηνή και κυριολεκτικά να νιώθεις την καρδιά σου να χαϊδεύει τη μπλούζα σου.
18. μου λείπουν τα πρώτα μηνύματα, η ανυπομονησία να τη δεις, ο πιο όμορφος κρύος ιδρώτας που υπάρχει.
19. αν φύγω απ'τη λάρισα θα στενοχωρηθώ πολύ που θα χάσω αυτό το καθημερινό με τη μαρού, το γιώργο και τον σπύρο.
20. θεωρώ σχεδόν ακατόρθωτο να βάλω καινούργιους ανθρώπους στη ζωή μου.
21. τα ροδάκινα στο μπάιος με τον μπιλ που μύριζαν καλοκαίρια στον πλαταμώνα κι είχαν τη γεύση της αθωότητας.
22. μελωδίες που ακούς και σου σκίζουν την καρδιά.
23. μου λείπει το παλιό μου σπίτι στην αθήνα. το γέλιο και το κλάμα μου.
24. που το τρία έγινε τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οχτώ, εννιά, δέκα, έντεκα. μη φτάσεις στο δεκατρία.
25. τα τραγούδια που ακούω και δεν έχω να τα μοιραστώ. τις ταινίες που βλέπω μόνος μου. τις βόλτες που κάνω με τα χέρια μου στις τσέπες. τα όνειρα που κάνω και δεν περιλαμβάνουν κανέναν άλλο.
26. προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. δε θα μπορέσω να συμβιβαστώ με την ιδέα οτι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
27. τα χρόνια της ζωής μου που έχασα και χάνω. τα χρόνια που πάντα θα υπάρχουν σαν ανάμνηση να μου θυμίζουν πόσο λανθασμένα τα χειρίστηκα.
28. αν με ρωτάς τι είναι η αγάπη, άκου το miseducation της lauryn.
29. έφτασα στο σημείο να θεωρώ υπερτιμημένο τον ύπνο. δεν το χρειάζομαι. δε με συμπαθεί.
30. παρόλο που σιχαίνομαι τη γκρίνια, με πιάνω να γκρινιάζω πάντα.
31. ο φόβος πως η κατάντια θα γίνει συνώνυμη του ονόματός μου.
32. ο φόβος πως δε θα μπορέσω να ξαναφεθώ σε καμία.
33. ο φόβος πως θα κοιμηθώ και δεν θα ξυπνήσω.
34. ο φόβος πως φοβάμαι.

καληνύχτα

03101993

αυτός εκεί

ο συγκεκριμένος άνθρωπος

είχε μιά συγκεκριμένη ζωή

με συγκεκριμένες πράξεις.

γι' αυτό καί

η συγκεκριμένη κοινωνία

για το συγκεκριμένο σκοπό

τον καταδίκασε

σ' έναν αόριστο θάνατο.

------

σε ενοχοποιούν

όχι τόσο οι πράξεις σου

σε ενοχοποιούν οι σκέψεις

οι σχέσεις σου

κάτι χαμόγελα που έσβησες

κάτι μαλακισμένες εικόνες που κουβαλάς

σχεδόν ηλιοβασίλεμα

σε ενοχοποιεί η αθωότητά σου

και αυτά που της χρωστάς

κάτι λάθη

και κάτι πάθη

και έτσι είσαι ζωγραφισμένος

σ' ένα κόκκινο μπαλόνι που ανεβαίνει

δε μιλάει

ανεβαίνει πάνω απ' την πόλη.

------

γι'αυτό άμα κάνεις μιά κίνηση έτσι

να μας χαϊδέψεις

κάνουμε εμείς μιά κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

γι'αυτό αν τύχει και μ'αγαπήσεις

πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ

πως θα μ'αγκαλιάσεις. πονάει εδώ.

κι εδώ. κι εκεί. μη! κι εδώ

κι εκεί.

------

κατερίνα γώγου

ο ανανεωμένος χώρος μου

κάθε μέρα το ίδιο. πνίγομαι, ακούω μουσικές, σταματώ να ανασαίνω, ξαπλώνω με τις μουσικές να συνεχίζουν να ακούγονται, ανασαίνω σαν εκατοστάρης αθλητής, οι μουσικές δε σταματάνε ποτέ, βυθίζομαι κάθε στιγμή όλο και πιο βαθειά. κάθομαι μπροστά απ'το πισί και γράφωσβήνω. κάθε μέρα το ίδιο. το βλέπετε κι εσείς οτι υπάρχει ένα μοτίβο ή είναι ιδέα μου;

σταμάτησα να σκέφτομαι το μέλλον μου. με άγχωνε και μου χάριζε σπυριά στο μέτωπο. δε σκέφτομαι ούτε το παρόν μου. η αναβλητικότητα είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. μαζί με τη μύτη μου και τις περίεργες φύτρες του κεφαλιού μου. δε σκέφτομαι ούτε το παρελθόν μου. γιατί ρε καριόλια, μου συμπεριφερθήκατε σα να ήμουν κάποιος που πέρασε και δεν ακούμπησε. και δε μου άξιζε αυτό. τι είναι αυτό που σκέφτομαι τότε;

μου είπε προχθές ενώ πίναμε πως οφείλω να κυνηγήσω αυτό που με κάνει να νιώθω λουσμένος από φως. μου είπε προχθές ενώ πυροβολούσαμε στον αέρα πως χρωστάμε πράγματα στους εφτάχρονους εαυτούς μας. μου είπε πριν τέσσερις μέρες ενώ πίναμε πως πλέον έχουμε καρδιά εξηντάχρονου. και στις τρεις περιπτώσεις χρησιμοποίησα τα χέρια μου για μαξιλάρι και δεν είχα τη δύναμη να απαντήσω. τι κάνω εγώ για όλα αυτά;

κάτσε απέναντί μου και κοίτα με καθώς βυθίζομαι στο σκοτάδι. είναι ωραία εδώ κάτω. αν θες, έλα.

στηΒάσω

τα δύο τίζερ τρέιλερς για το 02ριγιούνιον

κάνγιε και νικήτας btw

έλ.έιτς.

πόσο πολύ

αγαπούσα

τη ζωή μου τότε;

υπενθύμιση

sidenote: το κείμενο γράφεται υπο τη μερική επίρροια αλκοόλης.

σήμερα, στις δεκατρείς νοέμβρη, σου λέω οτι είμαι καλά. επίσημα. το παρόν μου είναι όμορφο, το μέλλον μου φαίνεται οτι θα είναι καλό. ήπιες όμως και κοίταξες κάτω. πατάς πάνω σ'ένα χαλί. όσο καλά και να είσαι, η ιδιότητα του χαλιού είναι να κρύβει πράγματα που θες να μείνουν κρυμμένα. έτσι και τώρα. είδες το χαλί και τα θυμήθηκες. π**στη θωμά, ότι και να κάνεις, να θυμάσαι πως το χαλί που πατάς κρύβει πράγματα που δε θες να τα σκέφτεσαι. τόσο απλά. πράγματα που προτιμάς να μην αντιμετωπίσεις αλλά να σηκώσεις τη μια γωνία του χαλιού και να τα στοιβάξεις με οτι άλλο έχεις μαζέψει εκεί κάτω. μπορεί να σκέφτεσαι οτι δε θα βγούνε ποτέ πάνω. πιθανώς να μη συμβεί ποτέ. στο μυαλό σου όμως θα έρχονται κάθε μέρα να στοιχειώνουν κάθε όμορφη στιγμή που θα ζεις. γιατί? γιατί αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. το ποτήρι δε το βλέπεις μισοάδειο. δε το βλέπεις μισογεμάτο. ΠΑΝΤΑ το βλέπεις γεμάτο. καλό αυτό, αλλά αυτά που σε κυνηγάνε τώρα, θα σε κυνηγάνε πάντα. όσες μπύρες και να πιεις για να τα ξεχάσεις.

τέλος.

λες;

1993

ο βασίλης δημητρίου έγραψε κι ο νταλάρας τραγούδησε: στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία.

η live εκτέλεση του τραγουδιού υπάρχει σε δίσκο που έχουν αγοράσει οι γονείς μου.

λες;

rephrasing Common

spit my soul

όχι κι οι καλύτερες μέρες της ζωής μου.

