to hell ρε..to hell!!

τελευταίο post για το έτος δύοχιλιάδεςεννιά. δεν ήταν και ο καλύτερος χρόνος. το οχτώ ας πούμε, ήταν πολύ καλύτερο. αλλα σίγουρα, ήταν καλύτερο απ'το εφτά. παραπονεμένος δεν είμαι. και τα ταξίδια μου τα πήγα και ανθρώπους γνώρισα κι αυτοί που με αγαπούσαν πέρυσι τέτοιο καιρό, συνεχίζουν να με αγαπούν και την υγεία μας έχουμε. όλα καλά/όλα ανθηρά.
το μεσημέρι έβαλα τα δώδεκα κομμάτια του εννιά. τώρα μπαίνει το κομμάτι του εννιά.
είναι δύο το ξημέρωμα. μόλις έχεις πάρει στο χέρι σου μια carlsberg. έχεις δίπλα σου τη μαρού, τη σοφία και τον αριστείδη και τραγουδάς/φωνάζεις σαν την τρελή: sooooo sally can wait, she knows it's too late



να'στε όλοι καλά.love u all ρε μούτρα!

resolution twentyten

μπορείς να το ακούσεις:


διάβαζε κιόλας:

i'm no longer confused but don't tell anybody.
i'm about to break the rules but don't tell anybody.
i got something better than school but don't tell anybody.
my momma would kill me so don't tell anybody.
she wants me to get a good ass job just like everybody.
she ain't walked in my shoes I'm just not everybody.

rewind

ιανουάριος: κιούμπρικ (ρόδες)
φεβρουάριος: staring at the sun (alaska in winter)
μάρτιος: leave me alone (mike)
απρίλιος: follow the map (mono)
μάιος: le voyage de penelope (air)
ιούνιος: got to be there (mike)
ιούλιος: paranoia (elsiane)
αύγουστος: in the closet (mike)
σεπτέμβριος: where do we go from here (alicia keys)
οκτώβριος: love is (common)
νοέμβριος: prenzlauerberg (beirut)
δεκέμβριος: last call (kanye west)

airbags: update

last year, i took my fifteen seconds of fame
i'll come back now with the whole fuckin' game.

coming soon.

airbags: update

έχω πολύ καιρό να ενθουσιαστώ με κάτι που κάνω. μπορεί και να είναι προσωρινό, αλλά αυτή τη στιγμή είμαι χαρούμενος. μέχρι προχθές δεν είχα σαφή εικόνα για το πως θα παρουσιάσω αυτό που θέλω να παρουσιάσω. συζητάς με ανθρώπους και οι βουνοκορφές γίνονται πεδιάδες. ξαναθυμάσαι τους alaska in winter. είσαι έλιεν και δεν είσαι το μόνο. περπατάς στη βασιλίσσης σοφίας στις 02:10.
τα τέσσερα παραπάνω πράγματα έκαναν τον εγκεφαλό μου να δουλέψει ξανά. τα τέσσερα παραπάνω πράγματα μου έδειξαν πως να παρουσιάσω αυτό που θέλω να παρουσιάσω.
θα'ναι ωραίο. τουλάχιστον, έτσι μου φαίνεται αυτή τη στιγμή.
μαρίσα νάντλερ.
λοβ.

bastille

he tended to his wife in every way she'd ever wanted. hanging pictures around the house. taking her to see her favorite movies in the daytime. bargain-hunting with her, althought he hated shopping. reading sputnik sweetheart out loud to her.
every little thing had a different flavor.
by acting like a man in love, he became a man in love again.

in red and white

προχθές ήταν αυτή η σκηνή. το σκηνικό στο μυαλό άλλαξε.
πάλι σε θέατρο είσαι. καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί αμφιθεατρικά της σκηνής. κόκκινο ξεφτισμένο βελούδο. δύο σκάλες στις άκρες της σκηνής που σε οδηγούν πάνω στη σκηνή. ξύλινο πάτωμα που τρίζει. στο βάθος, ένας προβολέας που χύνει λευκό φως στο κέντρο. λουσμένη στο φως η πρωταγωνίστρια. μονόλογος.
κάθεσαι σε μια καρέκλα στο σκοτάδι και παρακολουθείς. έχεις μαζευτεί μέσα στην καρέκλα. απ'τη σκηνή φαίνονται μόνο τα μάτια σου. στηρίζεις το κεφάλι σου με το δεξί σου χέρι.

the curtain closes.
i'm throwing roses at your feet.

υπάρχει σκοινί για να τραβήξει κάποιος πάλι την κουρτίνα; δεν έχω τη δυνατότητα να φτάσω μέχρι εκεί. ας το κάνει κάποιος. πρέπει να την ξαναδώ.

series 01

airbags: work in progress

coming.

nite

ήταν μία σκηνή στο δύο του δημήτρη παπαϊωάννου που αν το είδες, δε γίνεται να μη τη θυμάσαι. με θυμάμαι τη δεύτερη φορά που πήγα να κάθομαι στην άκρη της καρέκλας, να στηρίζω το πρόσωπο μου με τα χέρια και να ανασαίνω γρήγορα. δύο κυλιόμενοι διάδρομοι. δύο άνθρωποι πάνω σ'αυτούς να τρέχουν προσπαθώντας να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. να του αγγίζει το χέρι. να ανάβει ο ένας τον αναπτήρα κι ο άλλος με το τσιγάρο να τρέχει να προφτάσει τη φλόγα αλλά να μην προφταίνει. και τελικά, να τα παρατάνε. μια παρόμοια σκηνή τρέχει στο κεφάλι μου εδώ και μερικές μέρες. σε μένα, ο άνθρωπος έχει πιάσει το χέρι του άλλου. ο αναπτήρας άναψε, η φλόγα δεν έσβησε, το τσιγάρο άναψε. ο άλλος άνθρωπος, όμως, τρέχει.
προς την άλλη κατεύθυνση.

striptease

ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, μια μουτσούνα ίσα με τρία μέτρα με πιξελαρισμένα μάτια κρεμόταν και χάζευε την ιερά οδό ενώ δώδεκα κομμάτια της ψυχής του τα κρεμούσε κι αυτά στον πρώτο όροφο ενός νεοκλασσικού. την ίδια μέρα, αργότερα, κάποιοι από εσάς βάζατε τα καλά σας (εκτός του αριστείδη) κι ερχόσασταν για να με "καμαρώσετε" και κάποιοι από εσάς λόγω συνθηκών είχατε περιοριστεί στην επίπονη πνευματική παρουσία.
twentyonedays ήταν αυτές. η σύμπτωση είναι οτι το κείμενο αυτό γράφεται το ίδιο μέρος που είχα περάσει αυτές τις εικοσιμία μέρες. εικοσιπέντε ιουλίου με δεκατέσσερις αυγούστου του δυοχιλιάδεςπέντε. μία γυναίκα που με τραβούσε κοντά της και μετά με άφηνε πίσω. μία ακόμη γυναίκα που τα τηλεφωνήματά της ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου. ένας άντρας που όχι απλώς μ'έβαζε στο σωστό δρόμο, αλλά ένας άντρας που κατασκεύαζε επί τόπου το σωστό δρόμο. αυτοί ήταν οι συμπρωταγωνιστές μου στην πρώτη μου παράσταση που είδατε στις τρεις του προηγούμενου δεκέμβρη. αν όχι σε όλη την παράσταση, τουλάχιστον, τα δύο/τρίτα αυτής τους ανήκει. η πρώτη γυναίκα ήταν η κακιά του έργου. μικρός ρόλος αλλά σημαντικός τότε. η δεύτερη γυναίκα ήταν κρυμμένη στο παρασκήνιο και περίμενε να τη φωνάξω για να βγει στο προσκήνιο. ο άντρας δεν είχε ρόλο. ήταν περισσότερο κάτι σαν αφηγητής, που κατά τη διάρκεια του έργου, καθοδηγούσε τον πρωταγωνιστή. πολλά του είπε, ελάχιστα θέλω να μοιραστώ μαζί σας. βασικά, το μόνο που θέλω να σας πω είναι αυτό που με "χτύπησε" πιο δυνατά από καθετί. γνώθι σαυτόν μου είχε πει. μάθε τον εαυτό σου. βρες τα ελαττώματά σου και μετέτρεψέ τα σε προτερήματα. η πιο δύσκολη διαδικασία. να δεις τον εαυτό σου μέσα απ'τα μάτια ενός τρίτου, να κριτικάρεις, να διορθώσεις. όταν το καταφέρεις, θα καταφέρεις να αποκτήσεις και την ψυχική σου ηρεμία. έχουν περάσει τρεισήμισι χρόνια κι ακόμη βρίσκομαι σε πρώιμο στάδιο.
πίσω στις twentyonedays, την έκθεση δηλαδή. ένας χρόνος πέρασε. χριστούγεννα έρχονται. ποστ #101. διαβάζετε τα δικά μου για περίπου ένα χρόνο. ε, γίνεται να μη τρελαθεί το αφεντικό? δε γίνεται. το αυτό λοιπόν. σε σένα μιλώ που με διαβάζεις τώρα: άσε από κάτω σχόλιο με το όνομά σου (αν σε ξέρω), με το μέιλ σου (αν δε σε). θα φτιάξω χαρτάκια, θα βγάλω απ'το μπωλ τις καραμέλες, θα βάλω τα χαρτάκια και θα τραβήξω ένα. αυτό το ένα θα αντιστοιχεί σε κάποιον από εσάς. αυτός/η, λοιπόν, θα διαλέξει μια φωτογραφία μου, όποια θέλει (όχι μόνο της έκθεσης), και θα του/της δωθεί σε διαστάσεις 40x30 για να την κάνει ότι θέλει. η κλήρωση θα γίνει όταν επιστρέψω στην αθήνα. το δώρο θα παραδοθεί πριν τις διακοπές των χριστουγέννων.
love.

