στηΒάσω

τα δύο τίζερ τρέιλερς για το 02ριγιούνιον

κάνγιε και νικήτας btw

έλ.έιτς.

πόσο πολύ

αγαπούσα

τη ζωή μου τότε;

υπενθύμιση

sidenote: το κείμενο γράφεται υπο τη μερική επίρροια αλκοόλης.

σήμερα, στις δεκατρείς νοέμβρη, σου λέω οτι είμαι καλά. επίσημα. το παρόν μου είναι όμορφο, το μέλλον μου φαίνεται οτι θα είναι καλό. ήπιες όμως και κοίταξες κάτω. πατάς πάνω σ'ένα χαλί. όσο καλά και να είσαι, η ιδιότητα του χαλιού είναι να κρύβει πράγματα που θες να μείνουν κρυμμένα. έτσι και τώρα. είδες το χαλί και τα θυμήθηκες. π**στη θωμά, ότι και να κάνεις, να θυμάσαι πως το χαλί που πατάς κρύβει πράγματα που δε θες να τα σκέφτεσαι. τόσο απλά. πράγματα που προτιμάς να μην αντιμετωπίσεις αλλά να σηκώσεις τη μια γωνία του χαλιού και να τα στοιβάξεις με οτι άλλο έχεις μαζέψει εκεί κάτω. μπορεί να σκέφτεσαι οτι δε θα βγούνε ποτέ πάνω. πιθανώς να μη συμβεί ποτέ. στο μυαλό σου όμως θα έρχονται κάθε μέρα να στοιχειώνουν κάθε όμορφη στιγμή που θα ζεις. γιατί? γιατί αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. το ποτήρι δε το βλέπεις μισοάδειο. δε το βλέπεις μισογεμάτο. ΠΑΝΤΑ το βλέπεις γεμάτο. καλό αυτό, αλλά αυτά που σε κυνηγάνε τώρα, θα σε κυνηγάνε πάντα. όσες μπύρες και να πιεις για να τα ξεχάσεις.

τέλος.

λες;

1993

ο βασίλης δημητρίου έγραψε κι ο νταλάρας τραγούδησε: στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία.

η live εκτέλεση του τραγουδιού υπάρχει σε δίσκο που έχουν αγοράσει οι γονείς μου.

λες;

rephrasing Common

spit my soul

όχι κι οι καλύτερες μέρες της ζωής μου.

καθόμουν στον υπολογιστή κι είδα τις φωτογραφίες που κρατούσα κρυμμένες για το μέλλον. δεν υπάρχει λόγος να μένουν κρυμμένες. τις ανέβασα.

στις 20 (άντε στις 21) θα πατήσω ρισέτ.

είμαι κουρασμένος.

my exit song.

εντι

κουδούνι το κεφάλι μου. πουρές το μυαλό μου. ξανά υπομονή κι ελπίζω την επόμενη φορά να μη σκάσω. δηλαδή ελπίζω να μην υπάρξει επόμενη φορά. το 1965 ο γρηγόρης τραγουδούσε κάν'τε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. το 2005 ο νικήτας τα 'πε καλύτερα. ή τουλάχιστον, αυτά που είπε ταιριάζουν περισσότερο στο τι γίνεται μέσα μου

κάτι καίει μεσ' στην ψυχή μου το εξωπραγματικό/ σήματα καπνού η φωνή μου σε νησί ακατοίκητο/ νιώθω κάτι το διαφορετικό να με πνίγει/ παραμιλητό με πιάνει/ ψήνομαι στον πυρετό/ λιώνω απ' τον πυρετό/ πάλι με πιάνει από το λαιμό/ να πάρω ανάσα πάλι δεν μπορώ/ ψυχαναγκάζομαι να μπω μεσ' στον χορό/ τον κακό μου τον καιρό/ χωρίς αγάπη και νερό/ σαν τον τρελό το ριζικό μου πυρπολώ/.../ εγώ είμαι εδώ και κυνηγώ το αντίγραφό μου, το ναρκισσιστικό/ μέχρι να το δω νεκρό.

monoagaph.

goodnite

ένα για τη χαζή

εικοσιτρείς σεπτέμβρη σήμερα. η χαζή μεγάλωσε σήμερα. θεωρητικά πάντα, γιατί μπιβ ήταν και μπιβ θα μείνει. τη γεωργία τη γνώρισα το χιλιαεννιακόσιαενενήνταένα, δεκαεννιά χρόνια πριν. είναι πολύς καιρός δεκαεννιά χρόνια. είναι πάρα πολλά πράγματα η χαζή για μένα.

