4'52''

σήμερα όμως, θα σου μιλήσω. γεννήθηκες πριν δυόμιση δεκαετίες και μια μέρα ξημέρωσε το έντεκα. και στον αέρα πλανάται μία άπειρη σκατίλα που σ'ενοχλεί τόσο πολύ. γι'αυτό όμως, είσαι κομμάτι της καρδιάς μου. γιατί ενώ ο κόσμος διαλύεται κι ο ήλιος βγαίνει από τη δύση, εσύ δεν πέφτεις, δεν τρικλίζεις. στέκεσαι στα πόδια σου. δε με κοιτάς. με βλέπεις. κι όση δύναμη αναβλύζει η ψυχή σου, άλλη τόση μεταδίδεις σε μένα. μακάρι να μπορούσα να στο ανταποδώσω. τώρα δεν έχω κάτι. κάποια μέρα όμως, θα'χω. πρόμις.

στα πρωινά που θα ξημερώσουν κι ο ήλιος θα βγει απ'την ανατολή. στις μαγικές μέρες. στο τραγούδι που δεν έχεις ακούσει ακόμη.

λοβ.

υγ και το τραγούδι συνεχίζει να επαναλαμβάνεται