υ.γ.1 η διαδικασία θα μαγνητοσκοπηθεί ενώ το χαρτάκι θα τραβήξει η μπιτουλιάνα.
υ.γ.2 αν αφήσουν σχόλιο δύο (2) άτομα, δε θα γίνει κλήρωση αλλά θα διαλέξω αυτόν/η που συμπαθώ περισσότερο.
υ.γ.3 αν δεν κερδίσεις, μην έρθεις για μανούρα. τρώω αυγά κάθε μέρα.
υ.γ.4 ναι, η φωτογραφία θα επικολληθεί σε κ-fix.
υ.γ.5 κουβαρντάς ο δικός σου, έτσι?
υ.γ.6 όποιος έχει φράγκα, ας αγοράσει τη "γεωργία".
υ.γ.7 κρίμα είναι.
υ.γ.8 ωρε τι μεγάλο ποστ.
υ.γ.9 iΓεια.

τραμπάλα

ποστ νούμερο εκατό. το πληκτρολόγιο σήμερα το δανείζω στην Πένη:

2.38 π.μ..
ή τώρα ή ποτέ.
τί τέσσερις ώρες ύπνου, τί τρεις, τί δύο. άλλωστε ο ύπνος μού κάνει νερά τον τελευταίο καιρό.
μου είπες πως δεν έχει πανσέληνο απόψε. κι όμως από το παράθυρό μου, η θάλασσα φαίνεται χρυσή. ο αέρας χτυπάει το παντζούρι μου και για ακόμη μια φορά ανεβαίνω στο τραπέζι για να το κλείσω. ανατριχιάζω από τους ήχους που δημιουργεί ο αέρας & μιλάω μόνη μου για να ακούω τη φωνή κάποιου όπως κάνω κάθε φορά που φοβάμαι.
σκέφτηκα τόσα πολλά από τη μέρα που μου ζήτησες να αφήσω κάτι εδώ. τίποτε από αυτά.
η σημερινή μέρα έφερε μπροστά μου κάτι που κάθε, μα κάθε μέρα που περνάει, έρχεται στο νου μου κι εγώ εύχομαι να φύγει μακριά.

..

και με τρώει από χθες.
κι αρχίζω πάλι να ζω. κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, όταν περνά, αρχίζω να ζω. να νιώθω κάθε, κάθε, κάθε, μα κάθε δευτερόλεπτο που περνά από τα μάτια μου, τα αυτιά μου, από όλες μου τις αισθήσεις. και να το αφήσω να περάσει, μόνο αν το έχω απολαύσει μέχρι εκεί που δεν πάει.
κι αν δε το'χεις γευτεί, δεν έχεις απολαύσει την ηρεμία της θάλασσας την επόμενη στιγμή από εκείνη που η ίδια ηρεμία έκανε το μυαλό σου να παίρνει αντίθετες στροφές.
κι αν δεν σου'χει χτυπήσει την πόρτα, δεν μπορεις να νιώσεις τι σημαίνει γιατί ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ νερό. γιατί δε θέλεις. δε θέλεις γαμώτο. δε θέλεις ούτε αυτό που ξέρεις πως θα σε κάνει να γελάσεις.
δε θέλεις να θέλεις. δε θέλεις να θέλεις.
αυτό.
κι είναι τόσο ωραίο να θέλεις. κι ας μην μπορείς ποτέ να έχεις. η ικανοποιήση του να θέλεις αρκεί. κι η απληστία του να θέλεις κι άλλα κι άλλα να'ναι όνειρο για σένα.
κι υπάρχουν εκείνες τις στιγμές του παραληρήματος που αυτοί οι δυο-τρεις άνθρωποι που λέγαμε ή σου σπάνε τα νεύρα με την ανησυχία τους ή σου δίνουν δύναμη. να μη φοβάσαι να γυρνάς σπίτι επειδή ξέρεις πως Αυτό θα σε περιμένει εκεί & που σπαταλάνε τα δικά τους πολύτιμα δευτερόλεπτα για σένα.

δε μου αρέσει να μιλώ γι'αυτό. κι όμως σήμερα ξανάρθε & με κάποιον τρόπο πρέπει να κάνει το κομμάτι του. Ε, το αφήνω να το κάνει από'δω. μου επιτρέπεις μικρέ μου, ε? ναι, θα μου πεις. όπως πάντοτε.

να γίνεις τα βράχια που σπάνε τα κύματα πάνω τους για να ηρεμήσουν φτάνοντας στη στεριά.

αυτό.-

*. για όλες τις στιγμές που σε χρειαζόμουν κι ήσουν εκεί.
**.. για όλες τις υπόλοιπες που ήσουν πάλι εκεί ή "εκεί".
***... για τα χρόνια που πέρασαν με τη μόνιμη έννοια σου στο μυαλό μου.
****.... για τα χρόνια που θα'ρθουν και θα φοβάμαι μη φύγεις μακριά.

ευχαριστώ μικρέ μου.
xxx

υ.γ.1 ήταν η Πένη με το εσωτερικό της παραλήρημα και μόλις τελείωσε.
υ.γ.2 πριν δυο χρόνια δε σε άφησα.
υ.γ.3 τώρα γιατί να σ'αφήσω?
υ.γ.4 στα κύματα που λάξευσαν τα βράχια μας.
υ.γ.5 στα κύματα που δε θα μας ρίξουν.
υ.γ.6 είναι ωραίο πράγμα να θέλεις.
υ.γ.7 τόσο όσο και να σε θέλουν.
υ.γ.8 κάποια απ'τα αυτά.
υ.γ.9 iΓεια.

RE: mindfαck

άκου αυτό:

όσο θα το ακούς, διάβασε ένα απόσπασμα απ'όλα τα ωραία που γράφει ο χούλιο κορτάσαρ στο κουτσό:

με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά κι από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο κι από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο , κολλάνε το ένα στο άλλο κι οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδία. κι όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε με ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. κι υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω να ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.

medieval waters λέγεται το κομμάτι. του carter burwell.
love.

m1ment

ανεβαίνεις τη δροσοπούλου με το εξακόσιαοχτώ. σταματάει σε στάση. στ'αυτιά σου ακούς τον jay σε παραγωγή του kanye. never change. γυρίζεις το κεφάλι αριστερά και κοιτάς έξω απ'το παράθυρο. βλέπεις να κάθεται σ'ένα πεζούλι ένα λευκό κοριτσάκι τριών-τεσσάρων παρέα μ'ένα έγχρωμο κοριτσάκι της ίδιας ηλικίας. το ένα ξανθά ίσια μαλλιά. το άλλο πολλά μαύρα κοτσιδάκια. διαβάζουν μαζί ένα περιοδικό. ανοίγουν μια σακούλα με πατατάκια. τα περισσότερα τους πέφτουν στο πεζοδρόμιο. κοιτιούνται τρομαγμένα και μετά γελάνε.

dig deep 2 find urs

είναι πρωί. κάθεσαι σε μια καφετέρια μαζί με την πένη, τη γεωργία και το γιώργο. πίνεις την κοκακόλα σου. φοράς τα γυαλιά ηλίου. βάζεις τα ακουστικά μέσα απ'τη μπλούζα. κρατάς με το δεξί σου χέρι τη μηχανή. σηκώνεσαι. φοράς την τσάντα στους ώμους και φεύγεις. μόνος. έχει ήλιο. κατευθύνεσαι προς τον φάρο. εκεί ψαρεύουν δύο τύποι. φυσάει δυνατά και καθώς τα κύματα σκάνε πάνω σε βράχια, πότε μουσκεύουν εσένα και γελάς, πότε μουσκεύουν τον φακό της μηχανής και σιχτιρίζεις. στα αυτιά σου αρχίζει να ακούγεται αυτό.

ο common σε παραγωγή του, εν ζωή τότε, j dilla. love is.
και βγάζεις μια το φάρο/μια ένα παγκάκι που υπάρχει μόνο για φωτογραφίες εκεί/μια το φάρο μαζί με το παγκάκι. και σκάει το κεφάλι να μετατρέψει το τραγούδι σε φωτογραφία. και δεν τα καταφέρνει. δεν σκας όμως. αυτή είναι η διαδικασία που ακολουθείται. θες να κάνεις κάτι. το σκέφτεσαι. το σκέφτεσαι. το σκέφτεσαι. σταματάς να το σκέφτεσαι. και ΜΠΑΜ! μπροστά στα μάτια σου. γυρίζεις πίσω στην καφετέρια. στο μυαλό σου ακούς μόνο αυτό. love is. love is. love is. τι είναι η αγάπη? πως αποτυπώνεις σε μερικά μεγκαμπάιτ τι είναι η αγάπη?
πηγαίνετε βόλτα με το αυτοκίνητο. ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. ο αέρας έχει γίνει πιο ισχυρός. σταματάτε σ'έναν χωματόδρομο. βγαίνεις έξω. αρχίζεις να προχωράς ενώ ο αέρας δυσκολεύει το βάδισμά σου. σταματάς και κοιτάς. αποχαυνωμένος.
ΜΠΑΜ!!

