έκατσα για μερικές εβδομάδες, μετά από αρκετό καιρό, ξανά στην αθήνα. και διαβάσαμε και βγήκαμε κι ήπιαμε και γελάσαμε. ωραία πολύ αλλά ψυχοφθόρο. όσο και να θέλουμε να μην το παραδεχθούμε, απλωνόμαστε κι φτάνει η στιγμή που το παρόν γίνεται παρελθόν. και ξαφνικά, η μαρία, η μυρτού, η παναγιώτα, η σοφία, ο άρης κι ο μάικ μετατρέπονται σε ανθρώπους που εύχεσαι να μη τους χάσεις ή να τους είχες γνωρίσει νωρίτερα. όλα, όμως, γίνονται για κάποιο σκοπό (ή έτσι θέλω να σκέφτομαι). τουλάχιστον, θα'χουμε κάτι να θυμόμαστε.
και γύρισα ξανά στη λάρισα. δεν ξέρω γιατί. παρατηρώ, όμως, με το που στρίβουμε για λάρισα, στήθους βάρος μεγάλο και επίπονο να ανυψώνεται και να απομακρύνεται. και γνωρίζω πως γι'αυτό το χαμαλίκι ευθύνονται η χαζή κι ο τάσος κι ο μπιλ κι ο γιώργος κι ο σπύρακλας κι η μαρού. και τους οφείλω χάρη μπιγκ τάιμ.
και τη χαζή την αγαπώ γιατί είναι το θηλυκό μου άλτερ ίγκο. και τον τάσο τον αγαπώ γιατί είναι παρέα που μου έλειπε. και τον μπιλ τον αγαπώ γιατί είναι πολλά που θέλω κι εγώ να γίνω. και το γιώργο τον αγαπώ γιατί τον κοιτώ και βλέπω εμένα. και το σπύρακλα τον αγαπώ γιατί τον κοιτώ και βλέπω εμένα. και τη μαρού την αγαπώ γιατί θέλω να τη βλέπω να χαμογελάει.
_για να 'ρθουν μέρες μαγικές.
