μήνυμα

καιρό έχω να γράψω και μάλλον δεν είναι καλό που κάθομαι τώρα, αλλά δε γαμής. πιο ωραίο το μαύρο απ'το άσπρο. κι ενώ έλεγα όχι στον εαυτό μου κι ένιωθα πεπεισμένος ότι αυτή τη φορά θα γλιτώσω τον κατήφορο, εδώ βρίσκομαι να κοιτώ το χάος και να περιμένω ένα απλό φύσηγμα του αέρα για να με φέρει πιο κοντά του (πάντα ήμουν κότα για να κάνω κάτι μόνος μου, γι'αυτό και περίμενα τις ενισχύσεις, το ιππικό). αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που φταίει. μήπως το λάθος της mamas (έγκυος σε με, στον 8ο μήνα) να αναμείξει κατα λάθος χυμό blackcurrant με τσίπουρο? μήπως αυτή η κρυφή αγάπη κι ανάγκη που έχω για κάθετι δραματικό? μήπως οι τέσσερις τοίχοι γύρω μου που όταν τους κοιτώ απότομα βλέπω να με κοιτάνε και να γελάνε μαζί μου? δεν ξέρω τι φταίει και μου τη δίνει αφάνταστα που ενώ κρατώ τη μία άκρη της κλωστής όσο και να τραβάω, η άλλη άκρη ποτέ δε πλησιάζει. τον ατέλειωτο έχει. ότι και να είναι πάντως, με μεγάλη μου λύπη ανακοινώνω, οτι βρισκόμαστε εκεί που δε θέλαμε να (ξανα)βρεθούμε. σκατά. πονάει το κεφάλι μου. όχι απ'το διάβασμα. εξάλλου, στο είπε στα μούτρα: δε-νο-μί-ζω-πως-θα-τε-λει-ώ-σεις-τη-σχο-λή. απλώς πονάει το κεφάλι μου. θέλω να κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι. ή αν θες να στο θέσω πιο απλά, θέλω να κοιμάμαι. η ειρωνία, όμως, ποια είναι? ότι κλείνοντας τα μάτια, βλέπεις πράγματα. με πιάνεις? κι όταν τα ανοίξεις τα μάτια, κάνεις τον τυφλό. με ξαναπιάνεις? λέω να ξαπλώσω μπας και καταφέρω να με ξεγελάσω απόψε. σε όσους βρίσκονται μακριά απ'την αθήνα: θα τα πούμε κάποια στιγμή. σε όσους βρίσκονται στην αθήνα: θα τα πούμε κάποια στιγμή.
σας αγαπώ. (εντάξει κάποιους από 'σας, σε μεγαλύτερο του φυσιολογικού βαθμό)
καληνύχτα.