μπλαεφτά

απ'τις εικοσιοχτώ μαρτίου έχω να χώσω ασυναρτησίες μαζεμένες.
παρατηρούσα τα ρούχα μου μια μέρα, δηλαδή τα κοντομάνικα και τα φούτερ. στο παρελθόν φορούσα μόνο μαύρα. όλα με στάμπες βέβαια, αλλά το βαμβάκι ήταν βαμμένο μαύρο. εδώ και κανα χρόνο, το παράτησα το μαύρο και ξεκίνησα το γκρι. ώρες-ώρες, σαν ποντίκι αισθάνομαι. πολύ καλύτερα πάντως απ'όταν φορούσα τα μαύρα.
είναι κάποιοι άνθρωποι που με στιγματίζει το πρόσωπό τους. άνθρωποι που τους ξέρω ελάχιστα αλλά κι άνθρωποι που δεν τους ξέρω καθόλου. ένα τέτοιο άτομο είναι η ντίνα. την έχω γνωρίσει εδώ και πέντε-έξι χρόνια. ποτέ δεν κάναμε παρέα. και τον προηγούμενο δεκέμβριο, ένα βράδυ, χαμογέλασε με τέτοιο τρόπο που χαράχτηκε στο μυαλό μου και το θυμάμαι κάθε φορά που θέλω να ηρεμήσω.
στις εικοσιεννιά του οκτώβρη, φέτο, συνάντησα ένα ακόμη τέτοιο άτομο. τρώγαμε σε μία ταβέρνα και διαγώνια δεξιά μου, καθόταν μια γιαπωνέζα κυρία. έβγαζε μια γαλήνη το πρόσωπό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος που έτρωγε, που σφηνώθηκε κι αυτή στην αποθήκη του εγκεφάλου μου. έτρωγε τόσο άργα, χωρίς να ακουμπά τα χέρια της στο τραπέζι, χωρίς να σηκώσει δευτερόλεπτο το βλέμμα της για να δει τη θάλασσα. είχε πιάσει τις κόρες των ματιών μου και δεν έλεγε να τις αφήσει.
αυτά για τώρα.
λοβ

showdown

το παρακάτω μήνυμα απευθύνεται αποκλειστικά σε σας τους δέκα-δεκαπέντε που με διαβάζετε:
με λένε θωμά κι είμαι καλά. όταν γεννήθηκα, ο Θεός μου έδωσε δυο χέρια/δυο πόδια/δυο μάτια/μια μύτη και πάει λέγοντας. όλα τα παραπάνω κι άλλα, τα διατηρώ μέχρι και σήμερα. όλο αυτό το διάστημα, δε ζήτησα και δεν είχα ποτέ εκπρόσωπο τύπου. ευτυχώς ή δυστυχώς, ξέχασα να αναφέρω, οτι όποτε βγαίνω έξω κυκλοφορώ παρέα μ' ένα ζευγάρι αρχίδια. ξέρετε τι σημαίνει αυτό? οτι αυτό το γ@μημένο εκπρόσωπο τύπου δεν το χρειάζομαι. όταν θέλω να μιλήσω, ανοίγω το ξεράδι μου και μιλώ. πως γίνεται να μιλάς εκ μέρους μου? ποιος σου το έδωσε αυτό το δικαίωμα? σκέφτομαι και λέω κάτι ΕΓΩ. τόσο απλή είναι η διεργασία. όχι ΕΣΥ. ΕΓΩ. το καλό και το κακό είναι σχετικές έννοιες. πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το δικο ΜΟΥ καλό και το δικό ΜΟΥ κακό. το αν θα φάω τα σκατόμουτρά μου ή όχι, είναι δουλειά δική ΜΟΥ. μόνο.
από 'δω και πέρα, η φράση "τα προσωπικά μου" αποκτούν κυριολεκτική έννοια. δεν τα μαθαίνει κανείς. κανείς. σταμάτησα εδώ και καιρό να μιλώ για χρωστούμενα μαθήματα. σταματώ, πλέον, να μιλώ και για καρδιάς και μυαλού ζητήματα.
γκέιμ όβερ κουφάλες.
φιλιά.

msg

όχι. δε μιλώ για μένα. δε μιλώ σε μένα. μιλώ σε σένα. σε σένα που πνίγεσαι και κρατιέσαι απ'τα μαλλιά μου κι εγώ απ'τα δικά σου. σε σένα που τα γαμώτο και τα φ. δεν αξίζει να ανήκουν στο λεξιλόγίο σου. σε σένα που κάποτε μιλούσες μ'ένα τοίχο. σε σένα, σε σένα, σε σένα και σε σένα που σας θαυμάζω άπειρα και δε σας το'χω πει. σε σένα που κρύβεσαι σ'ένα στριμμένο τσιγάρο. σε σένα που βαράς παλαμάκια και το κάνεις γιατί έτσι πρέπει. σε σένα που ισορροπούσες σε τέσσερις ρόδες και με κοιτούσες να απομακρύνομαι. σε σένα που με τράβηξες πάνω και συνεχίζεις. δε σας τα λέω εγώ. απλώς τα αναπαράγω. ο κύριος Μ. λέει:
sometimes you feel tired, feel weak. and when you feel weak, you feel like you wanna just give up. but you gotta search within you. you gotta find that inner strength and just pull that shit out of you and get that motivation to not give up and not be a quitter, no matter how bad you wanna just fall flat on your face and collapse_

για μένα? για μένα τα λένε καλύτερα οι χάσμα: ότι αγαπώ είναι για λίγο/για λίγο χάνομαι κι αρχίζω να πετώ.

δενέχειτίτλο

όλα καλά. περνάει ο καιρός. και το όλα καλά θα γίνει καλά. μέχρι κι αυτό να γίνει κακά. κι αυτό όλα κακά. αλλά έχω μάθει να'μαι τόσο σκατένιος που να μη δίνω σημασία. θα τα φάω τα μούτρα μου μια μέρα. και να πω οτι ήταν ωραία, να πω πάει στο διάολο. αλλά κι αυτά μέσ' στα σκατά είναι. θα λες τώρα τι κάθεται και λέει αυτός. σκατά λέω. και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι. ότι τώρα, δηλαδή εδώ και εφτά/οχτώ χρόνια πάει η δραχμή. πλησιάζει βλέπεις το γκέιμ όβερ και θα χρειαστώ πενηντάρικα. ναι, το ξέρω, θα μου δώσεις πενήντα λεπτά. θα μου δώσεις ευρώ. το μηχάνημα όμως έμεινε εκεί πίσω, που ακόμη είχαμε δραχμές, και μάλλον δε θα τα δεχτεί. δεν πειράζει μωρέ. εσείς να'στε καλά. η χειρονομία μετράει, εξάλλου. να και κάτι που ξέρω κι εγώ. γιατί δεν έμαθα πολλά όσο καιρό υπάρχω. σκληρή πραγματικότητα αλλά έτσι είναι. να επαναπαύομαι σ'αυτά που μου δίνουν οι άλλοι. κι αυτό το έμαθα καλά. αλλά μεγαλώνοντας και βλέποντας κάποια πράγματα πιο σφαιρικά, καταλαβαίνεις οτι αυτό δεν φτάνει. καταλαβαίνεις οτι τόσο καιρό κορόιδευες τον εαυτό σου. και δεν έκανες κάτι για να αντιστρέψεις την κατάσταση. επαναπαυόσουν. αφού αυτό ήξερες. κι όχι, δεν φταίνε οι άλλοι. αυτοί προσφέρουν και δίνουν γιατί θέλουν. γιατί σ'αγαπούν. και θες να κλάψεις απ'τη χαρά σου. αλλά μάλλον κλαις γιατί τόσα χρόνια δεν κατάφερες να τους δώσεις τίποτα πίσω. όχι γιατί δεν ήθελες. αλλά γιατί δεν κατάφερες να έχεις κάτι να δώσεις. και δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό. κι όχι, Σοφία, τα ηνία της ζωής μου δεν τα κρατώ. βλέπεις, ούτε αυτό δεν έμαθα να κάνω. αν ανοίξεις το εγχειρίδιο επιβίωσης, θα το δεις πρώτο-πρώτο καθαρογραμμένο με έντονα γράμματα: βάστα γερά τα ηνία της ζωής σου. εγώ κοιτούσα την εικονογράφηση. σας κούρασα πάλι με την λογοδιάρροια. δε το θέλω, ειλικρινά. κάθε μέρα γράφω-σβήνω-γράφω αλλά δε τα ανεβάζω. σήμερα θα'σκαγα. γι'αυτό και τα έγραψα. μάλλον θα το σταματήσω το χόμπι. κακό κάνει. κι ακόμη είναι όλα καλά. ας προσπαθήσω να καθυστερήσω λίγο την κατρακύλα.
love.

public service announcement

από ψε, τρέχει και δεύτερο μπλογκ. σε εκείνο δε θα γράφω. απλώς θα ανεβάζω πράγματα που μου αρέσουν. φωτογραφίες/μουσικές/βίντεοζ/φράσεις. από εκείνο δε θα παίρνετε ιμέιλ. θα ανανεώνεται συχνότατα. τριπλάκις κ τετράκις ημερησίως.
αυτά.

α! το σάιτ: http://ekatonepta.tumblr.com/

αυτά.
ξανά.
όβερ.

λάφιν άουτ λάουντ

χθες κοιμήθηκα στις 00.30. το πρωί είδα μήνυμα της Γεωργίας που έστειλε στις 03.55

αν ήρθε ο ελέφαντας πες του να φύγει! θέλω να σου πω

αστείρευτη!

45μετά

πφ.τι να πω για το βίντεο?
του χρόνου θα'ναι καλύτερο!

ένα μεσημέρι/ένα βράδυ/ένα πρωί

τέλειωσε το καλοκαίρι. σαν το καλοκαίρι του δυοχιλιάδεςπέντε. τόσο έντονο. τόσο της προσωπικότητας η διάπλασις. γύρισα στην αθήνα. να διαβάσω. να κρυφτώ. να αγνοήσω τον ελέφαντα που υπάρχει στο δωμάτιο κι ο οποίος με σκουντά διαρκώς στον ώμο. αλλά εγώ σφυρίζω. ποτέ μου δε σφύριζα καλά. δηλαδή συμπαθητικά, αλλά αν χρησιμοποιούσα τα δάχτυλα, αποτύγχανα παταγωδώς. αποτύγχανα. γουόρντ οφ μάι λάιφ.

μου έστειλε πριν δέκα λεπτά μήνυμα η γεωργία να δει αν κοιμάμαι. προφανώς θα θέλει να πούμε καμιά βλακεία. δε της απάντησα. δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω. μάλλον τον εξόργισα τον ελέφαντα ξανά. ξέχασα ν'αναφέρω οτι όποτε τον τσιγκλάω, θυμώνει και κάθεται πάνω μου δυσκολεύοντας τη βασική λειτουργία της αναπνοής αλλά διευκολύνοντας την επιτάχυνση των χτύπων της καρδιάς. κι όχι. ο παραπάνω συνδυασμός δεν είναι όμορφο πράγμα. αλλά ναι, δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω. δε νομίζω δηλαδή να εκφέρω λόγο αν προσπαθήσω ν'ανοίξω το στόμα μου. αυτή τη φορά, δεν τον εξόργισα ακριβώς. κοιμόταν και τον ξύπνησα. ξυπνάει πάντα θυμωμένος. ή μάλλον αγχωμένος. κι εγώ δε μπορώ. τίποτα δε μπορώ. είναι κι αυτές οι μαθηματικές μέθοδοι φυσικής. είναι και το δέκα. ξανά. είναι κι ένα κομμάτι χαρτί που έχω δίπλα μου. για λίστα μου κάνει. πρέπει να'ναι το μόνο πράγμα που μπορώ. το μόνο πράγμα που με κάνει να θέλω και να μπορώ. είναι τσαλακωμένο, όμως, το χαρτί. φοβάμαι οτι αν προσπαθήσω να το σιδερώσω, θα το κάψω. και δε το θέλω. πιστέψτε με. αλλά δε μπορώ. πάλι δε μπορώ. δε μπορώ να το αφήσω το χαρτί. δε μπορώ να το αφήσω να το πάρει κάποιος αέρας.

