δύοδέκα

είναι όμορφοι οι άνθρωποι. η χαζή, η μαρού, ο γιώργος, ο σπύρος, ο βασίλης, ο μιχάλης. αυτοί ήταν η δικιά μου χρονιά. έπρεπε να περάσουν τριακόσιεςεξήντατρεις μέρες για να πω οτι το δέκα άξιζε. στον άνθρωπο που μου μιλούσε, τον κοιτούσα κι έκλαιγα. αυτός ήταν η χρονιά μου.τραγούδια έβαλα, άλμπουμς έβαλα, πάρε και το τραγούδι του δέκα. το νοέμβρη του εννιά έβλεπες στην άνδρο την υπόθεση τόμας κράουν κι άκουγες το noel harrison. τον μάρτιο του δέκα περπατούσες μόνος στη λάρισα κι άκουγες το ίδιο κομμάτι διασκευασμένο απ'το βασιλικό. και ρε διάολε, πέρυσι αγάπησες ξανά το don't look back in anger. σε ένα λάιβ, στον πρώτο όροφο, με μια μπύρα στο χέρι. φέτος, ακούς το βασιλικό να στο τραγουδά λάιβ πάλι απ'τον πρώτο όροφο κι εσύ πάλι με μια μπύρα στο χέρι. the windmills of your mind.

στην άγνωστη.



καλή χρονιά να έχουμε. να 'στε όλοι καλά. να αγαπάτε.