καθόμουν στον υπολογιστή κι είδα τις φωτογραφίες που κρατούσα κρυμμένες για το μέλλον. δεν υπάρχει λόγος να μένουν κρυμμένες. τις ανέβασα.

στις 20 (άντε στις 21) θα πατήσω ρισέτ.

είμαι κουρασμένος.

my exit song.

εντι

κουδούνι το κεφάλι μου. πουρές το μυαλό μου. ξανά υπομονή κι ελπίζω την επόμενη φορά να μη σκάσω. δηλαδή ελπίζω να μην υπάρξει επόμενη φορά. το 1965 ο γρηγόρης τραγουδούσε κάν'τε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. το 2005 ο νικήτας τα 'πε καλύτερα. ή τουλάχιστον, αυτά που είπε ταιριάζουν περισσότερο στο τι γίνεται μέσα μου

κάτι καίει μεσ' στην ψυχή μου το εξωπραγματικό/ σήματα καπνού η φωνή μου σε νησί ακατοίκητο/ νιώθω κάτι το διαφορετικό να με πνίγει/ παραμιλητό με πιάνει/ ψήνομαι στον πυρετό/ λιώνω απ' τον πυρετό/ πάλι με πιάνει από το λαιμό/ να πάρω ανάσα πάλι δεν μπορώ/ ψυχαναγκάζομαι να μπω μεσ' στον χορό/ τον κακό μου τον καιρό/ χωρίς αγάπη και νερό/ σαν τον τρελό το ριζικό μου πυρπολώ/.../ εγώ είμαι εδώ και κυνηγώ το αντίγραφό μου, το ναρκισσιστικό/ μέχρι να το δω νεκρό.

monoagaph.

goodnite

ένα για τη χαζή

εικοσιτρείς σεπτέμβρη σήμερα. η χαζή μεγάλωσε σήμερα. θεωρητικά πάντα, γιατί μπιβ ήταν και μπιβ θα μείνει. τη γεωργία τη γνώρισα το χιλιαεννιακόσιαενενήνταένα, δεκαεννιά χρόνια πριν. είναι πολύς καιρός δεκαεννιά χρόνια. είναι πάρα πολλά πράγματα η χαζή για μένα.

ήταν το next best thing στον πλαταμώνα για αρκετά χρόνια πίσω απ'τον χλιμ. είναι το the only thing στον πλαταμώνα για μένα εδώ και καιρό. είναι οι άπειρες ώρες στο τηλέφωνο τα τελευταία τρία χρόνια. είναι οι άπειρες ώρες στο εμεσεν τα τελευταία τρία χρόνια. είναι η τσικνοπέμπτη και τα μπριζολάκια και το πόκερ και η κάλτσα στο λεωφορείο και το κοντάρι του πακιστανού. είναι οι εφτά μέρες στην καβάλα πέρυσι, που πήγα σκουπίδι κι έφυγα άλλος άνθρωπος. είναι η επιστροφή του Νονού και το άλλο, που δε το θυμάμαι τώρα. είναι κάποια τηλεφωνήματα, δυο-τρία, που δεν ξέρω τι θα έκανα αν δε το σήκωνε. είναι κάποια τηλεφωνήματα που χαίρομαι που το σήκωσα. η γεωργία είναι κάφρος. είναι ο στέλιος κι η ιωάννα κι η ελένη κι ο δράκουλας. είναι κι η ιφιγένεια κι ο θάνος κι ο θάνος κι ο βασίλης. είναι κάφρος. είναι ένα χέρι με καφέ φλόκα και τσιγάρο. είναι ένα προγούλι που βρέχεται. είναι και στη συνέχεια. είναι η πολυκίνηση και τα δεκάωρα που κλείναμε εκεί μέσα. είναι το ριγιούνιον. μόνη της. ευχαριστώ τη γιάννα, τον τάσο και την πένη. ξέρει η χαζή γιατί. είναι τα πιοτά στον κοντό. είναι τα άπειρα φαγητά που παραγγέλνει και τρώμε. είναι το τρι χιλ που έπαιζε ταυτόχρονα εκεί κι εδώ. είναι η συνομιλία με το μήτσο πριν δύο χρόνια. είναι η νεά υόρκη που μας περιμένει.

η γεωργία μεγάλωσε σήμερα. το ένα τέταρτο του αιώνα το έφαγε. πάμε για τα υπόλοιπα τώρα. σε όλους εύχομαι να χαίρονται τον εαυτό τους. σε σένα θα το ευχηθώ λίγο περισσότερο. αν δεν ξέρεις γιατί, ρώτα με.

όλοι σ'αγαπάνε. εγώ σ'αγαπάω λίγο περισσότερο.

στο θηλυκό μου άλτερ ίγκο.

στα χρόνια που φύγανε_στα χρόνια που θα 'ρθουν.

proeat

mili|iowa

μοτίβο

05.24

δεν κοιμήθηκα σήμερα. δε θα κοιμηθώ απόψε. προσπάθησα τέσσερις φορές, αλλά τίποτα. ο νους τρέχει γρήγορα απόψε. δε θα κοιμηθώ σήμερα. είναι λίγες οι εικοσιτέσσερις ώρες. έκλεινα τα μάτια κι έβλεπα εσένα. έβλεπα εμένα. έβλεπα το παρελθόν μου, το μέλλον μου. δε θα κοιμηθώ απόψε. σκέφτηκα να βγω για φωτογραφίες αλλά αυτή τη στιγμή μου λείπει αυτή η κινητήριος δύναμη που θα με ωθήσει να ντυθώ και να βγω παρέα με τη μηχανή και τα ακουστικά μου. δε μου αρέσει να πιέζω καταστάσεις. έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν βίντεο και σκεφτόμουν σενάρια και φωτογραφίες. ξανασηκώθηκα, ήπια νερό, διάβασα στο ίντερνετ για φωτογραφικούς φακούς, μια συνέντευξη του κωνσταντίνου τζούμα. ξαναδοκίμασα να κλείσω τα μάτια. κρύωνα κι ίδρωνα. δε θα κοιμηθώ απόψε. αναρωτήθηκα τι μπορεί να φταίει. μήπως δεν έχω κρατήσει κάτι για τον εαυτό μου και δεν έχω κάτι να σκεφτώ; μήπως έχω κρατήσει τόσα πολλά που συσσωρεύονται και με πνίγουν; ή μήπως κράτησα πράγματα που δεν έπρεπε και τούμπαλην; ότι και να συνέβη, το σίγουρο είναι πως μετά από καιρό νικήθηκα.

06.08

δε θα κοιμηθώ απόψε.

ε

κάνεις δεκατέσσερα βήματα, ακούς ένα ήχο και τα ξανακάνεις προς τα πίσω.

και χαμογελάς. όχι όπως πάντα. όπως παλιά.

-----------

τα αγαπώ τα καρουζέλ. δυο φορές έχω ανέβει στη ντίζνευλαντ.

και μια τρίτη. κι ήταν στιγμή που το μέσα σου πέθαινε να το χαράξει στο μυαλό σου.

------

σ'έχεις πιάσει ποτέ να ανυπομονείς για κάτι και να μη ξέρεις τι είναι αυτο?

εγώ όχι. γιατί ξέρω τι είναι αυτό. ή ελπίζω οτι ξέρω. ή θέλω να ελπίζω οτι ξέρω.

----------

πάω να κοιμηθώ. βλέπεις όνειρα ξανά. μπορεί να φταίει το ινσέψιο.

δε νομίζω. βλέπεις όνειρα που σε κάνουν να μη θες να ξυπνήσεις.

----

κατάλαβες;

γουόρντ!

είναι οι ιντερνάσιοναλ καυλάντηδες, αντάρτες της πόλης μεσ' στον καύσωνα που για φανκ μπαλάντες κάνουν όπως κάνουν τα γκομενάκια για τσάντες απ'το μπαγκλαντές και ρούχα μάρκες.

νικήτας_

γουααάτ;;

έχω ξεχάσει να γράφω. κάποια στιγμή θα θυμηθώ.