ήταν το next best thing στον πλαταμώνα για αρκετά χρόνια πίσω απ'τον χλιμ. είναι το the only thing στον πλαταμώνα για μένα εδώ και καιρό. είναι οι άπειρες ώρες στο τηλέφωνο τα τελευταία τρία χρόνια. είναι οι άπειρες ώρες στο εμεσεν τα τελευταία τρία χρόνια. είναι η τσικνοπέμπτη και τα μπριζολάκια και το πόκερ και η κάλτσα στο λεωφορείο και το κοντάρι του πακιστανού. είναι οι εφτά μέρες στην καβάλα πέρυσι, που πήγα σκουπίδι κι έφυγα άλλος άνθρωπος. είναι η επιστροφή του Νονού και το άλλο, που δε το θυμάμαι τώρα. είναι κάποια τηλεφωνήματα, δυο-τρία, που δεν ξέρω τι θα έκανα αν δε το σήκωνε. είναι κάποια τηλεφωνήματα που χαίρομαι που το σήκωσα. η γεωργία είναι κάφρος. είναι ο στέλιος κι η ιωάννα κι η ελένη κι ο δράκουλας. είναι κι η ιφιγένεια κι ο θάνος κι ο θάνος κι ο βασίλης. είναι κάφρος. είναι ένα χέρι με καφέ φλόκα και τσιγάρο. είναι ένα προγούλι που βρέχεται. είναι και στη συνέχεια. είναι η πολυκίνηση και τα δεκάωρα που κλείναμε εκεί μέσα. είναι το ριγιούνιον. μόνη της. ευχαριστώ τη γιάννα, τον τάσο και την πένη. ξέρει η χαζή γιατί. είναι τα πιοτά στον κοντό. είναι τα άπειρα φαγητά που παραγγέλνει και τρώμε. είναι το τρι χιλ που έπαιζε ταυτόχρονα εκεί κι εδώ. είναι η συνομιλία με το μήτσο πριν δύο χρόνια. είναι η νεά υόρκη που μας περιμένει.

η γεωργία μεγάλωσε σήμερα. το ένα τέταρτο του αιώνα το έφαγε. πάμε για τα υπόλοιπα τώρα. σε όλους εύχομαι να χαίρονται τον εαυτό τους. σε σένα θα το ευχηθώ λίγο περισσότερο. αν δεν ξέρεις γιατί, ρώτα με.

όλοι σ'αγαπάνε. εγώ σ'αγαπάω λίγο περισσότερο.

στο θηλυκό μου άλτερ ίγκο.

στα χρόνια που φύγανε_στα χρόνια που θα 'ρθουν.

proeat

mili|iowa

μοτίβο

05.24

δεν κοιμήθηκα σήμερα. δε θα κοιμηθώ απόψε. προσπάθησα τέσσερις φορές, αλλά τίποτα. ο νους τρέχει γρήγορα απόψε. δε θα κοιμηθώ σήμερα. είναι λίγες οι εικοσιτέσσερις ώρες. έκλεινα τα μάτια κι έβλεπα εσένα. έβλεπα εμένα. έβλεπα το παρελθόν μου, το μέλλον μου. δε θα κοιμηθώ απόψε. σκέφτηκα να βγω για φωτογραφίες αλλά αυτή τη στιγμή μου λείπει αυτή η κινητήριος δύναμη που θα με ωθήσει να ντυθώ και να βγω παρέα με τη μηχανή και τα ακουστικά μου. δε μου αρέσει να πιέζω καταστάσεις. έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν βίντεο και σκεφτόμουν σενάρια και φωτογραφίες. ξανασηκώθηκα, ήπια νερό, διάβασα στο ίντερνετ για φωτογραφικούς φακούς, μια συνέντευξη του κωνσταντίνου τζούμα. ξαναδοκίμασα να κλείσω τα μάτια. κρύωνα κι ίδρωνα. δε θα κοιμηθώ απόψε. αναρωτήθηκα τι μπορεί να φταίει. μήπως δεν έχω κρατήσει κάτι για τον εαυτό μου και δεν έχω κάτι να σκεφτώ; μήπως έχω κρατήσει τόσα πολλά που συσσωρεύονται και με πνίγουν; ή μήπως κράτησα πράγματα που δεν έπρεπε και τούμπαλην; ότι και να συνέβη, το σίγουρο είναι πως μετά από καιρό νικήθηκα.

