oh happy day!

έχεις κι έχω κι έχουμε όλοι άκουσει αυτές τις στερεότυπες κουβέντες πως αυτά που μετράνε στη ζωή είναι αυτές οι μικρές, καθημερινές στιγμές. νομίζω πως ποτέ μου δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε όλες αυτές τις στιγμές που με περιτυλίγουν μέσα στην καθημερινότητα μου. ποτέ μου. μέχρι χθες. βρίσκομαι 5 ώρες απ'το σπίτι μου, την οικογένειά μου και τους κολλητούς μου. βρίσκομαι 8 ώρες απ'το σπίτι μου, την παρέα μου και τη σχολή μου. βρίσκομαι στο λούνα παρκ της καβάλας που άνοιξε (θενκ Γκαντ) για την 25η. στο γκρι συγκρουόμενο με τον αριθμό 2. μαζί μου είναι το θηλυκό μου άλτερ ίγκο, ο γιώργος, η έλενα κι η έφη. ποια είναι η έλενα κι η έφη? δεν ξέρω. δύο μέρες έχω που τις γνώρισα. το πιο πιθανό είναι να μη τις ξαναδώ στη ζωή μου. λίγη σημασία έχει. χθές, όμως για τρεις βόλτες κι έξι ευρώ τράκαρα και γελούσα και ξαναγελούσα και ξανατράκαρα με αυτά τα άτομα. και στο μυαλό μου ξανάρθαν βιολιά και ξαναμύριζαν τα λουλούδια κι όλο μου το είναι στριμώχθηκε σ'αυτό το αμάξι με τον αριθμό 2. κι είναι ωραίο το 2.

υ/γ 1: δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες. δεν έχω όρεξη. χθες όμως έβγαλα μία κι μου άρεσε. αυτή η στιγμή που δίνεις την εντολή να ανοιγοκλείσει το κλείστρο και κοιτάς στην οθόνη και βλέπεις εσένα στη φωτογραφία που έβγαλες δε συγκρίνεται με τίποτε.
υ/γ 2: δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πιο ωραίο συναίσθημα απ'το να ξυπνώ πρώτος, να κατεβαίνω στον υπολογιστή και να βρίσκω χειρόγραφο σημείωμα που μου άφησε η χαζή πριν πάει για ύπνο. δεν υπάρχει.