μέχρι να 'ρθει εκείνη η στιγμή, να πω οτι η λάρισα μου φέρεται καλά, οι φίλοι μου είναι όμορφοι και μιλάνε ωραία, θέλω να 'ρθει ο χειμώνας, το καλοκαίρι μου ήταν πάρα πολύ ωραίο.

ο κωνσταντίνος, ο μιχάλης και ο αντώνης είχαν πει: τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι.

αυτό.

*ανάσα*

πάει σχεδόν ένας μήνας χωρίς να 'χω γράψει κάτι. δεν είναι οτι δεν είχα τι να πω, απλώς ήταν τόσο έντονος μήνας κι αυτός, που δυσκολεύομαι να εκφραστώ μέσω του λόγου.

έκατσα για μερικές εβδομάδες, μετά από αρκετό καιρό, ξανά στην αθήνα. και διαβάσαμε και βγήκαμε κι ήπιαμε και γελάσαμε. ωραία πολύ αλλά ψυχοφθόρο. όσο και να θέλουμε να μην το παραδεχθούμε, απλωνόμαστε κι φτάνει η στιγμή που το παρόν γίνεται παρελθόν. και ξαφνικά, η μαρία, η μυρτού, η παναγιώτα, η σοφία, ο άρης κι ο μάικ μετατρέπονται σε ανθρώπους που εύχεσαι να μη τους χάσεις ή να τους είχες γνωρίσει νωρίτερα. όλα, όμως, γίνονται για κάποιο σκοπό (ή έτσι θέλω να σκέφτομαι). τουλάχιστον, θα'χουμε κάτι να θυμόμαστε.

και γύρισα ξανά στη λάρισα. δεν ξέρω γιατί. παρατηρώ, όμως, με το που στρίβουμε για λάρισα, στήθους βάρος μεγάλο και επίπονο να ανυψώνεται και να απομακρύνεται. και γνωρίζω πως γι'αυτό το χαμαλίκι ευθύνονται η χαζή κι ο τάσος κι ο μπιλ κι ο γιώργος κι ο σπύρακλας κι η μαρού. και τους οφείλω χάρη μπιγκ τάιμ.

και τη χαζή την αγαπώ γιατί είναι το θηλυκό μου άλτερ ίγκο. και τον τάσο τον αγαπώ γιατί είναι παρέα που μου έλειπε. και τον μπιλ τον αγαπώ γιατί είναι πολλά που θέλω κι εγώ να γίνω. και το γιώργο τον αγαπώ γιατί τον κοιτώ και βλέπω εμένα. και το σπύρακλα τον αγαπώ γιατί τον κοιτώ και βλέπω εμένα. και τη μαρού την αγαπώ γιατί θέλω να τη βλέπω να χαμογελάει.

_για να 'ρθουν μέρες μαγικές.

mom4nt

έχεις στρίψει απ'τα τέμπη κι ξεκινά να παίζει το prenzlaurberg. αφήνεις ανοικτά τα μάτια, αλλά έξω δεν βλέπεις. όλο το σύμπαν σου περιστρέφεται γύρω από δύο σφαίρες και τα μάτια της ακτινοβολούν. κι η καρδιά σου ξανασκίζεται. μόνο που αυτή τη φορά, αναβλύζει έλαια και μυρίζει γιασεμί. να σ'ακούσω;

rejected

τέσσερις φωτογραφίες που ήταν να χρησιμοποιηθούν στην έκθεση αλλά κόπηκαν στην τελευταία φάση.

curtain call

έντεκα ιουνίου όπως δέκα γενάρη. ξανατέλειωσε. κάποια πράγματα (απ'όσα θυμάμαι) απ'αυτές τις τρεις βδομάδες:

παίζεται το βίντεο για πρώτη φορά. τελειώνει. βγαίνω απ'την αίθουσα και βλέπω μπροστά μου το γιώργο. κατουρήθηκα. for real. καθαρίζω μετά τα εγκαίνια. έχετε φύγει όλοι για μάσα, για πιοτί. στη σκάλα κάθεται η χαζή. συζητάμε και νιώθω (παν)έμορφα. κορνιζάρουμε και μαθαίνω οτι ο μπιλ ψήνεται απ'τον πυρετό. τη μέρα των εγκαινίων, το μεσημέρι, μαθαίνω ότι έρχεται. γκέι φάση άλλα συγκινήθηκα. πίου (καλό). είμαι ένα βράδυ στο ποστ. μου στέλνει μήνυμα η σοφία και μου λέει πως θα'ρθει κι ο χρήστος. γκέι φάση άλλα συγκινήθηκα. είμαι στο πράσινο δωμάτιο κι ανακαλύπτω μία ώρα πριν τα εγκαίνια πως δεν ταιριάζει η μπρίζα με τον προτζέκτορα. πήγε ο τάσος, σάββατο απόγευμα, να ψάξει να βρει αντάπτορα. γκέι φάση αλλά συγκινήθηκα. στο διάδρομο και στο μπαλκόνι να βλέπω τη γιούλη να κλαίει. ε και τη σοφία λίγο. φ.φ.φφ. το πρώτο άτομο που επισκέφτηκε την έκθεση, μια άγνωστη κοπέλα. βλέπει τα έργα, έρχεται μπροστά μου, ελαφριά υπόκλιση, "ευχαριστώ που ομόρφυνες την καθημερινότητά μου" και φεύγει. έτρεμαν τα γόνατά μου. ξαναέκανα τσουλήθρα στη μαρμάρινη σκάλα, όπως τότε. έντεκα-δώδεκα χρόνια πριν. προτελευταία μέρα. ανεβαίνει ζευγάρι να δει την έκθεση. κάθονται γύρω στη μισή ώρα. συζητάμε και ξανασυζητάμε. με ρωτάνε πως τραβώ τις φωτογραφίες. μου λένε πως είναι εντυπωσιασμένοι απ'το αποτέλεσμα. φεύγουν και βάζω το brandeburg στο τέρμα και κλείνω τα μάτια. μία τρίτη που είναι κλειστή αγορά κι η ζέστη αρκετή, έρχεται ο σπύρακλας και παίζουμε μπάλα. φερστ τάιμ έβερ. παρασκευή απόγευμα στην αίθουσα με το θείο μου και την ξαδέρφη.φ. η βάλια ήρθε. απ'τα τρίκαλα. είδε την έκθεση και μου είπε πως δάκρυσε στο βίντεο. τί έχω κάνει για να το αξίζω αυτό; άλλο βράδυ. δεν θυμάμαι που, αλλά νομίζω στο ποστ. μου λέει ο τάσος πόσο τυχερός είμαι που έχω ανθρώπους που μ'αγαπούν τόσο. πόσο τυχερός είμαι; το κείμενο της νεφέλης. σίγουρα, δεν το αξίζω όλο αυτό. δεκατρείς άνθρωποι ήρθαν απ'την αθήνα για λιγότερο από μία μέρα. δεν γνωρίζω ακόμη πως μπορώ να τους το ανταποδώσω αυτό. ήρθες κι όταν έφυγες, πήγα πίσω κι έσβησα το δεν.

θα τα ξαναπούμε.

λοβ.

τρίστιχο

κάιντα ζαλισμένος. μπύρες+άδειο στομάχι+τρύπες=πάουερφουλ κομπινέισον.

θέλω να πω τόσα κ άλλα τόσα. αλλά δε θα πω.

ακόμη. δλδ μπορεί να μην πω και γενικά.

οινόπνευμα. μεθυστικό. και όχι, δε λέω γι'αυτό της μπύρας.

....τουλάχιστον στην αρχή. ξέρεις σε τι αναφέρομαι. σε σένα μιλώ.

το ξέρεις οτι σε σένα μιλώ.

λέει ο νικήτας κι έχει δίκιο απόλυτο: είσαι φωτιά κι είμαι δροσιά.

δεν είναι αργά.

εδώ θα έπρεπε να γράψω κάτι ακόμη αλλά δε μου έρχεται κάτι.

καληνύχτα.

το ξέρεις?

είμαι το ραγισμένο γυαλί που αντικατοπτρίζει το πιο όμορφο εγώ σου.

