στης γης μου το άκρο

κορίτσια ξεροσταλιάζουν στα μάρμαρα έξω απ'την προεδρική φρουρά περιμένοντας τους φαντάρους να πάρουν το εξοδόχαρτο. ατσούμπαλη μαθήτρια γυρνώντας σπίτι της βγάζει κινητό παλιάς τεχνολογίας απ'την τσάντα της για να φωτογραφίσει το φεγγάρι. τι την ωθεί στο να το κάνει αυτό; γιατί θέλω κι εγώ να το βγάλω φωτογραφία; γιατί συνεχίζει να με συναρπάζει; γιατί να μη με συναρπάζει το ίδιο αυτή η γαμημένη σακούλα σκουπιδιών στη δουλειά που κανείς δε λέει να κατεβάσει στον κάδο; τύπος μαλώνει με την κοπέλα του μπροστά σε φίλους τους. πόσο χειρότερος μπορεί να γίνει; η μία άσπρη τρίχα της περίεργης φύτρας μου έγινε πέντε άσπρες διάσπαρτες τρίχες γίνανε είκοσι που αρχίζουν να φαίνονται έντονα. ο ίδιος μετανάστης να βγάζει κάθε πρωί βόλτα αυτό το πανέμορφο σέτερ. όταν μου χαμογελάει. οι αναμνήσεις μου όλες ντυμένες με μουσικές. γιατί όταν έφευγα απ'τον έβρο, άκουγα το reverse your diamonds; γιατί συζητώ ακόμα για τον έβρο; της δαγκώνω τον ώμο και δαγκώνεται να μη γελάσει. σήμερα στη δουλειά έφαγα σαλάτα με τόνο. το βλέπεις το χώμα που σηκώνει η κατρακύλα; σιγασιγα. η κυριά μαρία συνεχίζει να με ρωτάει πότε θα πληρωθεί. να μια ακόμα ερώτηση που δεν έχω απάντηση να δώσω. ένας τοίχος στα δεξιά, ένας στ'αριστέρα, ένας πίσω μου, ένας μπροστά μου. ωπ, ένας τοίχος. κι ειν' η ζωή του καθενός θάλασσα δίχως άκρη είχε γράψει ο πυθαγόρας, ο στιχουργός. ένα λουλούδι φούξια.

σε νοιάζομαι γιατί μοιάζομε.