ο ανανεωμένος χώρος μου

κάθε μέρα το ίδιο. πνίγομαι, ακούω μουσικές, σταματώ να ανασαίνω, ξαπλώνω με τις μουσικές να συνεχίζουν να ακούγονται, ανασαίνω σαν εκατοστάρης αθλητής, οι μουσικές δε σταματάνε ποτέ, βυθίζομαι κάθε στιγμή όλο και πιο βαθειά. κάθομαι μπροστά απ'το πισί και γράφωσβήνω. κάθε μέρα το ίδιο. το βλέπετε κι εσείς οτι υπάρχει ένα μοτίβο ή είναι ιδέα μου;

σταμάτησα να σκέφτομαι το μέλλον μου. με άγχωνε και μου χάριζε σπυριά στο μέτωπο. δε σκέφτομαι ούτε το παρόν μου. η αναβλητικότητα είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. μαζί με τη μύτη μου και τις περίεργες φύτρες του κεφαλιού μου. δε σκέφτομαι ούτε το παρελθόν μου. γιατί ρε καριόλια, μου συμπεριφερθήκατε σα να ήμουν κάποιος που πέρασε και δεν ακούμπησε. και δε μου άξιζε αυτό. τι είναι αυτό που σκέφτομαι τότε;

μου είπε προχθές ενώ πίναμε πως οφείλω να κυνηγήσω αυτό που με κάνει να νιώθω λουσμένος από φως. μου είπε προχθές ενώ πυροβολούσαμε στον αέρα πως χρωστάμε πράγματα στους εφτάχρονους εαυτούς μας. μου είπε πριν τέσσερις μέρες ενώ πίναμε πως πλέον έχουμε καρδιά εξηντάχρονου. και στις τρεις περιπτώσεις χρησιμοποίησα τα χέρια μου για μαξιλάρι και δεν είχα τη δύναμη να απαντήσω. τι κάνω εγώ για όλα αυτά;

κάτσε απέναντί μου και κοίτα με καθώς βυθίζομαι στο σκοτάδι. είναι ωραία εδώ κάτω. αν θες, έλα.