πάνω

είναι κάποιες στιγμές που η ευτυχία είναι τόσο μεγάλη που δεν έχεις μάθει τον τρόπο να τη διαχειριστείς. απλώς στέκεσαι όρθιος και αφήνεσαι να σε κυριεύσει. είναι σάββατο, είμαι στον πρώτο όροφο κι άνθρωποι έρχονται να δουν εμένα κι "εμένα". και χαμογελώ, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί δε γίνεται να μην. και προβάλλεται το βίντεο κι υπάρχουν άνθρωποι που αυτό που βλέπουν τους αγγίζει τόσο ώστε να συγκινηθούν, να γελάσουν, να δακρύσουν, να κλάψουν. κι εγώ στέκομαι όρθιος με την πλάτη στον τοίχο και δεν επικοινωνώ. δεν κοιτώ κανέναν τους αλλά νομίζω οτι τους βλέπω όλους. ολοκληρωτική ευτυχία. αυτό ήταν.

breath

και καθόσουν σε μια γωνία περιμένοντας να έρθει και να σου μασήσει την ψυχή. και κοιτούσες το ηλεκτρονικό ρολόι χειρός που δεν έχεις κι έβλεπες τους δείκτες που δεν έχει να γυρνάνε τόσο γρήγορα. και κάποια στιγμή ζαλίστηκες τόσο πολύ που βούτηξες στην άβυσσο του μυαλού σου. κι όταν κατάφερες και βγήκες στην επιφάνεια κι ο ήλιος ήταν ακόμη στη θέση του, δεν είπες τίποτα. και χάθηκες θέλοντας να τελειώσεις πράγματα που έπρεπε να'χαν τελειώσει. και κάθε φορά που έκλαιγε, πέθαινες μέσα σου. και ξαναεμφανίστηκες.
παύση.
και μετά σταμάτησες να δίνεις σημασία γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος. και τότε κοίταξες προς τον ουρανό και είχε electricBlue χρώμα. και τώρας ακούς τη lauryn να σου λέει: i had to lose myself so i could love you better. είναι όμορφη κι ας μην της το'χεις πει.

psit!

κάθεσαι στη στάση του λεωφορείου. ακούς μουσική. περνάνε αυτοκινήτα, περνάνε λεωφορεία, περνά και κανα ποδήλατο που&που. περιμένεις. δεν έχεις καταλήξει στο τι είναι αυτό. κάποια στιγμή, περνά η ζωή σου από μπροστά. κι εσύ δεν κάνεις κάτι. την κοιτάς ενώ αυτή αργά αλλά σταθερά απομακρύνεται.

στοπ.

άκουγες ένα τραγούδι. η καρδιά σου χοροπηδούσε από χαρά. χαρά που δεν ήξερες από που πήγαζε. ξανακούς αυτό το τραγούδι προχθέ. η καρδιά ξαναχοροπηδά. τώρα, όμως, ξέρεις την πηγή όλης αυτής της χαράς. νιώθεις τα χέρια σου ιδρωμένα. δεν έχει ζέστη. είναι αυτή η όμορφη αγωνία για όσα έλεγες με τη σοφία και τον μπιλ.

αλήθεια, πώς γίνονται τα χέρια μια αγκαλιά?

mom3nt

συνοδηγείς με τον ψηλό. ανοιχτά τα παράθυρα στο όχημα, κάτι δηλαδή σαν φρέσκος, καθαρός αέρας. ο ήλιος είναι στα τελευταία του. στο ραδιόφωνο παίζει κομμάτι απ'τη μαρία την αντουανέτα. στο αριστερό χέρι έχεις τέσσερα-πέντε φουντούκια για να ταΐζεις το λύκο που διαμένει στο στομάχι σου. τραβάς βίντεο ελεεινά κατεστραμμένο. απ'αυτά που αγαπάς.

όμορφα. πολύ. κι ας το καταλαβαίνεις το ξημέρωμα όταν κάθεσαι μπροστά στην ελ.τζι.

la science des rêves

ξύπνησα ιδρωμένος. κοίταξα το ρολόι. μετά θυμήθηκα οτι δεν έχω. σήκωσα το ποτήρι να πιω μια γουλιά νερό. μετά θυμήθηκα οτι δεν έχω. ξάπλωσα στο πάτωμα.

χτύπησε το τηλέφωνο και με ξύπνησες. το σήκωσα και δε μιλούσες. δε μιλούσα. σ'άκουγα και μετά στο έκλεισα. ξαναπήρες. ήσουν στο εξωτερικό. το κατάλαβα απ'τον κωδικό.

ξύπνησα στις έντεκα λόγω ήλιου και φασαρίας. δεν ξανακοιμήθηκα. βγήκαμε βόλτα. δεν λέγαμε πολλά αλλά νομίζω πως δε χρειαζόταν περισσότερα. είχε ωραίο ουρανό.

αυτοί οι γλάροι πάλι με ξύπνησαν. κατέβηκα τα σκαλιά. βγήκα έξω. είχε κρύο. ξαναβγήκα έξω. τον άκουγα από μέσα να με ρωτά τι κάνεις. δεν του απάντησα.

έκατσα μπροστά στον υπολογιστή και ξύπνησα. αυτός ο εκνευριστικός ήχος προερχόταν απ'τα δόντια μου. δεν κρύωνα. τα γόνατά μου είχαν ένα θέμα.

θα πάω να κοιμηθώ. σε λίγη ώρα θα με ξυπνήσεις.

καληνύχτα.

λοβ

atonement δλδ εξιλέωση

κυριακή του πάσχα. απόγευμα. γυρνάμε με τη χαζή σαν τις άδικες κατάρες στη λάρισα. κανείς δε θέλει/μπορεί να βγει μαζί μας. πηγαίνουμε και μπαστακονόμαστε στο γιώργο. τρώμε παγωτό απ'το σπέσιαλ. βλέπουμε φωτογραφίες απ'το γυμνάσιο. φεύγουμε. πάμε στην ελένη. εκεί είναι κι ο θάνος. συζητάμε περι βλακείας και βλέπουμε τσαρτ σόου. και τότε συνέβη. η ελένη πείνασε. η γεωργία συν-πείνασε.
-παύση-
λέμε να παραγγείλουμε κινέζικο να φύγει η αρνίλα από πάνω μας. οι κινέζοι το μαγαζί το'χουν κλειστό. αγγαρεύουμε το θάνο και φέρνει το αυτοκίνητο να βγούμε προς αναζήτηση τροφής. το νουντλ κλειστό. ο αλεξίου κλειστός. το γκούντις ανοιχτό (το'χουμε σαν τελευταία επιλογή). συνεχίζουμε. ο ντάλας κλειστός. θέλουμε φινγκερ φουντ γιατί τελικά δεν πεινάμε όσο πιστεύαμε. το στέφανις κλειστό. ο μικέλ κλειστός. το σίτος κλειστό. η γεωργία λέει να πάμε πασαρέλα. στον τελευταίο όροφο έχει εστιατόριο. δε θέλουμε να κάτσουμε. ανεβαίνουμε σε πεζόδρομο. τέρμα δεξιά, υπάρχει ανακριτικό. πάμε αριστερά. θα μπούμε στην πασαρέλα. θα ρωτήσουμε αν λειτουργεί το εστιατόριο κι ισχυριζόμενοι οτι στο σπίτι έχουμε έγκυο γυναίκα, θα ζητήσουμε φαγητό σε πακετό. το εστιατόριο δε λειτουργεί. fail. συνεχίζουμε. λέμε να πάμε στο πάνθεον και να συνδυάσουμε σαβούριασμα απ'τα σίμπλυ μαζί με ταινία. όλα τα φαγάδικα κλειστά. ταινία δεν παίζει. παίρνουμε τηλέφωνο την ελένη να δούμε αν έχει ταινία στα στερ. τιτανομαχία. δεν το συζητάμε καν. πάμε στο λειβαδάκι στα πλατάνια. είναι ταβέρνα. κλειστή. διασχίζουμε με το όχημα τον καγκουρόδρομο στη νεάπολη και μπροστά μας ξεπροβάλλει σαν όαση η κρεπάλη. παρκάρουμε. μπαίνουμε. μετά από μισή ώρα παραμονής εντός του καταστήματος, βγαίνουμε. στα χέρια κρατάμε τέσσερις σακούλες. τρία χοτ ντογκ. ένα κλαμπ. δύο γλυκιές κρέπες. τέσσερις φάντες. δύο αύρα. δεν πεινάμε. σκεφτόμαστε που να πάμε να τα φάμε. την ιδεά άλσος την εγκαταλείπουμε διότι "θουμά θα μας σκουτώσουν". πηγαίνουμε να φάμε στον προαύλιο χώρο της πινακοθήκης. έχει κρύο. τέσσερις μαντραχαλαίοι με σακούλες, κλεισμένα μπουφάν μέχρι πάνω και σκουφιά στο κεφάλι. μαχαίρι δεν έχουμε να κόψουμε τις κρέπες. μαχαίρι δεν βρίσκουμε να κόψουμε τις κρέπες. λάκιλυ, ο θάνος έχει κάρτες καζίνο απ'το λουτράκι κι απ'το μον παρνές, οπότε όλα καλά. δεν πεινούσαμε. τα φάγαμε όλα πλην μισής κρέπας γιατί η κρεμ πατισερί είναι τρελή αναγούλα. κάναμε μία βόλτα στη λάρισα με το όχημα γιατί καιρό είχαμε να κάνουμε. καταλήξαμε για μισάωρο τσιτ-τσατ στο σπίτι της ελένης κι ο καθείς πήρε το δρόμο για το σπίτι του. λετζενδέρι νάιτ.

