striptease

ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, μια μουτσούνα ίσα με τρία μέτρα με πιξελαρισμένα μάτια κρεμόταν και χάζευε την ιερά οδό ενώ δώδεκα κομμάτια της ψυχής του τα κρεμούσε κι αυτά στον πρώτο όροφο ενός νεοκλασσικού. την ίδια μέρα, αργότερα, κάποιοι από εσάς βάζατε τα καλά σας (εκτός του αριστείδη) κι ερχόσασταν για να με "καμαρώσετε" και κάποιοι από εσάς λόγω συνθηκών είχατε περιοριστεί στην επίπονη πνευματική παρουσία.
twentyonedays ήταν αυτές. η σύμπτωση είναι οτι το κείμενο αυτό γράφεται το ίδιο μέρος που είχα περάσει αυτές τις εικοσιμία μέρες. εικοσιπέντε ιουλίου με δεκατέσσερις αυγούστου του δυοχιλιάδεςπέντε. μία γυναίκα που με τραβούσε κοντά της και μετά με άφηνε πίσω. μία ακόμη γυναίκα που τα τηλεφωνήματά της ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου. ένας άντρας που όχι απλώς μ'έβαζε στο σωστό δρόμο, αλλά ένας άντρας που κατασκεύαζε επί τόπου το σωστό δρόμο. αυτοί ήταν οι συμπρωταγωνιστές μου στην πρώτη μου παράσταση που είδατε στις τρεις του προηγούμενου δεκέμβρη. αν όχι σε όλη την παράσταση, τουλάχιστον, τα δύο/τρίτα αυτής τους ανήκει. η πρώτη γυναίκα ήταν η κακιά του έργου. μικρός ρόλος αλλά σημαντικός τότε. η δεύτερη γυναίκα ήταν κρυμμένη στο παρασκήνιο και περίμενε να τη φωνάξω για να βγει στο προσκήνιο. ο άντρας δεν είχε ρόλο. ήταν περισσότερο κάτι σαν αφηγητής, που κατά τη διάρκεια του έργου, καθοδηγούσε τον πρωταγωνιστή. πολλά του είπε, ελάχιστα θέλω να μοιραστώ μαζί σας. βασικά, το μόνο που θέλω να σας πω είναι αυτό που με "χτύπησε" πιο δυνατά από καθετί. γνώθι σαυτόν μου είχε πει. μάθε τον εαυτό σου. βρες τα ελαττώματά σου και μετέτρεψέ τα σε προτερήματα. η πιο δύσκολη διαδικασία. να δεις τον εαυτό σου μέσα απ'τα μάτια ενός τρίτου, να κριτικάρεις, να διορθώσεις. όταν το καταφέρεις, θα καταφέρεις να αποκτήσεις και την ψυχική σου ηρεμία. έχουν περάσει τρεισήμισι χρόνια κι ακόμη βρίσκομαι σε πρώιμο στάδιο.
πίσω στις twentyonedays, την έκθεση δηλαδή. ένας χρόνος πέρασε. χριστούγεννα έρχονται. ποστ #101. διαβάζετε τα δικά μου για περίπου ένα χρόνο. ε, γίνεται να μη τρελαθεί το αφεντικό? δε γίνεται. το αυτό λοιπόν. σε σένα μιλώ που με διαβάζεις τώρα: άσε από κάτω σχόλιο με το όνομά σου (αν σε ξέρω), με το μέιλ σου (αν δε σε). θα φτιάξω χαρτάκια, θα βγάλω απ'το μπωλ τις καραμέλες, θα βάλω τα χαρτάκια και θα τραβήξω ένα. αυτό το ένα θα αντιστοιχεί σε κάποιον από εσάς. αυτός/η, λοιπόν, θα διαλέξει μια φωτογραφία μου, όποια θέλει (όχι μόνο της έκθεσης), και θα του/της δωθεί σε διαστάσεις 40x30 για να την κάνει ότι θέλει. η κλήρωση θα γίνει όταν επιστρέψω στην αθήνα. το δώρο θα παραδοθεί πριν τις διακοπές των χριστουγέννων.
love.

υ.γ.1 η διαδικασία θα μαγνητοσκοπηθεί ενώ το χαρτάκι θα τραβήξει η μπιτουλιάνα.
υ.γ.2 αν αφήσουν σχόλιο δύο (2) άτομα, δε θα γίνει κλήρωση αλλά θα διαλέξω αυτόν/η που συμπαθώ περισσότερο.
υ.γ.3 αν δεν κερδίσεις, μην έρθεις για μανούρα. τρώω αυγά κάθε μέρα.
υ.γ.4 ναι, η φωτογραφία θα επικολληθεί σε κ-fix.
υ.γ.5 κουβαρντάς ο δικός σου, έτσι?
υ.γ.6 όποιος έχει φράγκα, ας αγοράσει τη "γεωργία".
υ.γ.7 κρίμα είναι.
υ.γ.8 ωρε τι μεγάλο ποστ.
υ.γ.9 iΓεια.