παρτ_1

homeboy's posting,ladies:

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που συζητάς με "φίλους" και γνωστούς και το μόνο που συμβαίνει είναι απλά να βλέπεις το στόμα τους να ανοιγοκλείνει και να κάνουν τις κλασικές κινήσεις των χεριών,οι οποίες απλά συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.Εσύ,όμως,δεν ακούς ΤΙΠΟΤΑ.Εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι: ποια η ουσία?τι απ'όλα αυτά έχει νόημα?Τίποτα δεν έχει.σκατά.

Αυτό που με τσατίζει περισσότερο σε όλο αυτό το σκηνικό είναι το ψέμα.Μόλις κάνει την εμφάνισή του, αθροίζεται, πολλαπλασιάζεται και διογκώνεται.Μερικές φορές καλείται κι αναδρομικά,τρώει πόρους του συστήματος,μέχρι που εκείνο κρασάει.Ο "φίλος" σου μ'αυτόν τον τρόπο δίνει μια νέα διάσταση στη φιλία στην οποία, ασυναίσθητα ή μη, μπαίνεις κι εσύ κι όλοι μαζί γουστάρετε.Ναι,γουστάρεις.Το ψέμα και την κωλοϋποκρισία ότι όλα είναι όμορφα στη γαμάτη ζωή του,με τους γαμάτους κολλητούς του (ανήκεις και συ κι εγώ κι ο γείτονας) και τα γαμάτα πράγματα που έχει στην ιδιοκτησία του και τα γαμάτα ταξίδια που έχει κάνει και γενικά, όλο των γαμώ-κοσμό του.

Που στο διάλο όμως,πήγαν οι ξεκάθαρες κουβέντες,η ειλικρίνεια και το να μιλάς ανοιχτά δίχως κανένα φόβο και με κανένα συμφέρον και απότερο σκοπό?Μάλλον στα τσακίδια.Με τσατίζει πολύ αυτό το αέναο παιχνίδι με τα ψέματα,τα προσωπεία και τα γελοία χαμόγελα.Με τσατίζει ο εαυτός μου που δέχεται όλη αυτή την κατάσταση και που λαμβάνει μέρος σ'αυτή -άλλες φορές με επιτυχία κι άλλες με τρομερή αποτυχία.Μου έχει τύχει να μιλάω στον άλλο με απόλυτη ειλικρίνεια και να χαίρεται κι αυτός/η ο/η μαλάκας/ω που είμαστε τόσο γαμάτοι φίλοι και να μου ανοίγει κι αυτός την καρδιά του και τελικά να καταλήγει να μου λέει ψέματα.τα οποία ψέματα μαθαίνω κατόπιν εορτής.Σαν αρχιμαλάκας που είμαι κι εγώ με τη σειρά μου,γαμιέται ο κόσμος μου.Ναι,αυτός ο γαμάτος κόσμος με τους μ@λάκες και τις μ@λακισμένες.

Επειδή όμως πάντα,όλα ξεκινάνε απ'το μηδέν,αυτό έχω σκοπό να κάνω.Θα τα μηδενίζω όλα,ρίσετ.Θα επαναλαμβάνω εκείνο το σκηνικό.Εκείνο που τους "ακούω" στο μιουτ,που απλά ανοιγοκλείνουν το κωλόστομά τους κι ας θέλω, βαθειά μέσα μου, να τους χτυπήσω.Θα τους μιλάω βέβαια με ειλικρίνεια,χωρίς ψέματα όσο μπορώ,χωρίς υπεκφυγές.Απλώς τα μαργαριτάρια μου (εκείνα που ο καθένας μας έχει μέσα του-άλλος πολλά, άλλος λίγα) δε θα τα πετάω στους χοίρους.φτάνει.θα πηγαίνουν εκεί που πρέπει κι όταν πρέπει.Δεν είμαι ο σούπερ καλός ή ο σούπερ άγιος.Είναι που βαρέθηκα όλη αυτή την αθλιότητα.

Πόσο μου αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο και να χαίρομαι μαζί του και να είναι αμοιβαίο.να κοντεύουν τα χείλια μας να σκάσουν απ'τα χαμόγελα.Ξέρεις, να νιώθεις τι λέει ο άλλος,να αισθάνεσαι μέσα σου ενδιαφέρον κι αγάπη.Να γυρνάς στο σπίτι σου και να λες "ρε π**στη μου,ήταν ωραία".ήταν ωραία,χωρίς να κάνεις τίποτα σπουδαίο.Απλά να κάθεσαι,να μιλάς και να κλ@νεις (που λέει ο λόγος).Σημασία έχει να νιώθεις τον άλλον κι εκείνος εσένα.Χωρίς μεγάλα και πομπώδη λόγια.Εντελώς απλά και μεστά.Μακάρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα σταματήσουν τα ψέματα κι η υποκρισία κι όλα θα'ναι ξεκάθαρα σε όλους μας.

Μέχρι τότε....ας φαγωθούμε.

[-1]

υ.γ.1 ήταν ο σπύρος και το burst του και μόλις τελειώσε.

υ.γ.2 δίκιο μεγάλο έχει.

υ.γ.3 κάποτε το'χα κι εγώ στο μιουτ το σκηνικό.

υ.γ.4 μου τέλειωσαν οι μπαταρίες όμως.

υ.γ.5 πως η γεωργία έδινε πενηντάρικα.

υ.γ.6 ο σπύρος έδωσε μπαταρίες.άπειρες.

υ.γ.7 το παρτ_2 θα'ναι πιο λάιτ.

υ.γ.8 πάω να φαγωθώ.

υ.γ.9 iΓεια.