λοβ.

za

δύο άνθρωποι όρθιοι στέκονται αντικριστά. τα βλέμματά τους συναντιούνται. μαγνητικές δυνάμεις. έλξη αμοιβαία. όμορφο πράγμα όταν συμβαίνει. ακόμη κι αν παραμένει μία θεωρητικού επιπέδου έλξη. ναι ρε γαμώ. πάλι ακούς βιολιά. κουαρτέτο εγχόρδων αυτή τη φορά. χαλασμένα πυροτεχνήματα στο κεφάλι σου. και μωβ και μπλε και κόκκινο. δεν είναι τίποτα. εγκεφαλική ψευδαίσθηση. σε νοιάζει; όχι ρε διάολε. δε με νοιάζει. νιώθω γεμάτος. μπορεί να μην είμαι αλλά νιώθω. μυρίζουν λουλούδια. τον βλέπεις τον ουρανό; electricBlue χρώμα. ξανά. θυμάσαι; δε γίνεται να θυμάσαι. δε σου μίλησα. γκρι. ο ουρανός βρέχει λουλούδια. κλείνω τα μάτια στιγμιαία μήπως μπορέσω κι αιχμαλωτίσω το χρόνο. δεν τα κατάφερα. μη σκας ρε. νιώθω γεμάτος λέμε.

λοβ.

hb

το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σ'ένα κορίτσι που κοιμάται στη σκιά των γαλλικών άλπεων.

miss Ιφιγένεια, χρόνια σου πολλά.να τα εκατοστήσεις κι ότι επιθυμείς. να γελάς γιατί το λένε τα υπόγεια ρεύματα (κάτι παραπάνω θα ξέρουν αυτά). βάστα γερά εκεί στα ξένα κι όταν με το καλό γυρίσεις, υπόσχομαι να'μαι ο πρώτος πελάτης. να'ναι αναπαυτικός ο καναπές για να τρέχει ροδάνι η γλώσσα.

(μη ζηλεύεις Ελένη. έρχεται και το ποστ που λέγαμε)

?

ο χρόνος έχει τέσσερις εποχές. η μετάβαση από την μία εποχή στην άλλη γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο με δύο τρόπους: ημερολογιακά αλλά και καιρικά. με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ήρθε ο καιρός να βάλει τα χειμωνιάτικα στο πατάρι και να κατεβάσει τα ανοιξιάτικα, τα καλοκαιρίνα, τα φθινοπωρινά ρούχα. όταν τελειώνει όμως μία εποχή στη ζωή του ανθρώπου, αυτή πως γίνεται αντιληπτή? τι είναι αυτό που θα ωθήσει τον άνθρωπο να κλείσει στο δικό του πατάρι οτι δε χρειάζεται πλέον? ποιος είναι αυτός που θα καθορίσει τι χρειάζεται κάποιος και τι όχι? ποτέ μου δε συμπάθησα τις επόχες, πόσο μάλλον την εναλλαγή τους.
τι ωραία τα έγραφε ο κύριος Μάνος: η αγάπη ν' απλωθεί παντοτινή στη Γη σαν προσευχή.

και?

κοιτώ κάτω δεξιά στην οθόνη του λαπιτόπ και βλέπω εικοσιεννιά μαρτίου 2010. 2010. 2010. κι εσύ κι η άλλη κι ο άλλος κι εγώ κι όλοι μαζί μένουμε στην ελλάδα. τι όμορφο έχει η ελλάδα για το σωτήριο έτος 2010? έχουμε οικονομικό πρόβλημα, βρισκόμαστε στα πρόθυρα χρεωκοπίας, έχουμε τους (τραγό)παπες να μη θέλουν να φορολογηθούν, έχουμε τα ουκ να βρίζουν μετανάστες στην πανεπιστημίου κι ο κόσμος να χειροκροτά, έχουμε πορείες και κόντρα πορείες και απεργίες και κόντρα απεργίες γιατί ο έλληνας είναι μάγκας και κλείνει δρόμους και δεν μασάει μία, έχουμε μια χώρα να τον βροντά με την πορνοστάρ σε σημείο που να φοβάμαι το συντονισμό, έχουμε ένα έθνος να κλαίει και να μοιρολατρεί γιατι η δικιά μας ελένη μενεγάκη χώρισε, κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε και καταριόμαστε και βρίζουμε αλλά η κωλάρα μας να'ναι καλά και να πάνε να αγαπηθούν οι άλλοι. και γυρνώ απόψε σπίτι κι ανοίγω το νετ κι ένα 15χρονο παιδί απ'το αφγανιστάν (που έφυγε απ'τη ΕΜΠΟΛΕΜΗ χώρα του για να γλιτώσει), ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό, ανοίγει ένα σακ-ο-βουαγιάζ να δει τι υπάρχει μέσα. εκεί, κάτι αλάνια που τα τελευταία χρόνια την έχουν δει επαναστάτες τύπου σπάω-οτι-γουστάρω, βάζω βόμβα-οπου-γουστάρω, γενικώς-κάνω-οτι-κατεβάσει-η-γκλάβα μου, έχουν τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό αλλά τηλέφωνο είπαν να μην πάρουν γιατί θα τους είχαν τελειώσει οι μονάδες. τι έχουμε? ένα 15χρονο νεκρό απο βόμβα "επαναστατών" και μια μάνα.

άι πάτε στον κιάμο να το σπάσατε. και στο μπουζ έχουν μαζευτεί όλοι οι εναλλακτικοί και στα παπάρια μας όλα. εξάλλου, το'παμε: ρε η κωλάρα μας να'ναι καθαρή. τι με νοιάζει εμένα ο δίπλας κι ο παραδίπλας.

σκατά στα μούτρα μου.

oh happy day!

έχεις κι έχω κι έχουμε όλοι άκουσει αυτές τις στερεότυπες κουβέντες πως αυτά που μετράνε στη ζωή είναι αυτές οι μικρές, καθημερινές στιγμές. νομίζω πως ποτέ μου δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε όλες αυτές τις στιγμές που με περιτυλίγουν μέσα στην καθημερινότητα μου. ποτέ μου. μέχρι χθες. βρίσκομαι 5 ώρες απ'το σπίτι μου, την οικογένειά μου και τους κολλητούς μου. βρίσκομαι 8 ώρες απ'το σπίτι μου, την παρέα μου και τη σχολή μου. βρίσκομαι στο λούνα παρκ της καβάλας που άνοιξε (θενκ Γκαντ) για την 25η. στο γκρι συγκρουόμενο με τον αριθμό 2. μαζί μου είναι το θηλυκό μου άλτερ ίγκο, ο γιώργος, η έλενα κι η έφη. ποια είναι η έλενα κι η έφη? δεν ξέρω. δύο μέρες έχω που τις γνώρισα. το πιο πιθανό είναι να μη τις ξαναδώ στη ζωή μου. λίγη σημασία έχει. χθές, όμως για τρεις βόλτες κι έξι ευρώ τράκαρα και γελούσα και ξαναγελούσα και ξανατράκαρα με αυτά τα άτομα. και στο μυαλό μου ξανάρθαν βιολιά και ξαναμύριζαν τα λουλούδια κι όλο μου το είναι στριμώχθηκε σ'αυτό το αμάξι με τον αριθμό 2. κι είναι ωραίο το 2.

