άλφα μέρος

κφ.ένα.

ξεκίνησα να τραβώ φωτογραφίες το νοέμβρη του τρία στη γλασκώβη με μια epson 2.1mp.εκεί έβγαλα μία φωτογραφία που χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο,μου καθόταν καλά στο μάτι.διακοπή.ξαναέπιασα την ίδια μηχανή τον οκτώβρη του τέσσερα στην άνδρο.έβγαλα πολλές φωτογραφίες.έκανα κρόσια τα νεύρα (ξ)αδερφής.δε μου άρεσε καμία.δηλαδή τότε μπορεί και να μου άρεσε κάποια αλλά τώρα τις βλέπω και γελώ.το νοέμβρη του πέντε αγόρασα μια nikon e9000 3mp. έβγαλα μια φωτογραφία που έτυχε να βγει καλή γιατί υπήρχε μια αρμονία στην κίνηση των ατόμων που έβγαλα.τότε τη θεωρούσα τέλεια.τώρα τη βλέπω σαν ένα απλό snapshot. τίποτε παραπάνω.το νοέμβρη του έξι αγόρασα μια panasonic fz7 6mp.το γενάρη του εφτά σταμάτησα να υπάρχω.

κφ.δύο.

κάθομαι στο δωμάτιό μου μπροστά απ'τον υπολογιστή και βλέπω το ρολόι,βλέπω τον ήλιο να προχωρούν σε fast-forward.το συναίσθημα του τόσο έντονου πόνου δε μου επιτρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο.ενσυνείδητα.ένα μεσημέρι με θυμάμαι να κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου και να κοιτώ τις αχτίδες του ήλιου να λούζουν τον τοίχο.πάω στον τοίχο. κοιτώ τις χαραμάδες του πατζουριού.με τυφλώνει το φως.δε βλέπω απλώς τον ήλιο.το μυαλό μου βλέπει θάλασσες,βλέπει κόσμο να περπατά γρήγορα,βλέπει ζωή.εγώ όμως είμαι πίσω απ'το πατζούρι.κλικ.block'd.

κφ.τρία.

κάποια στιγμή αποφασίζω να βγω.εννιά το πρωί περπατώ στην ιερά οδό με τη μηχανή στο χέρι.φωτογραφίζω σπίτια εγκαταλελειμένα.γέρους με την πλάτη γυρισμένη. σύννεφα.γκραφίτι του b.πράγματα δηλαδή που απλώς με κάνουνε να ξεχνιέμαι.πράγματα που ομορφαίνουν τα μάτια μου.τίποτε περισσότερο.αυτές οι φωτογραφίες είναι που ανεβάζω στο myspace και βλέπω οτι αρέσουν σε κάποιους.ή τουλάχιστον μου λένε οτι τους αρέσουν.

κφ.τέσσερα.

κυριακή του πάσχα.δύοχιλιάδεςεφτά.είμαι στον αμπελώνα. έχει μαζευτεί κόσμος.εγώ είμαι στον πάνω όροφο του σπιτιού και βλέπω να κάθεται σε μια πράσινη πολυθρόνα εκείνη.μία παιδική κούκλα με ξανθιά σγουρά μαλλιά και μπλε μάτια.πιο άσχημα δε μπορώ να νιώσω.την παίρνω και πηγαίνω στο κοτέτσι σ'ένα δωμάτιο που έχει από περιστέρια μέχρι ποντίκια.εκεί υπάρχουν δύο ψάθινες καρέκλες.απ'αυτές που έχουν τα παλιά καφενεία.κλείνοντας την πορτά βλέπω το ίδιο πράγμα.τις αχτίδες του ήλιου να πέφτουν στον πλινθόκτιστο τοίχο.εκεί βάζω τις καρέκλες.δίπλα-δίπλα.και τότε θυμάμαι γιατί βρίσκομαι στο δωμάτιο.η μία καρέκλα θα φύγει.θα πάει στην σκιά.στην άλλη,σ'αυτή που φωτίζεται ακόμη,θα κάτσει εκείνη.θα στηθώ με τη μηχανή απέναντί της.αντιμετωπίζοντας την.θέλοντας να την απογυμνώσω. κλικ.πάω να φύγω.όπως γυρνώ δίπλα στην πορτά ξαναβλέπω πατζούρι.ξύλινο κι αυτή τη φορά.ο ήλιος πάλι διαπερνά τις χαραμάδες.όπως πριν ένα χρόνο.εγώ όμως ακόμη περιμένω.κοροϊδεύω τον εαυτό μου.δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι καλό.η κούκλα, την οποία τόση ώρα κρατώ απ'το χέρι,δε μου φαίνεται τόσο ξανθιά.δεν έχει τόσο φωτεινά μπλε μάτια.κάθεται μπροστά απ'το πατζούρι με την πλάτη στον ήλιο.δε της φωτίζει το πρόσωπο.δε θέλει να της φωτίσει το πρόσωπο.κανείς δεν είναι εκεί για να το δει.μόνη της κάθεται.κλικ.είναι τόσο σκοτεινή που θα δει το φως.δε το ξέρει ακόμη.