1953

όταν η ζωή σου είναι μια ευθεία γραμμή.όταν απουσιάζουν οι κορυφές και οι κοιλάδες.όταν η καρδιά σου τον τελευταίο καιρό έχει μόνο ένα βαρύ και άκρως σπαστικό και συνηθισμένο tempo.τότε είναι που εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι που ακούγοντας τους μόνο,αυτό το ντουπ-ντουπ-ντουπ γίνεται νταπ-ντουπ-ντουπ-νταπ-ντουπ-νταπ-νταπ.ούτε που μπήκα στον κόπο να δω πως είναι στο πρόσωπο.αυτό που μ'ενδιαφέρει μόνο είναι τα δάχτυλά του να χαϊδεύουν ένα πιάνο,δυο-τρία έγχορδα από πίσω και που&που κανα ξέσπασμα που σε φέρνει στα ίσα.

είναι κι απ'την ισλανδία.what more can i ask for?

τον ευχαριστώ κι αυτόν.όπως έχω ευχαριστήσει κατα καιρούς τον zach,τον brandon,τους γιάπωνες.ήρθε η σειρά του.

*standing ovation*

p.s όμορφα είναι να βλέπεις ξανά πρόσωπα που σου θυμίζουν γιατί σου έκαναν τέτοια εντύπωση απ'την πρώτη στιγμή που τα πρωτοαντίκρισες.τότε που στεκόσουν όρθιος,φορώντας μια βερμούδα κ ένα μπλε τ-σέρτ και σε περνούσε για απροσάρμοστο.πως περνάει ο χρόνος.