look out through my eyes

σε λίγο ξημερώνει δευτέρα. στον καναπέ κρεβάτι και σήμερα. κάναμε βουτιές, φάγαμε, ήπιαμε κοκακόλα, οδηγούσε κι άφηνα τα μάτια μου να ταξιδέψουν ως τον ορίζοντα και πίσω. και τώρα κοιμάται δίπλα μου ένω εγώ γράφω εδώ. πριν περίπου δεκαπέντε ώρες ξύπνησε, με κοιτούσε, χαμογελούσε κι ήταν τόσο όμορφη. τώρα, ροχαλίζει. απ'τις βουτιές θα είναι.

δεν είχα βγάλει φωτογραφίες εδώ και πολύ καιρό. και κάθε δυο-τρεις μέρες, έβλεπα τη μηχανή πάνω στη βιβλιοθήκη να με κοιτάει κι αμέσως έστριβα αλλού το βλέμα και το ξεχνούσα. ή τουλάχιστον έκανα πως το ξεχνούσα. το να υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η φωτογραφία που κάνεις είναι δίκοπο μαχαίρι. απ'τη μία, χαίρεσαι αφάνταστα που μπορείς και μοιράζεσαι μαζί σου αυτά που κάποτε είδες, που κάποτε φύλαξες σε κάποια μεγκαμπάητ. το μαχαίρι, όμως, έχει και την άλλη πλευρά. αυτή που κόβει. κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σου λέγανε πόσο τους άρεσε αυτό που κάνεις, ασυναίσθητα τους, σου δημιουργούν μια τεράστια πίεση. πίεση για το αν θα καταφέρεις να ξαναπιάσεις τη μηχανή, αν θα καταφέρεις να σημαδέψεις ξανά το δρόμο, αν αυτό που θα βγάλεις θα'ναι αντάξιο των προηγούμενων, αν αυτό που θα βγάλεις θα είναι ανώτερο απ'όσα έχεις κάνει μέχρι στιγμής. κι αυτή η πίεση ολοένα και μεγαλώνει. κι υπάρχει αυτό που λένε σημείο καμπής. εκεί που κάτι θα συμβεί και θα το παρατήσεις εκ νέου ή θα το ξαναπιάσεις με την ίδια λαχτάρα των προηγούμενων ετών. και στη δική μου περίπτωση, έφτασα σ'αυτό το σημείο προ εβδομάδων. και παρατηρώ ξανά την ίδια λαχτάρα. κι ας μην έχω μαζί μου τη μηχανή. μου αρκεί που έστω κι εγκεφαλικά προς το παρόν, μετατρέπω σε κάδρο αυτές τις νανοστιγμές που παγώνουν το μυαλό μου. κι όταν φτάσει η ώρα, θα μάθετε ποιοι είν'αυτοί που με βοήθησαν. έστω κι αν δεν το κατάλαβαν. έστω κι αν δεν τους ενδιέφερε. εγώ θα τους ευχαριστήσω γιατί τη νανοστιγμή που χρειαζόμουν κάτι για να με ωθήσει, βρέθηκαν αυτοί κι με έσπρωξαν.

σε πέντε ώρες ξημερώνει δευτέρα. έχει καλύψει με τα χέρια της το πρόσωπό της και κοιμάται. πριν πέντες ώρες, έβγαλα φωτογραφία ένα φορτηγό πίσω από ένα βενζινάδικο. της ζήτησα να τη φωτογραφίσω κι αυτή. γιατί μπορεί να ντράπηκα να της το πω αλλά το κείμενο που ήταν γραμμένο στο φορτηγό ήταν γι'αυτή.

καλό ξημέρωμα. που λέει κι ο σταύρος.