έβρεχε όλη την ημέρα σήμερα. το βράδυ ένιωσα την ανάγκη να βγω και να βυθιστώ ξανά. εκεί κάτω που είναι ζεστά κι όμορφα και κανείς δεν μπορεί να με πειράξει. έχω καταφέρει να σπάσω σε κομμάτια τον εγκέφαλό μου, να τον γεμίσω με άδεια κελιά, τα οποία αργά αλλά σταθερά τα γεμίζω με πράγματα. πράγματα που με στενοχωρούν, πράγματα που με φοβίζουν, πράγματα που με αγχώνουν. κάθε φορά, λοιπόν, που ένα κελί γεμίζει το γιορτάζω με μια βουτιά στο υποσυνείδητο. σήμερα ήταν μια τέτοια μέρα. κελί #έχωχάσειτομέτρημα σε γέμισα κι εσένα. με πίκρα, με φόβο, με αν, με τρεμάμενα δάχτυλα. και βγήκα στη βροχή κι οι μουσικές στ'αυτιά μου ήταν ξανά πλημμυρισμένες από συναισθήματα και τα μάτια μου ξαναβλέπανε φωτογραφίες παντού και το μυαλό πάλι έτρεχε με ρυθμούς που δύσκολα ακολουθώ. βρεχόταν το πρόσωπό μου κι ήταν σα ν'άλλαζα δέρμα. κάθε τραγούδι ήταν και μία ανάμνηση, ένα όνειρο. κάθε ματιά μετατρεπόταν σε φωτογραφικό κάδρο. κάθε σκέψη ερχόταν να στοιβαχτεί με όσες ήδη υπάρχουν εκεί μέσα. κι ο δρόμος μετά μ'έβγαλε σπίτι μου. και στο ασανσέρ με κοίταξα στον καθρέφτη. μία ακόμη φορά με θυμάμαι έτσι. έναν Μάρτη, σ'ένα ημιυπόγειο μαγαζί στην Πατησίων, να δοκιμάζω μπροστά στον καθρέφτη μία μακρυμάνικη μαύρη μπλούζα. τι άσχημος που ήμουν, Θεέ μου! όχι, δεν εννοώ εξωτερικά. με κοιτούσα και σιχαινόμουν αυτό που έβλεπα. δυστυχώς, δε θυμάμαι τι μεσολάβησε και μου ξανάρεσε το είδωλό μου για να το επαναλάβω και τώρα.
θυμάμαι όμως να πιστεύω πως ένα τραγούδι μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.
ακόμη το πιστεύω.
καληνύχτα.