υ/γ 1: δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες. δεν έχω όρεξη. χθες όμως έβγαλα μία κι μου άρεσε. αυτή η στιγμή που δίνεις την εντολή να ανοιγοκλείσει το κλείστρο και κοιτάς στην οθόνη και βλέπεις εσένα στη φωτογραφία που έβγαλες δε συγκρίνεται με τίποτε.
υ/γ 2: δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πιο ωραίο συναίσθημα απ'το να ξυπνώ πρώτος, να κατεβαίνω στον υπολογιστή και να βρίσκω χειρόγραφο σημείωμα που μου άφησε η χαζή πριν πάει για ύπνο. δεν υπάρχει.

say you will

- θα κάνω ένα τσιγάρο.
- μην κάνεις.
- θα κάνω ένα τσιγάρο.
- όχι, μην κάνεις.
- έλα, θα κάνω ένα τσιγάρο. μόνο ένα.
- άσε με να στο ανάψω.
- δε θέλω.
- δώσε μου τον αναπτήρα.

έι.έι.έι

09,46

ξυπνάς. προσπαθείς να σηκωθείς αλλά το γουί τέννις ψες το βράδυ δυσκολεύει αφάνταστα την έγερση. με τα χίλια ζόρια τα καταφέρνεις. κατεβαίνεις κάτω, βάζεις τους άουτκαστ να βαράνε στο τουμπ και βγαίνεις στο μπαλκόνι. τι ωραία να ξυπνάς και να βλέπεις θάλασσα και μια πόλη να απλώνεται στα πόδια σου. ξετυλίγεις ένα ντούπλο, τρως και ξαπλώνεις και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι μέχρι να μουδιάσει το κεφάλι σου. μούδιασε. σηκώνεσαι, τα γράφεις στο βλοκ και πας να ξαναπαίξεις τέννις αφού πρώτα σκίσεις ένα σαραγλάκι. είναι υποχρέωσή σου.
λοβ.

preview

- some nights it just gets worse than others. that's all. some nights, it just...gets worse.
- i feel terrible. but what can we do?
- i don't know. it's just a feeling i've got. like something's about to happen, but i don't know what.

μούτρα, έρχεται λέμεεε!

περι Έρωτα

αφορμή γι'αυτό το ποστ πήρα από δυο μπουκάλια κρασί, δυο μπύρες, μια μεγάλη κοκακόλα και την κουβέντα που είχα με δύο ανθρώπους την περασμένη κυριακή.
άμα μπροστά απ'το πληκτρολόγιο, αυτή τη στιγμή, καθόταν ο θωμάς του γυμνασίου και του λυκείου θα έγραφε: ο έρωτας υπάρχει και θέλω εκείνη και δε με θέλει η άλλη και νιώθω το στομάχι μου να συμπιέζεται όταν της μιλώ κι αντί να μαθαίνω πως να λύσω κλάσματα σκέφτομαι αυτή και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα.
καλό ή κακό, δεν ξέρω, μπροστά απ'το πληκτρολόγιο κάθεται άλλος θωμάς. στα ίδια κιλά, με μια αποτυχημένη πλαστική στη μύτη (mike,παναγιώτα), με όμορφες παρέες, με πιο ίσια δόντια και με 6% περισσότερη γοητεία. όλα αυτά που έλεγε η ακόμη πιο ανώριμη εκδοχή μου πριν τόσα χρόνια, ισχύουν ακόμη. το ερώτημα, όμως που παίζει pinball στο μυαλό μου είναι τι προκαλεί όλα αυτά τα αισθήματα και όλες αυτές τις αντιδράσεις? είναι όντως η παρουσία και η μυρωδιά κι η ομιλία κι οι τρόποι μιας κοπέλας ή απλώς αυθυποβάλλομαι για να νιώσω καλύτερα και να ικανοποιήσω το εγώ μου? κι αν συμβαίνει το πρώτο, δεκτό. δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό κι απλώς περιμένω να συμβεί το μοιραίο. αν όμως, συμβαίνει το δεύτερο? γιατί να παίρνω κάθε φορά αυτό το μονοπάτι ξέροντας πως αργά ή γρήγορα θα γλιστρήσω?
δεν ξέρω τι συμβαίνει και πιθανώς να μην το μάθω ποτέ. ο πλάτωνας είχε πει πως ο έρωτας είναι μίγμα από μέλι και χολή, πότε γλυκός και πότε φαρμάκι. το μόνο σίγουρο είναι οτι θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου που τόσο πολύ με στοίχειωσε: ζήσε την ψευδαίσθηση του Έρωτα.
λοβ.

electricBlue

πονούσες.
πονούσες?
πιάνω την καρδιά μου με το αριστερό μου χέρι και τη σφίγγω και τη στίβω. και σταματώ να αναπνέω για δύο-τρία δευτερόλεπτα. κι όταν επανέρχεται η αναπνοή, μυρίζουν λουλούδια κι ακούω βιολιά. τη δευτέρα, βγήκα κάποια στιγμή απ'την Τετάρτη να μιλήσω στο τηλέφωνο. και πάτησα στην πλατεία και με τύφλωσε ο ήλιος και πήρα μια ανάσα όμορφη και μεγάλη και βαθειά και λυτρωτική και ο εγκέφαλος άδειασε. σα να πάτησα ένα κουμπί στα πλαϊνά του λαιμού, το μυαλό έκανε ανάκλιση και ότι υπήρχε μέσα χύθηκε στο δρόμο. και πάλι έκλεισα τα μάτια και άκουσα βιολιά.
αυτές οι αόρατες κλωστές που σε δένουν με κάποιους. να βλέπεις ανθρώπους που έχεις καιρό να δεις και μόνο το βλέμμα του και το γέλιο της και τα απροσάρμοστά του και τα λόγια της να σε τυλίγουν σαν ηλεκτρική κουβέρτα. να σε ζεσταίνουν, να σε γεμίζουν, να περνάς ξέγνοιαστα.
σε σένα και σε σένα και σε σένα και σε σένα που ήσαστε εκεί.
σε σένα που ήσουν και πριν και μετά.
σε σένα που ήσουν μετά.

λοβ.

έκτακτο

διακόπτω τη ροή του προγράμματος γιατί πρόκειται να παραθέσω τεραστίων διαστάσεων αλήθεια:
life does not stop and start at your own convenience, you miserable piece of shit.
αυτογνωσία -1-

ir.08

ir.07

ir.06

ir.05

ir.04

ir.03

ir.02

ir.01

instant relatives

κάθεσαι τώρα μπροστά στο μηχάνημα και λες τι κάθεται και γράφει πάλι αυτός? όταν δεν έχεις τι να κάνεις τα βράδια και το ρεπερτόριο σου κινείται ανάμεσα σε ταινία/μουσική/σειρά με τη συνοδεία αμαρέττι/λάκτα/λέις/λίλα, σκέφτεσαι διάφορα. τρέχει με περίεργους ρυθμούς ο εγκέφαλος. η ιδέα μου ήρθε όταν:

• στοιχείο #1: διάβαζα πληροφορίες για το album που θα κυκλοφορήσουν μαζί ο damian marley (υιός bob) μαζί με το nas. (σε περίπτωση που λιποθυμήσες απ'τη χαρά σου, θα βάλω μερικές τελείες μέχρι να συνέλθεις). .................... όλα καλά τώρα? το album λοιπόν θα λέγεται distant relatives υποδηλώνοντας τις κοινές τους αφρικανικές ρίζες.
• στοιχείο #2: κάπου διάβαζα και θυμήθηκα την ατάκα, ότι οι φίλοι μας είναι η οικογένεια που επιλέγουμε
• στοιχείο #3: τα μιξάρω τούτα τα δύο και σκέφτομαι να φτιάξω (δλδ επεξεργαστώ) μια σειρά από φωτογραφίες από φίλους μου (relatives) και να τις εμφανίζω σαν polaroid (instant camera)

έτσι λοιπόν, έχουμε τα instant relatives, μια σειρά από φωτογραφίες που έχω τραβήξει, τις οποίες όμως τις επεξεργάζομαι και σας τις εμφανίζω σαν polaroid. θα έβαζα πρώτα το σπύρο, αλλά θα γκρινιάξει η γεωργία, οπότε θα βάλω το γιώργο.
αυτά.

statement

πέρασαν ογδόντα κάτι λεπτά. άκουσα για xxx φορά το miseducation of lauryn hill. μπορεί να 'γινες ψυχάκιας, αλλά γι'αυτά τα ογδοντά κάτι λεπτά, θα σ'αγαπώ αιώνια ms. Hill.