η μαρίνα/η πένη/η γεωργία/ο γιώργος/ο βασίλης/ο σπύρος/ο γιώργος/η μαρούλα/η νεφέλη/ο θάνος/δεκατρία άτομα/45μετά/

όμορφο καλοκαίρι. μακάρι δηλαδή να πάει έτσι όλη η χρονιά.

να'μαστε καλά.

γεια.

0127623B/ACEN

my life is two buildings. two skyscrapers to be specific. those two buildings connect to each other to a very thin rope. in order to move on, i have to pass from the one terrace to the other. as i try to balance and move forward, i have the tendency to look down. 489m above the ground, sometimes i feel excited and rushed from the adrenaline flooding my brains and sometimes i feel like i wanna just let loose of myself and fly towards the face of earth.

last night i let loose. i was falling into the dream as i was coming out of it. the air was feeling each particle of my face. my eyes were closed. my brain -all hyped up- was rewinding and fast-forwarding. But despite all these overwhelming feelings, the ending was so bad that i gave up on the idea.

my brain is racing.

my heart is pacing.

should i try and run after it?

darkness/light

like a Comet

προσπαθώ να χωρέσω στο μυαλό μου ότι συνέβη τις τελευταίες 24 ώρες. δε μπορώ. δε θέλω. δεν πρόκειται.

υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν παίξει μεγάλο ρόλο σ'αυτό που είμαι σήμερα. είναι η οικογένειά μου, είναι οι κολλητοί μου, είναι διάφοροι γνωστοί. Υπάρχει, όμως, κι ένας που δεν το γνώρισα ποτέ, δεν τον είδα από κοντά ποτέ, δε γνωρίζει καν την ύπαρξη μου, αλλά παρ'όλα αυτά, κατάφερε να με επηρεάσει σε μέγιστο βαθμό και να με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

τον λέγανε Michael Joseph Jackson και γεννήθηκε μέσα μου το 1991. όταν προσπαθώ να σκεφτώ και να αποσαφηνίσω τι ήταν αυτό που με έδεσε τόσο μ'αυτόν τον άνθρωπο, πάντα καταλήγω σε αδιέξοδο. ήταν η μουσική που έκανε την καρδιά μου να χορεύει; ήταν οι στίχοι του που έκαναν την καρδιά μου πότε να ερωτεύεται, πότε να κλαίει; ήταν η κίνηση του που έκανε τα γόνατά μου να μουδιάζουν; ήταν ο χαρακτήρας του που τόσο πολύ έχει σπιλωθεί; ότι απ'όλα αυτά και να ήταν, το Michael Jackson τον αγάπησα και τον λάτρεψα σαν δικό μου άνθρωπο. κι έτσι θα τον θυμάμαι πάντα.

ήταν το whatever happens και η πένη. ήταν το the lady in my life κι η γιάννα. ήταν το liberian girl κι η μάχη. ήταν το billie jean κι ο σπύρος. ήταν το is it scary κι ο γιώργος. ήταν το speechless κι ο βησσάρης. ήταν το you are not alone κι η παναγιώτα. ήταν το in the closet κι η ελευθερία. ήταν το heal the world κι ο δημήτρης. ήταν το smooth criminal κι ο άρης. ήταν το give in to me κι η δέσποινα. ήταν το butterflies κι η μυρτώ. ήταν το earth song και το heal the world που ταρακούνησαν το είναι μου. ήταν το who is it και το leave me alone κι εγώ. ήταν το will you be there, οι γονείς μου, οι αδερφές μου, ο σπύρος, ο γιώργος, ο βησσάρης, η γεωργία, τα μάτια της γιάννας κι εγώ με το κενό.

Ήταν, είναι και θα είναι το πιο σημαντικό γνωστό-άγνωστο πρόσωπο της ζωής μου.

σ'ευχαριστώ για όλα.

what I’m asking is everybody bow their head for a legend..don’t breathe for a second

-man in the mirror.

in Neverland

Michael Joseph Jackson you'll always be my greatest inspiration. a part of me died last night. may God rest your soul in peace.

born to amuse, to inspire, to delight

here one day,

gone one night.

andr_os

στην άνδρο πηγαίνω κάθε καλοκαιρί εδώ και έξι χρόνια. πηγαίνω και φθινόπωρο. και χειμώνα. κι άνοιξη. η χώρα της άνδρου είναι το μέρος που ευχαρίστως θα έμενα για το υπόλοιπο της ζωής μου. ο δικός μου κήπος ζεν. είναι το κτελ που θα με πάει απ'το γαύριο στη χώρα. είναι ο γονέος που θα κατέβω τα σκαλιά και θα δω το αμπέλι του θείου. είναι τα πρώτα γαυγίσματα της φαίδρας. είναι τα μεσημέρια με τη μαρίνα στη σοφίτα. είναι η νοσταλγία και το blt. είναι το γρασίδι στο κάμπο. είναι το ξημέρωμα στο μπαλκόνι στο σπίτι στα υψηλού. είναι η βόλτα μέχρι το ναύτη. είναι τα χωριά που έχω γυρίσει με το θείο. είναι οι ύπνοι που ρίχνουμε με το μήτσο. είναι οι κουβέντες με τη θεία. οι μεταμεσονύχτιες πεζοπορείες στο βουνό. είναι τα πίσω γυάλια. είναι η επιστροφή κάθε βράδυ με το διαλυμένο μηχανάκι κι αέρα οχτώ μποφώρ. είναι ο τζόκερ κι η καλαμαριά κι ο πράσινος κινέζος κι η μύγα. είναι οι φιλοσοφικές συζητήσεις με το μήτσο στην αυλή του λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος. είναι ο trentemøller κι ο lupe. είναι η αθηνά με τις υστερίες της. είναι το heaven με μπύρες και βάφλες. είναι το εγκαταλελειμένο ξενία. είναι οι πισινίσιες βουτιές. είναι η σεμίνα κι η ευδοκία. είναι το απόρθητο στον πιτροφό. είναι οι ταινίες στον προτζέκτορα. είναι ο james και τα καφριλίκια του. είναι τα σουβλάκια κι οι πίτσες στο σπίτι του κτηνίατρου. είναι τα βράδια σε χωριά να βάζεις θερμόμετρο σε αγελάδες. είναι η πίτσα σε σφολιάτα του κρισίλια. είναι η μαρίνα κι εγώ να οδηγούμε στο κτήμα. να ταΐζουμε τις κότες. να τρώμε μιράντα. είναι τα πρωϊνά διαβάσματα με το μήτσο. είναι το midnight armadillo. είναι η ελευθερία. είναι το before sunrise. είναι η μουσική μου κι εγώ ξαπλωμένος στην Παναγία την θαλασσινή. είναι οι προσπάθειες να φωτογραφίσουμε πελεκάνους. είναι το θεολόγος και το aqua jewel. είναι το δυοχιλιάδεςπέντε. είναι οι μαγειρικές του θείου. είναι ο σπύρος και οι νυχιές του. είναι οι τεκίλες με το μήτσο. είναι το πόσο ελεείνο έγινε το μπλε. είναι η δωδώνη πριν το κάμπο. είναι η θεία μου, ο μήτσος, ο θείος μου κι η μαρίνα.

pl_atamon

ο πλαταμώνας είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια. είναι τα εφηβικά μου καλοκαίρια. είναι η κακογουστιά προσωποποιημένη. είναι τα μεσημέρια απ'τις 15.00 στις σαλούφες και στο καλαμάκι. είναι οι βόλτες με ποδήλατο θαλάσσιο. είναι οι απέλπιδες προσπάθειες να παίξουμε βόλευ. είναι οι απέλπιδες βουτιές του βησσάρη να μας δείξει ότι ξέρει βόλευ. είναι οι λουκουμάντες της γεωργίας μετά το μπάνιο. είναι η σωκράτους. είναι η φράση "ντέμη, γάτα!". είναι τα ραντεβού στις 21.30 στην εκκλησία. είναι που φτάνω πάντα πρώτος και περπατώντας τους συναντώ στο περίπτερο με τα algida στο άλσος. είναι η ρόκα του παντελή. 120 δραχμές κάποτε. 3 ευρώ τώρα. είναι η jam. είναι οι βραδυνές ξάπλες-συζητήσεις στην παραλία μπροστά απ'το μύθο. είναι το photo play. είναι οι πίτσες στο νόστος. είναι οι λουκουμάδες με μερέντα. ήταν το tango. είναι ο γύρος του panteliches και η μπουγάτσα του μάκη. είναι τα πρωϊνά μπάνια με το μάκη στο καλαμάκι. είναι το τάβλι και τα χαρτιά. είναι το ice tea ροδάκινο, η fanta κι ο ελαφρύς φράπς. είναι τα βράδυα στα βράχια με μαρία και δώρα. είναι η βόλτα με τον παππού και τη γιαγιά στην αγορά μέχρι το μαγαζί της γερμανίδας και πίσω. είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός. είναι οι φωτογραφίες στο λιμάνι. είναι το ψαράδικο του λάμπρου. είναι τα ντους στην αυλή του βησσάρη μετά το μπάνιο. είναι οι μεσημεριανοί ύπνοι. είναι τα δεκάλεπτα μπουρίνια. είναι η δάφνη. ο βησσάρης και το πράσινο ποδήλατο με την κόντρα. η αμοιβαία αντιπάθεια με τη θανάρα. είναι τα μεσημέρια στο δωμάτιο του χλιμ ν' ακούμε ερωτικός fm από θεσσαλονίκη. ο θρυλικός 15αύγουστος με κλεονίκη. είναι η γεωργία κι εγώ σε μια παραλία χιλιομέτρων με κρύο και αέρα, τυλιγμένοι με πετσέτες να μιλάμε και να κρυώνουμε. είναι ο αμέθυστος κι ο ξανθός που πάντα τον μπερδεύει η χαζή. είναι το γιαννώτικο απ'τον κωνσταντινίδη. είναι η γεωργία κι ο βησσαράκης.

kalokairi

τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι διαρκώς τα προηγούμενα καλοκαίρια μου και τις διακοπές που κάνω. δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό. δύο πράγματα που με ηρεμούν και με κάνουν να ξεχνιέμαι. δύο πράγματα που θα μου πάρει δυο post για να τα αναλύσω. πλαταμώνας κι άνδρος.

coming soon.

