πάνω

είναι κάποιες στιγμές που η ευτυχία είναι τόσο μεγάλη που δεν έχεις μάθει τον τρόπο να τη διαχειριστείς. απλώς στέκεσαι όρθιος και αφήνεσαι να σε κυριεύσει. είναι σάββατο, είμαι στον πρώτο όροφο κι άνθρωποι έρχονται να δουν εμένα κι "εμένα". και χαμογελώ, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί δε γίνεται να μην. και προβάλλεται το βίντεο κι υπάρχουν άνθρωποι που αυτό που βλέπουν τους αγγίζει τόσο ώστε να συγκινηθούν, να γελάσουν, να δακρύσουν, να κλάψουν. κι εγώ στέκομαι όρθιος με την πλάτη στον τοίχο και δεν επικοινωνώ. δεν κοιτώ κανέναν τους αλλά νομίζω οτι τους βλέπω όλους. ολοκληρωτική ευτυχία. αυτό ήταν.