"Lauryn, baby use your head"
but instead I chose to use my heart

now the joy of my world is in Zion

m2ment

κάνω τη μεγάλη σόλο βόλτα μου σαν ένας νέος φορεστ γκαμπ και βρίσκομαι στην πλατεία στο μοναστηράκι. στρίβω στη μητροπόλεως κι ακούω μια παρέα νεαρών να κοιτάνε ένα μαγαζί και να λένε: "δεν καθόμαστε να φάμε εδώ? ωραίο φαίνεται." το ωραίο στο οποίο αναφέρονται οι κασκαντέρ νεαροί είναι ο ΘΑΝΑΣΗΣ. θυμήθηκα το Σπύρο και το άπειρο γέλιο που ρίχνουμε όποτε συζητάμε για τα ντόνερ κεμπάπ του Θανάση αλλά και τις επιδράσεις που έχουν στην εντερική μας λειτουργία. αν ήμουν κάφρος θα έλεγα ότι αφού φας στο Θανάση κι επισκεφτείς το λουτρό, θα χέσεις τσιμέντο. αλλά δεν είμαι κάφρος.

μήνυμα

καιρό έχω να γράψω και μάλλον δεν είναι καλό που κάθομαι τώρα, αλλά δε γαμής. πιο ωραίο το μαύρο απ'το άσπρο. κι ενώ έλεγα όχι στον εαυτό μου κι ένιωθα πεπεισμένος ότι αυτή τη φορά θα γλιτώσω τον κατήφορο, εδώ βρίσκομαι να κοιτώ το χάος και να περιμένω ένα απλό φύσηγμα του αέρα για να με φέρει πιο κοντά του (πάντα ήμουν κότα για να κάνω κάτι μόνος μου, γι'αυτό και περίμενα τις ενισχύσεις, το ιππικό). αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που φταίει. μήπως το λάθος της mamas (έγκυος σε με, στον 8ο μήνα) να αναμείξει κατα λάθος χυμό blackcurrant με τσίπουρο? μήπως αυτή η κρυφή αγάπη κι ανάγκη που έχω για κάθετι δραματικό? μήπως οι τέσσερις τοίχοι γύρω μου που όταν τους κοιτώ απότομα βλέπω να με κοιτάνε και να γελάνε μαζί μου? δεν ξέρω τι φταίει και μου τη δίνει αφάνταστα που ενώ κρατώ τη μία άκρη της κλωστής όσο και να τραβάω, η άλλη άκρη ποτέ δε πλησιάζει. τον ατέλειωτο έχει. ότι και να είναι πάντως, με μεγάλη μου λύπη ανακοινώνω, οτι βρισκόμαστε εκεί που δε θέλαμε να (ξανα)βρεθούμε. σκατά. πονάει το κεφάλι μου. όχι απ'το διάβασμα. εξάλλου, στο είπε στα μούτρα: δε-νο-μί-ζω-πως-θα-τε-λει-ώ-σεις-τη-σχο-λή. απλώς πονάει το κεφάλι μου. θέλω να κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι. ή αν θες να στο θέσω πιο απλά, θέλω να κοιμάμαι. η ειρωνία, όμως, ποια είναι? ότι κλείνοντας τα μάτια, βλέπεις πράγματα. με πιάνεις? κι όταν τα ανοίξεις τα μάτια, κάνεις τον τυφλό. με ξαναπιάνεις? λέω να ξαπλώσω μπας και καταφέρω να με ξεγελάσω απόψε. σε όσους βρίσκονται μακριά απ'την αθήνα: θα τα πούμε κάποια στιγμή. σε όσους βρίσκονται στην αθήνα: θα τα πούμε κάποια στιγμή.
σας αγαπώ. (εντάξει κάποιους από 'σας, σε μεγαλύτερο του φυσιολογικού βαθμό)
καληνύχτα.

airbags: update

postponed
.
..
...
....
...
..
.
έρχεται.

top5

πέντε hip-hop άλμπουμ που μου διέλυσαν το είναι. απλά και καθαρά. αν θες να λες οτι ακούς μουσική, επιβάλλεται να τα έχεις. επιβάλλεται. πως αλλιώς να στο πω για να το καταλάβεις.

Νas - Ιllmatic (1994)



έρχεται ένας τύπος εικοσιενός ετών (21) κι αρχίζει να ραπάρει πάνω σε παραγωγές του premier και του pete rock και του large professor και απλά και καθαρά φτιάχνει το μεγαλύτερο hip-hop δίσκο που κυκλοφόρησε ποτέ.
straight out the fuckin dungeons of rap/where fake niggaz don't make it back.

Madvillain - Madvillainy (2004)



συναντιούνται μια μέρα ο madlib μαζί με τον mf doom και λένε δεν κάνουμε ένα δίσκο. μπαίνουν σ'ένα στούντιο, γράφουν, μιξάρουν και κυκλοφορούν 45-46 λεπτά μουσικής ιδιοφυίας που σε κάνει να αναρωτιέσαι "που υπήρχε αυτή η μουσική τόσα χρόνια". τόσο απλά. τόσο καθαρά.
and he won't stop 'till he got the masses.

The Roots - Things Fall Apart (1999)



κάποτε άκουγα beatles. μετά από αυτό το κάποτε, άκουγα stones. μετά από αυτό το δεύτερο κάποτε, άκουγα oasis. ε και μετά τι? μετά σκάει ο black thought μαζί με τον ?uestlove και άλλους τεσσερις-πέντε και σου φτιάχνουν ένα άλμπουμ. αυτό. και σου φτιάχνουν ένα άλμπουμ. η μεγαλύτερη μπάντα που υπάρχει στον πλανήτη. απλά και ΞΕκάθαρα.
one hundred percent, straight out the basement.

Eminem - The Marshall Mathers LP (2000)



ναι εντάξει. τον έμινεμ στην ελλάδα τον έχουν σαν την έφη θώδη. τόσο ξέρουν. δε θινκ ιζ, εξαιτίας αυτού του άλμπουμ ξεκίνησα να ακούω χιπ-χοπ. είσαι φλώρος λευκός, έχεις τον dre να σου κάνει την παραγωγή στο άλμπουμ και τελικά δεν είσαι φλώρος λευκός. o eminem στο peak της καριέρας του. ακόμη το'χει αλλά όχι όπως τότε.
i'm glad cause they feed me the fuel that I need for the fire to burn and it's burnin and I have returned.

Common - Be (2001)



ήμουν ανάμεσα σ'αυτό και στο blueprint του jay. και τα δύο ήταν υποψήφια γιατί την παραγωγή την έχει ο kanye. κερδάει όμως ο common γιατί έχει και κομμάτι του dilla μέσα και γιατι ο jay λέει σε τραγούδι του: truthfully, i wanna rhyme like common sense. τεράστιος rapper ο common, τεράστιο άλμπουμ το be. πωωω τεράστιο άλμπουμ το be.
i wanna be as free as the spirits of those who left. i'm talking malcolm, coltrane, my man yusef.

και τι?

σαν σήμερα, πέρυσι, ξεκίνησα να γράφω εδώ. κι έγραψα για φωτογραφίες κι έγραψα για μουσικές κι έγραψα για προσωπικά μου κι έγραψα για τη σχολή κι έγραψα χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
κι έρχομαι ξανά, ένα χρόνο μετά και λέω: να πάνε να γ@μηθούν όλα. όλα. να'στε καλά και να σας προσέχετε. κι εσάς και τους κοντινούς σας ανθρώπους.