αερικό

τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθιά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφθηκα, πως έζησα και τί είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία.

σαν σήμερα πριν δεκαπέντε χρόνια, ο Μάνος μας άφησε για τον αστερισμό του σείριου. εγώ τον ανακάλυψα πριν τέσσερα-πέντε χρόνια. είχα ανέβει στη λάρισα για σου/κου και έπεσε στα χέρια μου το χαμόγελο της τζιοκόντας. κόλλησα μαζί του πριν ακόμη ακούσω τη μουσική του. μόνο απ'τα κείμενα που συνόδευαν τα κομμάτια.

για μένα ο σπουδαιότερος έλληνας καλλιτέχνης. όχι μόνο για τη μουσική που έφτιαχνε, αλλά και για το στίχο, τα κείμενα, την όλη του στάση απέναντι στη ζωή. αξεπέραστος.

εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων. εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδυά δίχως να το γνωρίζετε. τώρα είναι αργά κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί. εγώ αθεράπευτα πιστός σ'αυτόν το δρόμο θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσετε, να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά, πάλι σε μουσική.

καληνύχτα.

sweet sixteen

εσύ χρειάστηκες τρεις μήνες σ'ένα σπίτι.κάμποσα κιλά να τα βλέπεις να σε εγκαταλείπουν.να αναδομήσεις το σύμπαν σου. μια κούκλα.τρεις φωτογραφίες.ένα ταξίδι.άλλες πεντακόσιες φωτογραφίες.μια έκθεση φωτογραφίας.

η λίνα νικολακοπούλου για να περιγράψει το χάλι σου και να αποφανθεί στο τι και ποιος, χρειάστηκε δεκαέξι λέξεις: γιατί μου πήρε πολλά το εφτά/εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ'όλα αυτά.

word!

σαββατογεννημένη

Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα "πίσω μου σ' έχω σατανά". Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταπωδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και "ωραία", όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη.

απόσπασμα από τα τελευταία κείμενα της Μαλβίνας την περίοδο 2000-2002.

τι ωραία που τα έλεγε..

rip M.

1953

όταν η ζωή σου είναι μια ευθεία γραμμή.όταν απουσιάζουν οι κορυφές και οι κοιλάδες.όταν η καρδιά σου τον τελευταίο καιρό έχει μόνο ένα βαρύ και άκρως σπαστικό και συνηθισμένο tempo.τότε είναι που εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι που ακούγοντας τους μόνο,αυτό το ντουπ-ντουπ-ντουπ γίνεται νταπ-ντουπ-ντουπ-νταπ-ντουπ-νταπ-νταπ.ούτε που μπήκα στον κόπο να δω πως είναι στο πρόσωπο.αυτό που μ'ενδιαφέρει μόνο είναι τα δάχτυλά του να χαϊδεύουν ένα πιάνο,δυο-τρία έγχορδα από πίσω και που&που κανα ξέσπασμα που σε φέρνει στα ίσα.

είναι κι απ'την ισλανδία.what more can i ask for?

τον ευχαριστώ κι αυτόν.όπως έχω ευχαριστήσει κατα καιρούς τον zach,τον brandon,τους γιάπωνες.ήρθε η σειρά του.

*standing ovation*

p.s όμορφα είναι να βλέπεις ξανά πρόσωπα που σου θυμίζουν γιατί σου έκαναν τέτοια εντύπωση απ'την πρώτη στιγμή που τα πρωτοαντίκρισες.τότε που στεκόσουν όρθιος,φορώντας μια βερμούδα κ ένα μπλε τ-σέρτ και σε περνούσε για απροσάρμοστο.πως περνάει ο χρόνος.

μασίν

..δεν είμαι εδώ.πες μου τα δικά σου μετά το χαρακτηριστικό ήχο.....μπιπ

ναι.γεια σου.εγώ είμαι.call me when you get this.

rewind in fast forward

το ξέρω.θέλω να γράψω αλλά δεν έχω κάτι να γράψω.είμαι μίζερος.το ξέρω επίσης οτι ανυπομονείτε για το παρτ_2 του σπύρακλα.αυτό θα αργήσει λίγο καθώς προβλέπεται υπερπαραγωγή.σήμερα σειρά παίρνει η νεφέλη:

Θωμάς,Θωμάς..Για μένα όχι και πολύ κοινό όνομα. Έναν Θωμά ξέρω. Κι αυτός είναι αυτός που ξέρετε κι εσείς. Ένας "φωτογράφος". Έτσι τον περιγράφουν όλοι: ο "Θωμάς ο φωτογράφος". Ο Θωμάς που έκανε έκθεση φωτογραφίας στην Αθήνα. Ο Θωμάς κέρδισε τον διαγωνισμό "Amita Motion" θετική ενέργεια. Ο Θωμάς, ο tommie, o tomazz128. Ο κολλητός του Σπύρου. Απ'ότι έχω καταλάβει, σε όλους αρέσουν τα flashback. Σειρά μου λοιπόν:

autumn 06: request στο myspace από κάποιον tomazz128.

8/10/06: glam café,larissa.πρώτη φορά που γνώρισα το θωμά από κοντά.οι soda inc στα dexx,μεγάλο γεγονός για τη Λάρισα σου λέει.αν πω οτι πολυμιλήσαμε,θα πω ψέματα.είχα άλλα στο μυαλό μου εγώ.Θυμάμαι μόνο ότι στην ουσία "υπέφερε" εκεί μέσα.Φεγγαροπερπάταγε,σιγοτραγουδούσε mj και μιλούσε με ένα άτομο ανάξιο αναφοράς.μετά από κανα 2ωρο που ήμασταν στην ίδια παρέα,συνειδητοποίησα οτι ήταν το request...μάλλον το είχα πολύ αλλού το μυαλό μου.

9/10/06-december 06: μιλούσαμε που&που στο msn.χαλαρά πράγματα.όχι τίποτα ιδιαίτερο.ένα γεια και λόγια περί ανέμων και υδάτων.τον ζήλευα που ήταν στην αθήνα.όπως όλους άλλωστε.

january 07: δύσκολα τα πράγματα και ηλίθιες καταστάσεις για το θωμά.πρώτη φορά που "ανοίχτηκε" μαζί μου.μιλήσαμε.ξαναμιλήσαμε.για τα ίδια και τα ίδια.εγώ για το μαύρο,αυτός για το άσπρο.

10/3/07: καφέ στο μοναστηράκι,μαζί με τη χριστίνα.ο θωμάς καμιά 50αριά κιλά μεόν και χείλια σκασμένα.ήπιε σοκολάτα.μας έδωσε εισιτήρια για το "2".και μετά friday's,στην αλεξάνδρας.ευτυχώς δεν είχαμε ανακαλύψει το διαγωνισμό coca-cola ακόμα.

πάσχα/απρίλιος 07: ήπιαμε καφέ μαζί με το σπύρο,τη χριστίνα και τη γεωργία στην πολυκίνηση.παίξαμε σκιτσογραφίες.κερδίσαμε,ήμασταν στην ίδια ομάδα.2vs3. θυμάμαι είχαμε ζωγραφίσει ένα κτίριο και γράψαμε πάνω bank.

12/4/07: καφές στις πόρτες.μαζί με το σπύρο.μες στην ντροπή εγώ.

26/5/07: βόλτες με τα καρότσια στο carrefour.παριστάναμε τα ψώνια.και μετά το απόλυτο:"κύριε γιώργο, κύριε γιώργο".

8/6/07: ραντεβού στο σταθμό κηφισιάς.άργησε 40 λεπτά.πρώτη φορά σπίτι του θωμά.κρασί σ'εκείνη την κρητική ταβέρνα.είχαμε πει θα μεθύσουμε.δε το κάναμε.

9/6/07: φασόλι,ήρθε κι η χρύσα.κάναμε και μπλούζες."mommy/daddy can i go out and kill tonight?". και μετά πλανητάριο.κοντέψαμε να κάνουμε εμετό.φωτογραφίες στη συγγρού.the girl and the parrot.και το βράδυ?galea. τραγουδούσαμε τάμτα το "αγάπησέ με" 50.000 φορές. κοιτούσαμε κι εκείνους τους τρελούς που χόρευαν λες κι είχαν βγει από σχολή latin χορού.

21-25/7/07: σκίζαμε ρούχα.πολλά ρούχα.είδαμε το video για τα μεταλλαγμένα κοτόπουλα kfc.allou fan park.la isla, μούσκεμα ο θωμάς.τον είχαμε βάλει να κάτσει μπροστά (κάτι ξέραμε).Και μετά...kfc.θέλαμε να δούμε αν ήταν όντως μεταλλαγμένα. κι ύστερα 2 ώρες για να βρούμε ταξί.και την άλλη μέρα,synch festival. larry gus,beirut και agf (η αγαπημένη του). κι όλα αυτά μαζί με το σπύρο.κι αργότερα και τον γιώργο με τα παπούτσια-κάλτσες. αυτά που ήταν για σκότωμα.

31/8/07-23/12/07: εγώ live από perugia.δύσκολες καταστάσεις για μένα αυτή τη φορά.κι ήρθε η σειρά να λέει ο θωμάς για το μαύρο κι εγώ για το άσπρο.δεν ήρθε ποτέ.το κρατάω αυτό.

