ένα μεσημέρι/ένα βράδυ/ένα πρωί

τέλειωσε το καλοκαίρι. σαν το καλοκαίρι του δυοχιλιάδεςπέντε. τόσο έντονο. τόσο της προσωπικότητας η διάπλασις. γύρισα στην αθήνα. να διαβάσω. να κρυφτώ. να αγνοήσω τον ελέφαντα που υπάρχει στο δωμάτιο κι ο οποίος με σκουντά διαρκώς στον ώμο. αλλά εγώ σφυρίζω. ποτέ μου δε σφύριζα καλά. δηλαδή συμπαθητικά, αλλά αν χρησιμοποιούσα τα δάχτυλα, αποτύγχανα παταγωδώς. αποτύγχανα. γουόρντ οφ μάι λάιφ.

μου έστειλε πριν δέκα λεπτά μήνυμα η γεωργία να δει αν κοιμάμαι. προφανώς θα θέλει να πούμε καμιά βλακεία. δε της απάντησα. δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω. μάλλον τον εξόργισα τον ελέφαντα ξανά. ξέχασα ν'αναφέρω οτι όποτε τον τσιγκλάω, θυμώνει και κάθεται πάνω μου δυσκολεύοντας τη βασική λειτουργία της αναπνοής αλλά διευκολύνοντας την επιτάχυνση των χτύπων της καρδιάς. κι όχι. ο παραπάνω συνδυασμός δεν είναι όμορφο πράγμα. αλλά ναι, δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω. δε νομίζω δηλαδή να εκφέρω λόγο αν προσπαθήσω ν'ανοίξω το στόμα μου. αυτή τη φορά, δεν τον εξόργισα ακριβώς. κοιμόταν και τον ξύπνησα. ξυπνάει πάντα θυμωμένος. ή μάλλον αγχωμένος. κι εγώ δε μπορώ. τίποτα δε μπορώ. είναι κι αυτές οι μαθηματικές μέθοδοι φυσικής. είναι και το δέκα. ξανά. είναι κι ένα κομμάτι χαρτί που έχω δίπλα μου. για λίστα μου κάνει. πρέπει να'ναι το μόνο πράγμα που μπορώ. το μόνο πράγμα που με κάνει να θέλω και να μπορώ. είναι τσαλακωμένο, όμως, το χαρτί. φοβάμαι οτι αν προσπαθήσω να το σιδερώσω, θα το κάψω. και δε το θέλω. πιστέψτε με. αλλά δε μπορώ. πάλι δε μπορώ. δε μπορώ να το αφήσω το χαρτί. δε μπορώ να το αφήσω να το πάρει κάποιος αέρας.

η μαρίνα/η πένη/η γεωργία/ο γιώργος/ο βασίλης/ο σπύρος/ο γιώργος/η μαρούλα/η νεφέλη/ο θάνος/δεκατρία άτομα/45μετά/

όμορφο καλοκαίρι. μακάρι δηλαδή να πάει έτσι όλη η χρονιά.

να'μαστε καλά.

γεια.