περι Έρωτα

αφορμή γι'αυτό το ποστ πήρα από δυο μπουκάλια κρασί, δυο μπύρες, μια μεγάλη κοκακόλα και την κουβέντα που είχα με δύο ανθρώπους την περασμένη κυριακή.
άμα μπροστά απ'το πληκτρολόγιο, αυτή τη στιγμή, καθόταν ο θωμάς του γυμνασίου και του λυκείου θα έγραφε: ο έρωτας υπάρχει και θέλω εκείνη και δε με θέλει η άλλη και νιώθω το στομάχι μου να συμπιέζεται όταν της μιλώ κι αντί να μαθαίνω πως να λύσω κλάσματα σκέφτομαι αυτή και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα.
καλό ή κακό, δεν ξέρω, μπροστά απ'το πληκτρολόγιο κάθεται άλλος θωμάς. στα ίδια κιλά, με μια αποτυχημένη πλαστική στη μύτη (mike,παναγιώτα), με όμορφες παρέες, με πιο ίσια δόντια και με 6% περισσότερη γοητεία. όλα αυτά που έλεγε η ακόμη πιο ανώριμη εκδοχή μου πριν τόσα χρόνια, ισχύουν ακόμη. το ερώτημα, όμως που παίζει pinball στο μυαλό μου είναι τι προκαλεί όλα αυτά τα αισθήματα και όλες αυτές τις αντιδράσεις? είναι όντως η παρουσία και η μυρωδιά κι η ομιλία κι οι τρόποι μιας κοπέλας ή απλώς αυθυποβάλλομαι για να νιώσω καλύτερα και να ικανοποιήσω το εγώ μου? κι αν συμβαίνει το πρώτο, δεκτό. δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό κι απλώς περιμένω να συμβεί το μοιραίο. αν όμως, συμβαίνει το δεύτερο? γιατί να παίρνω κάθε φορά αυτό το μονοπάτι ξέροντας πως αργά ή γρήγορα θα γλιστρήσω?
δεν ξέρω τι συμβαίνει και πιθανώς να μην το μάθω ποτέ. ο πλάτωνας είχε πει πως ο έρωτας είναι μίγμα από μέλι και χολή, πότε γλυκός και πότε φαρμάκι. το μόνο σίγουρο είναι οτι θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου που τόσο πολύ με στοίχειωσε: ζήσε την ψευδαίσθηση του Έρωτα.
λοβ.