... ... ... ... ... ... ...

30/11/08: hoxton,γκάζι.συζήτηση με τις ώρες για τις φωτογραφίες του μαζί με το σπύρο.πόσο και γιατί.είπαμε και για φιλίες.πήρα τον τίτλο για το πιο ηλίθιο μάλωμα. ακόμα πρέπει να γελάει.

2/12/08: εμείς στο password,ο θωμάς στο micraasia.Ξέρετε εσείς.Ξέρουμε όλοι.

3/12/08: κλοπή,κλάμα,ηρεμία (για μένα). και το βράδυ,βάλαμε τα καλά μας και πήγαμε στα εγκαίνια της έκθεσης. "Έκθεση φωτογραφίας twentyonedays" έγραφε στο flyer. Ο θωμάς πρέπει να είχε πάθει αγκύλωση από το τόσο χαμόγελο.μπράβο. εκεί κατέκτησες για μένα τον τίτλο ΘΘ. για όσους δε ξέρουν, Θεός Θωμάς.

5/12/08: photo booth, 2 girls/1 cup (ναι,το είδαμε και το βιντεοσκοπήσαμε), ξερατά.ήταν κι ο βασίλης.

christmas 08: phase 10,phase 10 & phase 10.ήταν κι ο θάνος.ο "κλασικός ο μ@λάκας ο έλληνας". όχι ο θάνος.ξαναείδαμε το 2 girls/1 cup.

11/3/09: από τις 8 στο πόδι.εγώ δηλαδή.ο θωμάς ξάγρυπνος από μέρες. 9α.m. &^%*$. να τα κλείσω,να τα κλείσω? ΠΕΣ. ακόμα να ανοίξει εσένα? αα τα κλείσω εγώ? αίγουρα? περίμενε.τα 'κλεισα.ΤΑ ΄ΚΛΕΙΣΑ! εισιτήρια για το michael jackson στο λονδίνο. είμαι σίγουρη οτι του έφυγε λίγο τσισάκι από χαρά.100% σίγουρη.

13/5/09: friday's κολωνάκι. ανακαλύψαμε το διαγωνισμό coca cola. ξεπεράσαμε το high score στο iphone του θωμά,μαζί με το γιώργο.

20/5/09: χτυπάει το τηλέφωνο.θωμάς: έμαθες τι έγινε? αναβλήθηκαν οι 4 πρώτες συναυλίες του michael.θα σε σκοτώσω αν αναβληθεί κι η δική μας.μου έχουν κοπεί τα γόνατα.θα σε σκότωσω,γκαντέμω, ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ. πάλι έφυγε τσισάκι,σίγουρα. από άγχος.

..16/7/09: μπορεί να μην έχει έρθει η μέρα,αλλά ξέρω πως θα είναι. michael jackson on stage. όλοι έχετε δει την τελευταία διαφήμιση της heineken, με το δωμάτιο-ψυγείο. έτσι θα είναι κι ο θωμάς.θα κλαίει, θα τσιρίζει και θα κουνάει τα χέρια λες και πήρε ο κώλος του φωτιά.σίγουρα. θα σας φέρω ντοκουμέντα.ετοιμαστείτε.

θυμάμαι τα κυριότερα.από το 2006 έως σήμερα.προσεχώς περισσότερα..

who's bad?

Ν.

p.s. 03/07?? ακόμη το χρωστάς.

υ.γ.1 ήταν η νεφέλη με ένα "εγώ κι ο φίλος μου το ζώο" και μόλις τελείωσε.

υ.γ.2 το μυαλό μου είχε διαγράψει πλήρως την agf.

υ.γ.3 μου την ξαναθύμησες.μπούμ!

υ.γ.4 το οτι θυμάσαι τόσες ημερομηνίες θα το αφήσω να περάσει. (weirdo!)

υ.γ.5 το ο θωμάς ο φωτογράφος ακούγεται σαν να!ο δημήτρης ο τρελός του χωριού.

υ.γ.6 δεν τα σκίσαμε όλα τα ρούχα.στη μετακόμιση ανακάλυψα κι άλλα. χλωρίνη ftw.

υ.γ.7 ακόμη γελάω με το 16/7/09.το περιέγραψες τέλεια!!

υ.γ.8 για το δικό σου υστερόγραφο,πήγαινε στο ποστ της έκτης φλεβάρη.

υ.γ.9 iΓεια.

παρτ_1

homeboy's posting,ladies:

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που συζητάς με "φίλους" και γνωστούς και το μόνο που συμβαίνει είναι απλά να βλέπεις το στόμα τους να ανοιγοκλείνει και να κάνουν τις κλασικές κινήσεις των χεριών,οι οποίες απλά συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.Εσύ,όμως,δεν ακούς ΤΙΠΟΤΑ.Εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι: ποια η ουσία?τι απ'όλα αυτά έχει νόημα?Τίποτα δεν έχει.σκατά.

Αυτό που με τσατίζει περισσότερο σε όλο αυτό το σκηνικό είναι το ψέμα.Μόλις κάνει την εμφάνισή του, αθροίζεται, πολλαπλασιάζεται και διογκώνεται.Μερικές φορές καλείται κι αναδρομικά,τρώει πόρους του συστήματος,μέχρι που εκείνο κρασάει.Ο "φίλος" σου μ'αυτόν τον τρόπο δίνει μια νέα διάσταση στη φιλία στην οποία, ασυναίσθητα ή μη, μπαίνεις κι εσύ κι όλοι μαζί γουστάρετε.Ναι,γουστάρεις.Το ψέμα και την κωλοϋποκρισία ότι όλα είναι όμορφα στη γαμάτη ζωή του,με τους γαμάτους κολλητούς του (ανήκεις και συ κι εγώ κι ο γείτονας) και τα γαμάτα πράγματα που έχει στην ιδιοκτησία του και τα γαμάτα ταξίδια που έχει κάνει και γενικά, όλο των γαμώ-κοσμό του.

Που στο διάλο όμως,πήγαν οι ξεκάθαρες κουβέντες,η ειλικρίνεια και το να μιλάς ανοιχτά δίχως κανένα φόβο και με κανένα συμφέρον και απότερο σκοπό?Μάλλον στα τσακίδια.Με τσατίζει πολύ αυτό το αέναο παιχνίδι με τα ψέματα,τα προσωπεία και τα γελοία χαμόγελα.Με τσατίζει ο εαυτός μου που δέχεται όλη αυτή την κατάσταση και που λαμβάνει μέρος σ'αυτή -άλλες φορές με επιτυχία κι άλλες με τρομερή αποτυχία.Μου έχει τύχει να μιλάω στον άλλο με απόλυτη ειλικρίνεια και να χαίρεται κι αυτός/η ο/η μαλάκας/ω που είμαστε τόσο γαμάτοι φίλοι και να μου ανοίγει κι αυτός την καρδιά του και τελικά να καταλήγει να μου λέει ψέματα.τα οποία ψέματα μαθαίνω κατόπιν εορτής.Σαν αρχιμαλάκας που είμαι κι εγώ με τη σειρά μου,γαμιέται ο κόσμος μου.Ναι,αυτός ο γαμάτος κόσμος με τους μ@λάκες και τις μ@λακισμένες.

Επειδή όμως πάντα,όλα ξεκινάνε απ'το μηδέν,αυτό έχω σκοπό να κάνω.Θα τα μηδενίζω όλα,ρίσετ.Θα επαναλαμβάνω εκείνο το σκηνικό.Εκείνο που τους "ακούω" στο μιουτ,που απλά ανοιγοκλείνουν το κωλόστομά τους κι ας θέλω, βαθειά μέσα μου, να τους χτυπήσω.Θα τους μιλάω βέβαια με ειλικρίνεια,χωρίς ψέματα όσο μπορώ,χωρίς υπεκφυγές.Απλώς τα μαργαριτάρια μου (εκείνα που ο καθένας μας έχει μέσα του-άλλος πολλά, άλλος λίγα) δε θα τα πετάω στους χοίρους.φτάνει.θα πηγαίνουν εκεί που πρέπει κι όταν πρέπει.Δεν είμαι ο σούπερ καλός ή ο σούπερ άγιος.Είναι που βαρέθηκα όλη αυτή την αθλιότητα.

Πόσο μου αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο και να χαίρομαι μαζί του και να είναι αμοιβαίο.να κοντεύουν τα χείλια μας να σκάσουν απ'τα χαμόγελα.Ξέρεις, να νιώθεις τι λέει ο άλλος,να αισθάνεσαι μέσα σου ενδιαφέρον κι αγάπη.Να γυρνάς στο σπίτι σου και να λες "ρε π**στη μου,ήταν ωραία".ήταν ωραία,χωρίς να κάνεις τίποτα σπουδαίο.Απλά να κάθεσαι,να μιλάς και να κλ@νεις (που λέει ο λόγος).Σημασία έχει να νιώθεις τον άλλον κι εκείνος εσένα.Χωρίς μεγάλα και πομπώδη λόγια.Εντελώς απλά και μεστά.Μακάρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα σταματήσουν τα ψέματα κι η υποκρισία κι όλα θα'ναι ξεκάθαρα σε όλους μας.

Μέχρι τότε....ας φαγωθούμε.

[-1]

υ.γ.1 ήταν ο σπύρος και το burst του και μόλις τελειώσε.

υ.γ.2 δίκιο μεγάλο έχει.

υ.γ.3 κάποτε το'χα κι εγώ στο μιουτ το σκηνικό.

υ.γ.4 μου τέλειωσαν οι μπαταρίες όμως.

υ.γ.5 πως η γεωργία έδινε πενηντάρικα.

υ.γ.6 ο σπύρος έδωσε μπαταρίες.άπειρες.

υ.γ.7 το παρτ_2 θα'ναι πιο λάιτ.

υ.γ.8 πάω να φαγωθώ.

υ.γ.9 iΓεια.

