Την Άνδρο το Νοέμβρη που βγαίνεις απ'το σπίτι στις 21:30 να κάνεις μια βόλτα στη Χώρα.φοράς το μπουφάν σου,στριμώχνεις από μέσα τ'ακουστικά,σκέφτεσαι τι θες ν'ακούσεις και βγαίνεις.Η μουσική του Saltillo νομίζεις ότι δημιουργήθηκε για να την ακούς όταν βολτάρεις.εσύ.Ανεβαίνεις σκαλιά.κι άλλα σκαλιά.περπατάς και φτάνεις στην πάνω πλατεία.Ευθεία μπροστά σου φαίνεται ο μεγάλος πεζόδρομος.Άνθρωπο δεν έχεις συναντήσει ακόμη.Φτάνεις στην κάτω πλατεία.Θα περάσεις την καμάρα και ευθυγραμμίζεσαι με τα ταβερνιάρικα λαμπάκια που κρέμονται από πάνω σου.Αυτή τη φορά δε θα στρίψεις.Θα πας στο Ναύτη.βλέπεις τη θάλασσα φουρτουνιασμένη.βλέπεις τη σημαία να χορεύει.νιώθεις να σε χτυπάει το αλάτι στο πρόσωπο.μα ακούς μόνο βιολιά,τσέλο,beats και καμιά έξυπνη ατάκα (ξέρεις.απ'αυτές που θες να τις βάλεις στο εμεσεν).Αφού καταλαβαίνεις ότι το μαλλί έγινε άφρο, γυρίζεις προς το σπίτι.στις 22:40 έχεις φτάσει.70 λεπτά έξω και δεν είδες έναν άνθρωπο.Ιδιωτική βόλτα.
υ.γ. Πριν λίγο τέλειωσε κι η ταινία.Είδα ξανά το The Royal Tenenbaums του Wes Anderson.Μα πόσο θεϊκή οικογένεια είναι?Όλη, μα όλη, η ταινία θα μπορούσε να'ναι φωτογραφίες.ΟΛΗ.αν μου 'λεγαν ποιο χαρακτήρα θα 'θελα να υποδειθώ θα ήμουν ανάμεσα στο Gene Hackman και τη Gwyneth Paltrow (γκέι).
0 είπαν πως:
Post a Comment