06.08

δε θα κοιμηθώ απόψε.

ε

κάνεις δεκατέσσερα βήματα, ακούς ένα ήχο και τα ξανακάνεις προς τα πίσω.

και χαμογελάς. όχι όπως πάντα. όπως παλιά.

-----------

τα αγαπώ τα καρουζέλ. δυο φορές έχω ανέβει στη ντίζνευλαντ.

και μια τρίτη. κι ήταν στιγμή που το μέσα σου πέθαινε να το χαράξει στο μυαλό σου.

------

σ'έχεις πιάσει ποτέ να ανυπομονείς για κάτι και να μη ξέρεις τι είναι αυτο?

εγώ όχι. γιατί ξέρω τι είναι αυτό. ή ελπίζω οτι ξέρω. ή θέλω να ελπίζω οτι ξέρω.

----------

πάω να κοιμηθώ. βλέπεις όνειρα ξανά. μπορεί να φταίει το ινσέψιο.

δε νομίζω. βλέπεις όνειρα που σε κάνουν να μη θες να ξυπνήσεις.

----

κατάλαβες;

γουόρντ!

είναι οι ιντερνάσιοναλ καυλάντηδες, αντάρτες της πόλης μεσ' στον καύσωνα που για φανκ μπαλάντες κάνουν όπως κάνουν τα γκομενάκια για τσάντες απ'το μπαγκλαντές και ρούχα μάρκες.

νικήτας_

γουααάτ;;

έχω ξεχάσει να γράφω. κάποια στιγμή θα θυμηθώ.

μέχρι να 'ρθει εκείνη η στιγμή, να πω οτι η λάρισα μου φέρεται καλά, οι φίλοι μου είναι όμορφοι και μιλάνε ωραία, θέλω να 'ρθει ο χειμώνας, το καλοκαίρι μου ήταν πάρα πολύ ωραίο.

ο κωνσταντίνος, ο μιχάλης και ο αντώνης είχαν πει: τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι.

αυτό.

*ανάσα*

πάει σχεδόν ένας μήνας χωρίς να 'χω γράψει κάτι. δεν είναι οτι δεν είχα τι να πω, απλώς ήταν τόσο έντονος μήνας κι αυτός, που δυσκολεύομαι να εκφραστώ μέσω του λόγου.

έκατσα για μερικές εβδομάδες, μετά από αρκετό καιρό, ξανά στην αθήνα. και διαβάσαμε και βγήκαμε κι ήπιαμε και γελάσαμε. ωραία πολύ αλλά ψυχοφθόρο. όσο και να θέλουμε να μην το παραδεχθούμε, απλωνόμαστε κι φτάνει η στιγμή που το παρόν γίνεται παρελθόν. και ξαφνικά, η μαρία, η μυρτού, η παναγιώτα, η σοφία, ο άρης κι ο μάικ μετατρέπονται σε ανθρώπους που εύχεσαι να μη τους χάσεις ή να τους είχες γνωρίσει νωρίτερα. όλα, όμως, γίνονται για κάποιο σκοπό (ή έτσι θέλω να σκέφτομαι). τουλάχιστον, θα'χουμε κάτι να θυμόμαστε.

και γύρισα ξανά στη λάρισα. δεν ξέρω γιατί. παρατηρώ, όμως, με το που στρίβουμε για λάρισα, στήθους βάρος μεγάλο και επίπονο να ανυψώνεται και να απομακρύνεται. και γνωρίζω πως γι'αυτό το χαμαλίκι ευθύνονται η χαζή κι ο τάσος κι ο μπιλ κι ο γιώργος κι ο σπύρακλας κι η μαρού. και τους οφείλω χάρη μπιγκ τάιμ.

και τη χαζή την αγαπώ γιατί είναι το θηλυκό μου άλτερ ίγκο. και τον τάσο τον αγαπώ γιατί είναι παρέα που μου έλειπε. και τον μπιλ τον αγαπώ γιατί είναι πολλά που θέλω κι εγώ να γίνω. και το γιώργο τον αγαπώ γιατί τον κοιτώ και βλέπω εμένα. και το σπύρακλα τον αγαπώ γιατί τον κοιτώ και βλέπω εμένα. και τη μαρού την αγαπώ γιατί θέλω να τη βλέπω να χαμογελάει.