σάουντσεκ

ουάν-του.ουάν-του
πέντε και δέκα η ώρα.πριν λίγο ξύπνησα.όχι,δε κοιμήθηκα νωρίς.ξύπνησα με την έννοια του hatzi.αυτή που κάποιοι ακόμη δεν καταλαβαίνουν.δικαιολογούνται.εγώ άργησα αρκετά.δηλαδή πολύ άργησα αλλά το μάτι γαρίδα πλέον.γιατί?
γιατί κοιτούσα φωτογραφίες.γιατί όταν κάνεις ταξίδια down memory lane θυμάσαι πράγματα που τα'χες θάψει βαθειά στο μυαλό σου.γιατί αν μου δείξεις τους φίλους σου,θα σου πω ποιος είσαι.γιατί αν επαναλαμβάνεις για χ! φορές το κυρ ελέησον,ο παπάς (δικαιολογημένως) θα σε βαρεθεί.γιατί με κοιτάω και δεν είμαι αυτό που θέλω να είμαι.γιατί η αυτοεκτίμηση κι ο αυτοσεβασμός παίρνουν την κάτω βόλτα.γιατί αυτή τη φορά,θα ρίξω δίχτυ προστατευτικό να μη πέσουν και σπάσουν.
σαν το διαστημόπλοιο του asteroids αισθάνομαι τώρα.βλέπω πέτρες μεγάλες να 'ρχονται προς το μέρος μου κι εγώ είτε στροβιλίζομαι να τις αποφύγω είτε τις πυροβολώ για να τις σπάσω και τελικά να τις εξαφανίσω.είναι πολλές όμως και δε ξέρω αν στην τσέπη έχω άλλο πενηντάρικο για να συνεχίσω να σπάω.ευτυχώς στο δίπλα είναι η γεωργία και θα μου δώσει αυτή κανένα.βασικά δεν καταλαβαίνει οτι μου τα δίνει.τα'χει ακουμπήσει πάνω στα κουμπιά,δίπλα στα lucky strike της κι εγώ παίρνω που&που από κανένα.γιατί αν μου σκάσει game over,ο μόνος τρόπος να ξαναπαίξω είναι να το βγάλω απ'τη μπρίζα και ξανά απ'την αρχή.και δε νομίζω ότι έχω το κουράγιο να το κάνω.όσο για τη γεωργία;θα της τα επιστρέψω κάποια στιγμή.της τα χρωστάω.

υ.γ. ετοιμαστείτε για μπεν χουρ post απ'το homeboy.

εγώ

pénélope

όλοι κρύβουν μέσα τους μία.

dead

The truth can't hurt you it's just like the dark
But in time you see things clear and stark
Go on and hurt me then we'll let it drop
I'm afraid I won't know where to stop
I'm not ashamed to say I cried for you
I want to know the things you did that we do too
I want to hear he pleases you more than I do
I might as well be useless for all it means to you
Did you call his name out as he held you down
Oh no my darling not with that clown
I want you
Every night when I go off to bed and when I wake up
I want you
I'm going to say it once again 'til I instill it
I know I'm going to feel this way until you kill it.

jp

τελικά κάποια πράγματα στη ζωή υπερβαίνουν την υποκειμενικότητα και το γούστο του καθενός.ένα απ'αυτά είναι οι mono.μελωδίες.κιθάρες.τύμπανα.ξυλόφωνα. αρμόνιο.ένας κιθαρίστας σε έκσταση.μία μπασογυναίκα να χορεύει όπως η τύπισσα στο party με τον peter sellers.ένας ντράμερ να βγάζει φωτογραφίες το κοινό (κλασσικός γιάπωνας).και μία ανατριχίλα να σε διαπερνά για ενενηντακάτι λεπτά.

εξωφρενικά όμορφο λάιβ.πάντα τέτοια.

κλείστε τα μάτια και ακούστε (για την ακρίβεια πατήστε πρώτα play,γιατί αν κλείσετε τα μάτια κατ'ευθείαν πως θα πατήσετε το κουμπάκι;)

magnifique huh?

βήτα μέρος

κφ.πέντε.

ξαναπιάνω τη μηχανή το καλοκαίρι του εφτά στην άνδρο.συνεχίζω με τον ίδιο σπαστικό ρυθμό να κουρελιάζω τα νεύρα της ξαδέρφης.με τα τότε δεδομένα είχα βγάλει μερικές ωραίες φωτογραφίες.με τα τώρα δεδόμενα είχα βγάλει μερικές ωραίες φωτογραφίες.θέμα των φωτογραφιών τότε ήταν εγκατάλειψη σε κτίρια,η θάλασσα.φοβόμουν να ασχοληθώ με τη φωτογράφιση ανθρώπων.δλδ ντρεπόμουν μη μου την πούνε.

κφ.έξι.

πάω στο παρίσι να δω την αδερφή μου και τον kanYe.τα πρωινά,η αδερφή δουλεύει,οπότε βγαίνω βόλτες μόνος μου.δλδ όχι τελείως μόνος.έχω στα αυτιά μου το zach και ακούω στο repeat το flying club cup.χανόμουν μόνος μου σε δρόμους παριζιάνικους,το άλμπουμ είχε μια γαλλική εσάνς,είχε βρωμόκρυο,είχαν απεργία τα μέσα μεταφοράς.τι άλλο μπορούσα να ζητήσω.εκεί δε μ'ένοιαζε αν θα μου την έλεγε κανείς.δλδ δε θα καταλάβαινα κιόλας.κάθομαι σε σκαλιά,σε παγκάκια και κοιτάω τον κόσμο.σίγουρα με περνάνε για απροσάρμοστο.βλέπω το άγχος,βλέπω μια ομορφιά που βγάζει η μοναξιά.έναν κύριο να περνά μέσα απ'το père lachaise (νεκροταφείο) για να κόψει δρόμο.μια κυρία να ανάβει ένα τσιγάρο έχοντας στην πλάτη της,ένα κτίριο εκατονδέκα μέτρων.ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να βλέπει το Παρίσι απ'την ταράτσα των lafayette.μια δασκάλα να προσπαθεί να μαζέψει καμιά τριανταριά πεντάχρονα για την αναμνηστική φωτογραφία με φόντο τον πύργο.κουστουμάτους με τα μπριφκέισις να περιμένουν το ένα συρμό/σαράντα λεπτά που θα περάσει από το σταθμό του saint lazare.όλες τις παραπάνω μικρές στιγμές βλέπω.μικρές που στα μάτια μου και στον εγκέφαλό μου κάνουν πάρτυ παρέα με τα πυροτεχνήματα του τζανό.

κφ.επτά.

είναι δεκαπέντε φεβρουαρίου του οχτώ.έχω βγει έξω.βόλτα.γυρίζω στο σπίτι και κοιτώ να δω αν ήρθε κανα μέιλ (συνήθως ο σπύρακλας στέλνει κάτι στο space).υπάρχει ένα mail που μιλάει για congratulation και είναι υπογεγραμμένο από τον scott gray (founder of the world photography awards).δε με θυμάμαι να 'χω νιώσει ποτέ μου πιο τέλεια.λίγο ήθελε να κατουρηθώ.νααααάις.

κφ.οκτώ.

κυριακή του πάσχα.στον αμπελώνα ξανά.η περσινή διλογία έπρεπε να κλείσει.κι όχι με happy ending.η κούκλα περίμενε.η κούκλα στεναχωρήθηκε.τι έμενε να γίνει?αποσύνθεση.μόνο έτσι θα σηκωνόταν.όπως είπε και ο jay: people lined up to see the titanic sinking.instead we rose from the ash like a phoenix.το δέκα, μας τέλειωσε.αυτό ήταν.

καμπούμ!!

εδώ κι δυόμιση μήνες γράφω καθημερινά τα δικά μου.αλλά κουράζομαι εγώ.κουράζω κι εσάς.οπότε θα γράφω όταν μου'ρθει-ότι μου 'ρθει. (αυτό είναι αλήθεια).

αν τώρα sony και καλά θέλετε κι ένα ψέμα λόγω της μέρας έχω να σας πω ότι ο λευτέρης πανταζής παντρεύτηκε χθες τη ζωζώ σαπουντζάκη.κουμπάρος του χαρούμενου ζευγαριού ήταν η τιτίκα στασινοπούλου κι ο σταμάτης γαρδέλης.στη δεξίωση που έλαβε χώρα στα starbucks μητροπόλεως παρευρέθει πλήθος κόσμου καθώς επίσης τα παιδιά και τα εγγόνια του ζεύγους.το ζευγάρι χόρεψε υπο τους ήχους της μουσικής του βαγγέλη παπαθανασίου.

καλό μοίρα boys+girls.

να βγάλετε το μάρτη.

καιρός.

έγραψε ο μάνος ελευθερίου:

σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες
μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
κι έχει στ' αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες
κι ειν' το κρεβάτι της λημέρι του φονιά.

εγώ τί να πω τώρα?

γαμώτο που λέει κι η παναγιώτα.

