μπλαοχτώ

μόλις τέλειωσε το whatever works. τέλειος ηθοποιός ο larry david. όλοι μαζί με μια φωνή: woody allen, σ'αγαπάμε. χθες το βράδυ, έβαλα να δω το gerry του gus van sant. για μία ώρα ο matt damon κι ο casey affleck περπατούσανε (και δε μιλούσανε) στην έρημο χαμένοι. για μία ώρα. τόσο άντεξα. και τον αγαπώ τον gus ρε γαμώτο. (βασίλη, μέχρι εδώ ακούγεσαι να γελάς από ικανοποίηση). το οφείλω στη μαρία και τη μαρούλα: ο αριστείδης βαφτίστηκε το χιλιαεννιακοσιαΕΝΕΝΗΝΤΑΕΝΑ. έξι ετών. what the what dude? από τις στιγμές που λατρεύω στην αθήνα. είναι δώδεκα παρά, βρέχει, κουκούλα στο κεφάλι, τσούπα τσουπς κόλα στο στόμα και σκάει στα αυτιά (λόγω shuffle) the sweetest (nightmares on wax)??? δηλαδή τι άλλο να ζητήσω απ'τη ζωή τη δεδομένη στιγμή???
-παύση για να συνειδητοποιήσετε κι εσείς το μεγαλείο της στιγμής που έζησα-
συνεχίζω. μπορεί να γκρινιάζω συχνά για την αθήνα, αλλά εντάξει. είδα σήμερα το βράδυ λεωφορείο άδειο κι ήθελα τόσο πολύ να μπω για βόλτα και να μη βγω αν δε φτάσει στο τέρμα. όπου και να ήταν αυτό. λατρεύω τις βόλτες με το λεωφορείο. όχι όσο τα ρεβύθια. δηλαδή, βάλε με σ'ενα λεωφορείο, δώσε μου ένα τάπερ με ρεβύθια και πάρε μου τη ζωή. αχτύπητο combo. cast-a-blast την παρασκευή στο bios. εκεί θα'μαι. σπύρε, θα πέσει τηλέφωνο.
λοβ.