_για να 'ρθουν μέρες μαγικές.

mom4nt

έχεις στρίψει απ'τα τέμπη κι ξεκινά να παίζει το prenzlaurberg. αφήνεις ανοικτά τα μάτια, αλλά έξω δεν βλέπεις. όλο το σύμπαν σου περιστρέφεται γύρω από δύο σφαίρες και τα μάτια της ακτινοβολούν. κι η καρδιά σου ξανασκίζεται. μόνο που αυτή τη φορά, αναβλύζει έλαια και μυρίζει γιασεμί. να σ'ακούσω;

rejected

τέσσερις φωτογραφίες που ήταν να χρησιμοποιηθούν στην έκθεση αλλά κόπηκαν στην τελευταία φάση.

curtain call

έντεκα ιουνίου όπως δέκα γενάρη. ξανατέλειωσε. κάποια πράγματα (απ'όσα θυμάμαι) απ'αυτές τις τρεις βδομάδες:

παίζεται το βίντεο για πρώτη φορά. τελειώνει. βγαίνω απ'την αίθουσα και βλέπω μπροστά μου το γιώργο. κατουρήθηκα. for real. καθαρίζω μετά τα εγκαίνια. έχετε φύγει όλοι για μάσα, για πιοτί. στη σκάλα κάθεται η χαζή. συζητάμε και νιώθω (παν)έμορφα. κορνιζάρουμε και μαθαίνω οτι ο μπιλ ψήνεται απ'τον πυρετό. τη μέρα των εγκαινίων, το μεσημέρι, μαθαίνω ότι έρχεται. γκέι φάση άλλα συγκινήθηκα. πίου (καλό). είμαι ένα βράδυ στο ποστ. μου στέλνει μήνυμα η σοφία και μου λέει πως θα'ρθει κι ο χρήστος. γκέι φάση άλλα συγκινήθηκα. είμαι στο πράσινο δωμάτιο κι ανακαλύπτω μία ώρα πριν τα εγκαίνια πως δεν ταιριάζει η μπρίζα με τον προτζέκτορα. πήγε ο τάσος, σάββατο απόγευμα, να ψάξει να βρει αντάπτορα. γκέι φάση αλλά συγκινήθηκα. στο διάδρομο και στο μπαλκόνι να βλέπω τη γιούλη να κλαίει. ε και τη σοφία λίγο. φ.φ.φφ. το πρώτο άτομο που επισκέφτηκε την έκθεση, μια άγνωστη κοπέλα. βλέπει τα έργα, έρχεται μπροστά μου, ελαφριά υπόκλιση, "ευχαριστώ που ομόρφυνες την καθημερινότητά μου" και φεύγει. έτρεμαν τα γόνατά μου. ξαναέκανα τσουλήθρα στη μαρμάρινη σκάλα, όπως τότε. έντεκα-δώδεκα χρόνια πριν. προτελευταία μέρα. ανεβαίνει ζευγάρι να δει την έκθεση. κάθονται γύρω στη μισή ώρα. συζητάμε και ξανασυζητάμε. με ρωτάνε πως τραβώ τις φωτογραφίες. μου λένε πως είναι εντυπωσιασμένοι απ'το αποτέλεσμα. φεύγουν και βάζω το brandeburg στο τέρμα και κλείνω τα μάτια. μία τρίτη που είναι κλειστή αγορά κι η ζέστη αρκετή, έρχεται ο σπύρακλας και παίζουμε μπάλα. φερστ τάιμ έβερ. παρασκευή απόγευμα στην αίθουσα με το θείο μου και την ξαδέρφη.φ. η βάλια ήρθε. απ'τα τρίκαλα. είδε την έκθεση και μου είπε πως δάκρυσε στο βίντεο. τί έχω κάνει για να το αξίζω αυτό; άλλο βράδυ. δεν θυμάμαι που, αλλά νομίζω στο ποστ. μου λέει ο τάσος πόσο τυχερός είμαι που έχω ανθρώπους που μ'αγαπούν τόσο. πόσο τυχερός είμαι; το κείμενο της νεφέλης. σίγουρα, δεν το αξίζω όλο αυτό. δεκατρείς άνθρωποι ήρθαν απ'την αθήνα για λιγότερο από μία μέρα. δεν γνωρίζω ακόμη πως μπορώ να τους το ανταποδώσω αυτό. ήρθες κι όταν έφυγες, πήγα πίσω κι έσβησα το δεν.

θα τα ξαναπούμε.

λοβ.