τραμπάλα

ποστ νούμερο εκατό. το πληκτρολόγιο σήμερα το δανείζω στην Πένη:

2.38 π.μ..
ή τώρα ή ποτέ.
τί τέσσερις ώρες ύπνου, τί τρεις, τί δύο. άλλωστε ο ύπνος μού κάνει νερά τον τελευταίο καιρό.
μου είπες πως δεν έχει πανσέληνο απόψε. κι όμως από το παράθυρό μου, η θάλασσα φαίνεται χρυσή. ο αέρας χτυπάει το παντζούρι μου και για ακόμη μια φορά ανεβαίνω στο τραπέζι για να το κλείσω. ανατριχιάζω από τους ήχους που δημιουργεί ο αέρας & μιλάω μόνη μου για να ακούω τη φωνή κάποιου όπως κάνω κάθε φορά που φοβάμαι.
σκέφτηκα τόσα πολλά από τη μέρα που μου ζήτησες να αφήσω κάτι εδώ. τίποτε από αυτά.
η σημερινή μέρα έφερε μπροστά μου κάτι που κάθε, μα κάθε μέρα που περνάει, έρχεται στο νου μου κι εγώ εύχομαι να φύγει μακριά.

..

και με τρώει από χθες.
κι αρχίζω πάλι να ζω. κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, όταν περνά, αρχίζω να ζω. να νιώθω κάθε, κάθε, κάθε, μα κάθε δευτερόλεπτο που περνά από τα μάτια μου, τα αυτιά μου, από όλες μου τις αισθήσεις. και να το αφήσω να περάσει, μόνο αν το έχω απολαύσει μέχρι εκεί που δεν πάει.
κι αν δε το'χεις γευτεί, δεν έχεις απολαύσει την ηρεμία της θάλασσας την επόμενη στιγμή από εκείνη που η ίδια ηρεμία έκανε το μυαλό σου να παίρνει αντίθετες στροφές.
κι αν δεν σου'χει χτυπήσει την πόρτα, δεν μπορεις να νιώσεις τι σημαίνει γιατί ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ νερό. γιατί δε θέλεις. δε θέλεις γαμώτο. δε θέλεις ούτε αυτό που ξέρεις πως θα σε κάνει να γελάσεις.
δε θέλεις να θέλεις. δε θέλεις να θέλεις.
αυτό.
κι είναι τόσο ωραίο να θέλεις. κι ας μην μπορείς ποτέ να έχεις. η ικανοποιήση του να θέλεις αρκεί. κι η απληστία του να θέλεις κι άλλα κι άλλα να'ναι όνειρο για σένα.
κι υπάρχουν εκείνες τις στιγμές του παραληρήματος που αυτοί οι δυο-τρεις άνθρωποι που λέγαμε ή σου σπάνε τα νεύρα με την ανησυχία τους ή σου δίνουν δύναμη. να μη φοβάσαι να γυρνάς σπίτι επειδή ξέρεις πως Αυτό θα σε περιμένει εκεί & που σπαταλάνε τα δικά τους πολύτιμα δευτερόλεπτα για σένα.

δε μου αρέσει να μιλώ γι'αυτό. κι όμως σήμερα ξανάρθε & με κάποιον τρόπο πρέπει να κάνει το κομμάτι του. Ε, το αφήνω να το κάνει από'δω. μου επιτρέπεις μικρέ μου, ε? ναι, θα μου πεις. όπως πάντοτε.

να γίνεις τα βράχια που σπάνε τα κύματα πάνω τους για να ηρεμήσουν φτάνοντας στη στεριά.

αυτό.-

*. για όλες τις στιγμές που σε χρειαζόμουν κι ήσουν εκεί.
**.. για όλες τις υπόλοιπες που ήσουν πάλι εκεί ή "εκεί".
***... για τα χρόνια που πέρασαν με τη μόνιμη έννοια σου στο μυαλό μου.
****.... για τα χρόνια που θα'ρθουν και θα φοβάμαι μη φύγεις μακριά.

ευχαριστώ μικρέ μου.
xxx

υ.γ.1 ήταν η Πένη με το εσωτερικό της παραλήρημα και μόλις τελείωσε.
υ.γ.2 πριν δυο χρόνια δε σε άφησα.
υ.γ.3 τώρα γιατί να σ'αφήσω?
υ.γ.4 στα κύματα που λάξευσαν τα βράχια μας.
υ.γ.5 στα κύματα που δε θα μας ρίξουν.
υ.γ.6 είναι ωραίο πράγμα να θέλεις.
υ.γ.7 τόσο όσο και να σε θέλουν.
υ.γ.8 κάποια απ'τα αυτά.
υ.γ.9 iΓεια.