σας αγαπώ. σε λογικά πλαίσια πάντα.
εγώ.

τσίρκο

now i could let these dreamkillers kill my self-esteem
or use my arrogance as the steam to power my dreams.

live forever

μπλαοχτώ

μόλις τέλειωσε το whatever works. τέλειος ηθοποιός ο larry david. όλοι μαζί με μια φωνή: woody allen, σ'αγαπάμε. χθες το βράδυ, έβαλα να δω το gerry του gus van sant. για μία ώρα ο matt damon κι ο casey affleck περπατούσανε (και δε μιλούσανε) στην έρημο χαμένοι. για μία ώρα. τόσο άντεξα. και τον αγαπώ τον gus ρε γαμώτο. (βασίλη, μέχρι εδώ ακούγεσαι να γελάς από ικανοποίηση). το οφείλω στη μαρία και τη μαρούλα: ο αριστείδης βαφτίστηκε το χιλιαεννιακοσιαΕΝΕΝΗΝΤΑΕΝΑ. έξι ετών. what the what dude? από τις στιγμές που λατρεύω στην αθήνα. είναι δώδεκα παρά, βρέχει, κουκούλα στο κεφάλι, τσούπα τσουπς κόλα στο στόμα και σκάει στα αυτιά (λόγω shuffle) the sweetest (nightmares on wax)??? δηλαδή τι άλλο να ζητήσω απ'τη ζωή τη δεδομένη στιγμή???
-παύση για να συνειδητοποιήσετε κι εσείς το μεγαλείο της στιγμής που έζησα-
συνεχίζω. μπορεί να γκρινιάζω συχνά για την αθήνα, αλλά εντάξει. είδα σήμερα το βράδυ λεωφορείο άδειο κι ήθελα τόσο πολύ να μπω για βόλτα και να μη βγω αν δε φτάσει στο τέρμα. όπου και να ήταν αυτό. λατρεύω τις βόλτες με το λεωφορείο. όχι όσο τα ρεβύθια. δηλαδή, βάλε με σ'ενα λεωφορείο, δώσε μου ένα τάπερ με ρεβύθια και πάρε μου τη ζωή. αχτύπητο combo. cast-a-blast την παρασκευή στο bios. εκεί θα'μαι. σπύρε, θα πέσει τηλέφωνο.
λοβ.

sun (σαν)

είναι σαν αναλαμπή. στιγμές που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μου για δέκατα του δευτερολέπτου κι ύστερα χάνονται.
είναι σαν αναλαμπή.
αχ, όλα έπρεπε να 'ρθούνε καθώς ήρθαν θα σου ψιθυρίζει ο κώστας καρυωτάκης.
είναι σαν αναλαμπή.
το τρένο φεύγει στις οχτώ θα σου φωνάζει ο μάνος ελευθερίου.
θα είναι σαν αναλαμπή. στιγμές που θα ζήσεις και θα αποτυπωθούν σε κάποια στροφή του μυαλού σου. για να ξαναρθούνε και να ξαναχαθούν.
μην τις αφήσεις να χαθούν.

bathe in light

γουόρντ

colours
violins
friends
soclose
butsofar
violins
eyes
post
offices
9/10
dark
thoughts
airbags
insomnia
ah
fuckit
so
happy
together

we'll always have Paris

θα σου 'λεγα να κλείσεις τα μάτια και να ακούσεις το κομμάτι αλλά επειδή αυτό το 'χω ξαναπεί: κλείσε τα μάτια κι άκου το κομμάτι. (προβλέψιμος?)


για όλα φταίει η χαζή. αυτή πριν τέσσερα-πέντε βράδια, έκανε το λάθος και με έθεσε σε parisian mood. και θυμήθηκα βόλτες στο Παρίσι, λόγια που έγραψα και που θα τηρήσω.
είναι ωραίο το Παρίσι. είναι αναζωογονητικός ο αέρας του. κι ξεκινώ να θυμάμαι και δεν μπορώ να σταματήσω. και φαντάζομαι βόλτες, τεράστιες βόλτες που δε σε κουράζουν καθόλου. που κατεβαίνεις την boulevard saint germain, χαζεύεις πάγκους με βιβλία, γελάς δυνατά δίχως να σε νοιάζει τίποτε, βγάζεις φωτογραφίες περαστικούς, κάνεις μια στάση στο cafe de flore. δε γίνεται να περάσεις από μπροστά και να μην κάτσεις. στον πάνω όροφο, εκεί που πίνεις καφέ μαζί με διανοούμενους του Παρισιού. ζεσταίνεις το είναι σου με δυο γουλιές καφέ φίλτρου, παρατηρείς αφίσες της belle epoque κι έχεις και μια lemon pie να σε κοιτάει. θα φύγεις. ξέχασα να σου πω, οτι ήδη έχεις αγοράσει βιβλία για να μελετήσεις τον robert doisneau και τον claude monet. άμα συνεχίσεις να κατεβαίνεις την saint germain, κάποια στιγμή θα βγεις στο σηκουάνα. εκεί είναι που θα σε τυλίξει ο αέρας που σου έλεγα πιο πριν. είναι κι αυτά τα κιόσκια στις όχθες του ποταμού που μπορείς να βρεις τα πάντα. από αφίσες ανατομίας του ανθρώπινου σώματος μέχρι εισιτήρια απο συναυλία των doors στο apollo, harlem, ny. και συνεχίζεις την παράκτια βόλτα. στην απέναντι πλευρά, βρίσκεται η Παναγία. αφού πας εκεί για να θαυμάσεις τα βιτρώ, τα εκατοντάδες αναμμένα κεράκια ρεσώ, αφού γοητευτείς από αυτήν την απόκοσμη ησυχία, θα πάρεις το μετρό. δε θα πας ούτε στην τουριστική μονμάρτρη, ούτε να φιληθείς κάτω απ'τον πύργο του eiffel. στο marais θα πας. στενά δρομάκια, stencil στους τοίχους, γκαλερί, second hand ρούχα. τα πάντα θα συναντήσεις εκεί. κι όλα τόσα εναρμονισμένα που σε αναγκάζουν να κλαις την μοίρα σου που δεν έχεις μια σοφίτα να αράζεις εννιά μήνες το χρόνο. (τους άλλους τρεις θα τους περνάς στο chateau που πρόσφατα αγόρασες στη bretagne).
θέλω να πάω στο Παρίσι. δε θέλω μουσεία, ούτε βόλτες με τα bateau mouche στο σηκουάνα, ούτε χάρτη. θέλω βόλτες. θέλω καφέ φίλτρου σε καφέ δέκα τετραγωνικών. θέλω να φάω gauffre au chocolat κάτω απ'τον πύργο του eiffel. θέλω να φάω steak au poivre. θέλω να πιω κρασί. θέλω να ανέβω στην ταράτσα του montparnasse και να ακούσω το κιούμπρικ. θέλω να βγάλω φωτογραφίες. θέλω να κάνω πικνικ στο γρασίδι με φόντο τα invalides. δε θέλω να πάω μόνος μου.
θέλω να πάμε στο Παρίσι.
luv.

τίποτε

μπήκα γιατί ένιωσα πως πρέπει να γράψω κάτι. δεν ξέρω, όμως, τι. πως να μεταφέρω μέσα από πλήκτρα όσα αισθάνομαι. να μιλήσω για τις διακοπές των Χριστουγέννων; να μιλήσω για τα καλλιτεχνικά μου; να πω καμιά κρυάδα για να περάσει η ώρα; να μιλήσω για ανθρώπους που μου λείπουν πολύ; να σας βάλω κανα νταχντιρντί να μερακλώσουμε παρέα; να ξεκινήσω τη dead-end μιζέρια για τη σχολή; όλα θα τα κάνω.
όχι σήμερα. δεν έχω όρεξη. αλλά θα γράψω.
όταν έφευγα απο αθήνα για να ανέβω στη λάρισα, πήγα στα κτελ με ταξί. πιάσαμε κουβέντα με τον οδηγό και κάποια στιγμή, ενώ έχουμε κολλήσει στην κίνηση στην αλεξάνδρας, γυρίζει και μου λέει: πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, αλλά αυτός που ζητάει λίγα.
καλημέρα.