ε.

ας πούμε οτι είναι σάββατο και ξυπνώ και ντύνομαι και βάζω τα ακουστικά στ'αυτιά και βγαίνω βόλτα. έξω συναντώ εσένα και περπατάμε παρέα. γεμάτη η ερμού και προτιμάμε τη μητροπόλεως. κι οπως μιλάμε κάποια στιγμή ασυναίσθητα στρίβουμε αριστερά. καθόμαστε, παίρνεις νες, παίρνω γαλλικό, μιλάμε, γελάμε, κρυώνουμε, φοράμε μπουφάν, μιλάμε, γελάμε, κρυώνουμε, φεύγουμε. περπατάμε, σου μιλώ, σου ζητώ να με κοιτάς, σε παίρνω αγκαλιά και φεύγεις. ξαναφορώ τα ακουστικά και συνειδητοποιώ πως όλη αυτή την ώρα, ήμαστε στην πλάκα. και δεν τη σκέφτηκα. εσύ μου το είπες. και συνέχισα να περπατώ. και μπήκα στον εθνικό κήπο. όχι για τις φωτογραφίες, ούτε για τους φοίνικες. περισσότερο για να δημιουργήσω εικόνες που δεν την είχαν μέσα. και ξέρεις; τα κατάφερα. και μετά σου ξαναμίλησα. και σε ξανάδα και μύριζες όμορφα. και σε αγκάλιασα ξανά κι έφυγες.
ας πούμε οτι ήταν ένα σάββατο. το δικό σου σάββατο. το δικό μου σάββατο.

δεκαεφτά ιουλίου κι έξω χιονίζει. κοίτα!

θωμ