υ.γ.1 ακόμη να συνέλθω απ'τη συνεργασία του κυρ-μάνου με τον ψινάκη.ΗΜΑΡΤΟΝ.(η μυρτώ μου το θύμισε.μόλις τώρα).

it's a matter of choice

από προχθές έχουμε παναγιώταζ κείμενο.αλλά είμαι μαρκομανής (ε,μυρτώ;) και το έβαλα σήμερα.τραβάτε κανα ζόρι?α!είπα μήπως...τσσς:

...σσσ...τώρα ποστάρει η Παναγιώτα..(ή μήπως..τώρα post-άρει ο Τσαρτσαρής??)

smile away.. :))
όταν ακούς το kiss me (sixpense none the richer).όταν κάποιος σε φωνάζει χαζούλα.όταν μιλάς,μιλάς,μιλάς...και συνειδητοποιείς ότι ο άλλος που σε ακούει,γελάει.όταν θυμάσαι κάτι για ένα ''ροζ ζωάκι''.όταν ακούς τον γιωργούλη να γελάει.όταν κάνεις χάι-5 με τον θωμά-βεβαίως!όταν κάποιος σε φωνάζει χαζούλα.όταν φτάνεις στους Μολάους με το ΚΤΕΛ (αργοοοό...ποοοοόλυ αργό)..και το ΝΙSSAN PRIMERA με την κόκκινη πινακίδα είναι εκεί.όταν ο μπαμπουλάκος σου δίνει ένα φιλί!όταν κοιτάς μια φωτογραφία.όταν θυμάσαι κάτι για ένα στοίχημα στο bowling.όταν..''δεν το θυμάσαιιιι σιιιίγουραααα..''όταν ο Βαγγελάκης σηκώνει το χέρι του και σημαδεύει την εξέδρα..πάντα εσένα δείχνει!όταν κάποιος σε φωνάζει χαζούλα.όταν η λέξη -βλακάκος- 'υπάρχει' για σένα μόνο γραμμένη greeklish.όταν 'κατεβαίνεις' την παπάγου με τα ακουστίκα στα αυτιά και συνηδειτοποιείς ότι έζησες ένα από τα ''όνειρα σου''.μαζί με τον Άρη-βεβαίως!όταν είσαι ΚΟΠΕΛΙΑ!όταν ακούς ένα 'γειά σου φίλε''.όταν δεν βρίσκεις λόγο να είσαι SaD.όταν ''ήμουν και εγώ στην έκθεση..''.όταν κάποιος σε φωνάζει χαζούλα!όταν ζεις στιγμές όπως αυτή..

somewhere between tears and clouds..:((

όταν ακούς το wish you were here (pink floyd)...(το εννοούσε!!).όταν είδες το χέρι του να τρέμει.όταν τον βλέπεις να πηγαινοέρχεται στον διάδρομο.όταν το 2+2 κάνει 22 και όχι 4.όταν η κλήση σου προωθείται.όταν το μυαλό σου έχει κολλήσει σε δύο ημερομηνίες.όταν ακούς μια ιστορία για ένα φασόλι.όταν δεν σε προσέχουν,απλά σε ακούν.όταν κοιτάς μια φωτογραφία.όταν τα όνειρα..σε δεσμεύουν!όταν τον πίστεψες.όταν τους στεναχωρείς.όταν κάνεις βήματα αλλά δεν προχωράς.όταν τον πίστεψες για δεύτερη φορά.όταν ακούς το when the smoke is going down.όταν τους απογοήτευσες.όταν σου λείπει μια αγκαλιά.όταν δεν σε αποχαιρέτησε ΠΟΤΕ!όταν ένα γιατί είναι τοοοοόσο μεγάλο που ένα διότι δεν αρκεί.όταν στις 06δωδεκάτου/08 ένιωσες πώς είναι να μην σε κρατούν τα γόνατα σου.όταν δεν σε καταλαβαίνουν.31δωδεκάτουτου08--->όταν σου διέλυσε τον κόσμο. :((---> όταν θα τον άφηνες να το κάνει ξανά.όταν κάποιος σε ΦΩΝΑΖΕ χαζούλα...

...there is always a reason to be happy for...
γαμωωώτοοο...

Παναγιώτα

υ.γ.1 ήταν η παναγιώτα σε μια έξαψη χαρμολύπης και μόλις τέλειωσε.

υ.γ.2 αυτό το μολαούς σαν ταινία με το daniel day lewis μου κάνει.

υ.γ.3 δεν ήξερα το σκηνικό με τον άρη.

υ.γ.4 αλλά το'μαθα.

υ.γ.5 nissan primera διαβάζω.

υ.γ.6 πως φαίνονται τα φράγκα,ε?

υ.γ.7 κι όχι.δεν είναι οι cardigans.

υ.γ.8 αυτά.

υ.γ.9 iΓεια.

top4

δεν είχα τίποτε άλλο να γράψω σήμερα, και μιας έχω να γράψω κανα top εδώ κι αρκετό καιρό, είπα να γράψω τα πέντε (5) τραγούδια που με χαρακτηρίζουν περισσότερο σαν άνθρωπο:

• like a rolling stone-bob dylan.το κομμάτι που με στιγμάτισε όσο κανένα άλλο.
• what's going on-marvin gaye.γράφτηκε χθες ή γράφτηκε πριν τριανταοχτώ χρόνια?
• many rivers to cross-jimmy cliff.το τραγούδι που θέλω για την κηδεία μου.
• and i love her-the beatles.i give her all my love.
• a change is gonna come-sam cooke.υπόκλιση.

αυτά είναι.σε όσους αναρωτιούνται που είναι ο michael,απαντώ ότι ο michael είναι κατηγορία μόνος του.θα ασχοληθώ σε επόμενο ποστ.

υ.γ.1 αύριο σκάει καινούριο 1στοτόσο.

υ.γ.2 μόλις παρατήρησα ότι σε μία πρόταση έχω βάλει τρεις φορές τη λέξη "γράψω". λεξιλογικός πλούτος,α?

μπλαέξι

ήθελα σήμερα να γράψω το βήτα μέρος.ξεκίνησα να το γράφω αλλά σταμάτησα.δε μου άρεσε.χθες φάγαμε ένα friday's και μετά πήγαμε να ακούσουμε τις μουσικές του νικήτα στο wunderbar.είναι πολύ τυπάς.και τον ντρέπομαι λίγο.το μπούκλετ θα το στείλω με fedex (κι όχι γενική ταχυδρομική).φάγαμε και mcflurry αλλά δεν ήταν τόσο γουάου. δουλειά στο πόδι έκανε η κυρία πίσω απ'το ταμείο. αλλάζει η ώρα αύριο.θα νυχτώνει απ'τις τρεις το μεσημέρι (ψαρώσατε λίγο,ε?).σήμερα πρέπει να κλείσουμε τα φώτα.εγώ επειδή είμαι κακός και κομπλεξικός και αλήτης και ναρκομανής θ'ανοίξω φώτα, φρυγανιέρες, αιρκόντισιο, τηλεόραση, θερμοσίφωνα, καφετιέρα, μπαλκονόπορτες, εκτυπωτή, τοστιέρα, φούρνο μικροκυμάτων, γκριλ, πλυντήριο, πιστολάκι.παναγιώτα ακόμη περιμένα το γραπτό.δε θα περιμένω για πολύ ακόμη.θα το αναθέσω αλλού.τώρα ακούω το illmatic.πολύ αρρώστια μαζεμένη.nasir jones b****es.

βαριέμαι.iΓεια.

worlds

failure

σεβασμός ο [sevazmós] : συναίσθημα βαθιάς εκτίμησης και θαυμασμού για κπ. του οποίου αναγνωρίζουμε την ιδιαίτερη αξία και ανωτερότητα και που συνοδεύεται από μία συμπεριφορά που αρμόζει στην προσωπικότητα, στην ηλικία, στην κοινωνική του θέση

αγάπη η [aγápi] : ψυχική διάθεση που κυριαρχείται από αισθήματα φιλίας, στοργής, συμπάθειας, τρυφερότητας, αφοσίωσης.

μπλέκω [bléko] : ασχολούμαι ή σχετίζομαι με υπόθεση ή δραστηριότητα συνήθ. ύποπτη, δυσάρεστη ή επιζήμια, μπερδεύομαι.

μίσος το [mísos] : συναίσθημα έντονης εχθρότητας που κάνει τον άνθρωπο να επιθυμεί το κακό για εκείνον εναντίον του οποίου αυτό στρέφεται.

αναγνωρίζω [anaγnorízo] : διαπιστώνω την ταυτότητα προσώπου ή πράγματος που κάποτε γνώρισα, ανασυνθέτοντας τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του.

ψε

από το μεσημέρι εως τις εφτά το απόγευμα,μελετούσα βήμα προς βήμα το μονοπάτι της αυτοκαταστροφής μου και πόσο καιρό θα μου πάρει να φτάσω στον τερματισμό.αργά ή γρήγορα θα φτάσω.δυστυχώς.

μετά όμως πήγα με το βασίλη και αφήσαμε το κακό να μπει στον ιντεάλ.μετά φάγαμε κεφτέδες,πουρέ,μακαρόνια και cheesecake στη βαρβάρα.είδαμε μια τοοοόσο ωραία κοπέλα όπου φοβηθήκαμε και φύγαμε.πήραμε κόκα κόλες απ'την πλατεία και περπατήσαμε να ξεφουσκώσουμε ενώ το πάρτυ του νικήτα δεν ήταν πάρτυ.σόλωνος.ακαδημίας. πανεπιστημίου.εκεί μας βρήκε η σοφία.πιο πριν έπρεπε να υποστεί την κλάψα του κύριου νταλάρα στο μέγαρο.και περπατήσαμε.πανεπιστήμιου.συζητάμε για το τη πορεία θα ακολουθήσουμε.αμαλίας.πλάκα.πόσο ωραία είναι όταν δεν υπάρχει ψυχή έξω και νομίζεις ότι είναι τα σκηνικά ταινίας του δαλιανίδη. αναφιώτικα.μια μικρή παύση να εξηγήσω στην παρέα το μέρος και το how-to στην περιοχή. πλάκα. κυδαθηναίων. κάπου εκεί είναι κι ένα καφέ που μας λέει ο βασίλης.ακόμη δε θυμάμαι πως το είπε. φιλλελήνων. περπατάμε να βρούμε τίποτα να φάει η σοφία.ερμού. ψυρρή.μαύρος γάτος για να ντερλικώσει η sophie.δύο κρέπες στην καθισιά.εμείς απλά κοιτάμε. μητροπόλεως. αιόλου. κολοκοτρώνη. κόσμο πολύ το booze,το ίδιο και το bartesera.σταδίου.βουκουρεστίου.διαλέγουμε τι θα φορέσουμε την άνοιξη-καλοκαίρι του εννιά.μετά ψάξιμο για το σπίτι που μας έλεγε η σοφία.αναγνωστοπούλου.μεγάλος κύκλος γύρω απ'την πλατεία.ξανά αναγνωστοπούλου.βρήκαμε το σπίτι στη δε-θυμάμαι-οδό.τι ωραία σπίτια που'χει 'κει πάνω.κλαίμε τη μοίρα μας.σίνα. ταξί mercedes. πέντε ευρώ.σπίτι.

ωραία περάσαμε.λίγο οι προσαγωγοί θέλουν φτιάξιμο αλλά καλά ήταν.το μονοπάτι μου, έκανε μια παράκαμψη τεσσάρων ωρών.