μπλαεφτά

απ'τις εικοσιοχτώ μαρτίου έχω να χώσω ασυναρτησίες μαζεμένες.
παρατηρούσα τα ρούχα μου μια μέρα, δηλαδή τα κοντομάνικα και τα φούτερ. στο παρελθόν φορούσα μόνο μαύρα. όλα με στάμπες βέβαια, αλλά το βαμβάκι ήταν βαμμένο μαύρο. εδώ και κανα χρόνο, το παράτησα το μαύρο και ξεκίνησα το γκρι. ώρες-ώρες, σαν ποντίκι αισθάνομαι. πολύ καλύτερα πάντως απ'όταν φορούσα τα μαύρα.
είναι κάποιοι άνθρωποι που με στιγματίζει το πρόσωπό τους. άνθρωποι που τους ξέρω ελάχιστα αλλά κι άνθρωποι που δεν τους ξέρω καθόλου. ένα τέτοιο άτομο είναι η ντίνα. την έχω γνωρίσει εδώ και πέντε-έξι χρόνια. ποτέ δεν κάναμε παρέα. και τον προηγούμενο δεκέμβριο, ένα βράδυ, χαμογέλασε με τέτοιο τρόπο που χαράχτηκε στο μυαλό μου και το θυμάμαι κάθε φορά που θέλω να ηρεμήσω.
στις εικοσιεννιά του οκτώβρη, φέτο, συνάντησα ένα ακόμη τέτοιο άτομο. τρώγαμε σε μία ταβέρνα και διαγώνια δεξιά μου, καθόταν μια γιαπωνέζα κυρία. έβγαζε μια γαλήνη το πρόσωπό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος που έτρωγε, που σφηνώθηκε κι αυτή στην αποθήκη του εγκεφάλου μου. έτρωγε τόσο άργα, χωρίς να ακουμπά τα χέρια της στο τραπέζι, χωρίς να σηκώσει δευτερόλεπτο το βλέμμα της για να δει τη θάλασσα. είχε πιάσει τις κόρες των ματιών μου και δεν έλεγε να τις αφήσει.
αυτά για τώρα.
λοβ