στο πάρτυ που κανείς δεν ήρθε

πόσο να είναι; σηκώνομαι απ'την καρέκλα και μετρώ στο περίπου με μεγάλα βήματα το πλάτος και το μήκος του. δωμάτιο δεκαεφτά τετραγωνικών περίπου (βάλε ±2), μια μπορντώ λερωμένη μοκέτα (δε φταίω εγώ -έτσι το νοίκιασα το σπίτι), ένα μπουκάλι ενάμιση λίτρου κοκακόλας, το kind of blue του miles davis κι εγώ.

κοιτούσα ένα βράδυ παλιές φωτογραφίες και τυχαία έπεσα σ'εκείνη την περίοδο της ζωής μου που ακόμα και τώρα ντρέπομαι να μιλώ. εικοσιτρείς μαρτίου του εφτά είναι τραβηγμένη η αυτοπροσωποφωτογραφία. έξι παρά το απόγευμα. το θεολόγος έχει αναχωρήσει στις πέντε όποτε με πλάτη στη ραφήνα και με τον ήλιο στα τελευταία του. στο κατάστρωμα δυο φίλοι που βγαίνουν φωτογραφίες (ο ένας πρέπει να'χε κοτσίδα) κι εγώ. γένια που ποτέ δε φύτρωσαν όπως έπρεπε να φυτρώσουν, σκασμένα χείλη εξαιτίας κάποιων κόκκινων χαπιών που καταπολεμούσαν την ακμή που δεν ήθελε να φύγει, μάτια βαθουλωμένα, πενηνταέξι κιλά. η μοναδική φορά στη ζωή μου που άφησα τη θλίψη, το φόβο, την απογοήτευση, τον πόνο, την κατάθλιψη να με κυριεύσουν ολοκληρωτικά. και το κατάφεραν τόσο ένδοξα. σκιά. και τα ξαναθυμήθηκα όλα προχθές. τα κλάματα, τις νύχτες που δεν τελείωναν, τα "ναι μαμά, καλά περνάω", τα πρώτα κλικσ, το she του elvis costello μαζί με το bachelorette της bjork. και μετά μια μέρα, χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι εγώ ο ίδιος, δεν επέτρεψα να μου ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. μέσα στο κουραδομελό βούτηξα πάλι ο μαλάκας. πρέπει να φταίει που πριν λίγο τέλειωσε το on the road. μην το δεις. διάβασε το βιβλίο καλύτερα. το'χε κι ο ηλίας πέρυσι στο αλομπάρ πάνω απ'τα αλκοόλια. και μιας και σου είπα για ταινία και βιβλίο, δες το the perks of being a wallflower. βγαίνοντας απ'την αίθουσα, ήθελα να φύγουν από πάνω μου δέκα-έντεκα χρόνια. για να ξανακάτσω στο παγκάκι με το σπύρο. όχι όμως για να του λέω πόσο θέλω την πένη καθώς τη βλέπαμε να διασχίζει το προαύλιο μεσημέρι σαββάτου. να ξανακάτσω σ'εκείνο το παγκάκι και να του πω ξέρεις; βρήκα δυο αρχίδια μέσ'στο παντελόνι μου και πήγα και είπα στην πένη τι αισθάνομαι. δέκα-έντεκα χρόνια πίσω. για να μην κάθομαι απλώς να κοιτώ την ξανθή απ'το άλφαένα και να περιμένω τη δώρα και τη μαρία να μου πουν ό,τι μάθανε γι'αυτή. γιατί δε φεύγουν δέκα-έντεκα χρόνια μήπως και καταλάβω γιατί φιλούσα την αλέξανδρα. αφού το ήξερα πως δεν την ήθελα. γύρνα μας πίσω δέκα-έντεκα χρόνια για να δεκαπλασιάσω τις μαλακίες που έκανα. blue in green. δε θα γυρίσουν όμως πίσω ποτέ αυτά τα χρόνια. και θα πρέπει να μάθω να ζω με τις απορίες που μου γέννησαν γιατί οι απαντήσεις που τις συνόδευαν έχουν χαθεί από καιρό. όλα αυτά μου έρχονται κάθε πρωί κυριακής στο μυαλό όταν περνά κάτω απ'το σπίτι ο τύπος με το ακορντεόν. το besame mucho. και κάθε φορά λέει πως αύριο φεύγει για τη ρουμανία για να δει την αδερφή του. και κάθε επόμενη κυριακή είναι πάλι από κάτω να πατάει τα ίδια πλήκτρα. η μέρα της μαρμότας. ακόμα κι οι γάτες στη σκεπή στη γωνία με τη θεοτόκη κάθε μέρα την ίδια πόζα έχουν. και κάθε πρωί έντεκα παρά, με το που στρίψω και σηκώσω το βλέμμα μου προς το σάπιο πράσινο παράθυρο είναι οι γάτες να με κοιτάνε. η μέρα της μαρμότας. κι όταν φτάσω στο γραφείο, θα πω καλημέρα σε όλους, θα βγάλω τα ακουστικά, θα ακουμπήσω το μπακπακ στην καρέκλα, θα βγάλω το λάπτοπ και τα καλώδια, θα βάλω το τάπερ στο ψυγείο, θα κρεμάσω το μπουφάν στον ικέα καλόγερο που συναρμολόγησε ο χριστόφορος ένα μεσημέρι και θα κάτσω στο γραφείο. η μέρα της μαρμότας. μόνο που το δικό μου ρολόι δε δείχνει έξι το πρωί. δε θα σου πω τι δείχνει. πέμπτο ποτήρι κοκακόλα. οι περισσότεροι θα λέτε πως θα πάθω τίποτα και να το χαλαρώσω. η γεωργία όμως ξέρει. τα μισά κινέζικα στο σπίτι με δικά μου λεφτά τα'χουν πάρει. flamenco sketches μου ξύνεις την ψυχή. η ζωή σ'έφερε στο δρόμο μου έγραψε. ευγνωμοσύνη κ αγάπη έγραψε. κι έμεινα εγώ κάτω από τη μπλε κουβέρτα να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω. πριν που έγραψα για το she και το bachelorette θυμήθηκα μία απ'τις πιο ωραίες φράσεις που άκουσα στο beasts of the southern wild. when it all goes quiet behind my eyes, i see everything that made me flying around in invisible pieces. χαζή αν δεν το καταλάβες, πες στη μαρού να στο μεταφράσει. προχθές έκλεισα τα εικοσιεπτά. όσο περνούσε η μέρα καταλάβαινα πόσο λάθος έχω χειριστεί καταστάσεις, πόσο λάθος έχω συμπεριφερθεί σε ανθρώπους. το ξέρω οτι θα μου πεις να μη σκάω κι όλα όμορφα κι ωραία αλλά δεν είναι έτσι. χάθηκαν. και δεν έκανα τίποτα για να το αποτρέψω. flamenco sketches (alternate take) μου ξύνεις την ψυχή. παραγίνεται μελό το κόλπο κι ο ψηλός στα ξένα θα κρατιέται να μη ξεράσει. σταματώ.

για το κλικ που ακούστηκε.

για τη διαπίστωση του πόσο μαλάκας είμαι.

για ένα έργο σ'ένα κακόφημο σινεμά.

θωμ