και?

κοιτώ κάτω δεξιά στην οθόνη του λαπιτόπ και βλέπω εικοσιεννιά μαρτίου 2010. 2010. 2010. κι εσύ κι η άλλη κι ο άλλος κι εγώ κι όλοι μαζί μένουμε στην ελλάδα. τι όμορφο έχει η ελλάδα για το σωτήριο έτος 2010? έχουμε οικονομικό πρόβλημα, βρισκόμαστε στα πρόθυρα χρεωκοπίας, έχουμε τους (τραγό)παπες να μη θέλουν να φορολογηθούν, έχουμε τα ουκ να βρίζουν μετανάστες στην πανεπιστημίου κι ο κόσμος να χειροκροτά, έχουμε πορείες και κόντρα πορείες και απεργίες και κόντρα απεργίες γιατί ο έλληνας είναι μάγκας και κλείνει δρόμους και δεν μασάει μία, έχουμε μια χώρα να τον βροντά με την πορνοστάρ σε σημείο που να φοβάμαι το συντονισμό, έχουμε ένα έθνος να κλαίει και να μοιρολατρεί γιατι η δικιά μας ελένη μενεγάκη χώρισε, κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε και καταριόμαστε και βρίζουμε αλλά η κωλάρα μας να'ναι καλά και να πάνε να αγαπηθούν οι άλλοι. και γυρνώ απόψε σπίτι κι ανοίγω το νετ κι ένα 15χρονο παιδί απ'το αφγανιστάν (που έφυγε απ'τη ΕΜΠΟΛΕΜΗ χώρα του για να γλιτώσει), ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό, ανοίγει ένα σακ-ο-βουαγιάζ να δει τι υπάρχει μέσα. εκεί, κάτι αλάνια που τα τελευταία χρόνια την έχουν δει επαναστάτες τύπου σπάω-οτι-γουστάρω, βάζω βόμβα-οπου-γουστάρω, γενικώς-κάνω-οτι-κατεβάσει-η-γκλάβα μου, έχουν τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό αλλά τηλέφωνο είπαν να μην πάρουν γιατί θα τους είχαν τελειώσει οι μονάδες. τι έχουμε? ένα 15χρονο νεκρό απο βόμβα "επαναστατών" και μια μάνα.

άι πάτε στον κιάμο να το σπάσατε. και στο μπουζ έχουν μαζευτεί όλοι οι εναλλακτικοί και στα παπάρια μας όλα. εξάλλου, το'παμε: ρε η κωλάρα μας να'ναι καθαρή. τι με νοιάζει εμένα ο δίπλας κι ο παραδίπλας.

σκατά στα μούτρα μου.

oh happy day!

έχεις κι έχω κι έχουμε όλοι άκουσει αυτές τις στερεότυπες κουβέντες πως αυτά που μετράνε στη ζωή είναι αυτές οι μικρές, καθημερινές στιγμές. νομίζω πως ποτέ μου δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε όλες αυτές τις στιγμές που με περιτυλίγουν μέσα στην καθημερινότητα μου. ποτέ μου. μέχρι χθες. βρίσκομαι 5 ώρες απ'το σπίτι μου, την οικογένειά μου και τους κολλητούς μου. βρίσκομαι 8 ώρες απ'το σπίτι μου, την παρέα μου και τη σχολή μου. βρίσκομαι στο λούνα παρκ της καβάλας που άνοιξε (θενκ Γκαντ) για την 25η. στο γκρι συγκρουόμενο με τον αριθμό 2. μαζί μου είναι το θηλυκό μου άλτερ ίγκο, ο γιώργος, η έλενα κι η έφη. ποια είναι η έλενα κι η έφη? δεν ξέρω. δύο μέρες έχω που τις γνώρισα. το πιο πιθανό είναι να μη τις ξαναδώ στη ζωή μου. λίγη σημασία έχει. χθές, όμως για τρεις βόλτες κι έξι ευρώ τράκαρα και γελούσα και ξαναγελούσα και ξανατράκαρα με αυτά τα άτομα. και στο μυαλό μου ξανάρθαν βιολιά και ξαναμύριζαν τα λουλούδια κι όλο μου το είναι στριμώχθηκε σ'αυτό το αμάξι με τον αριθμό 2. κι είναι ωραίο το 2.

υ/γ 1: δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες. δεν έχω όρεξη. χθες όμως έβγαλα μία κι μου άρεσε. αυτή η στιγμή που δίνεις την εντολή να ανοιγοκλείσει το κλείστρο και κοιτάς στην οθόνη και βλέπεις εσένα στη φωτογραφία που έβγαλες δε συγκρίνεται με τίποτε.
υ/γ 2: δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πιο ωραίο συναίσθημα απ'το να ξυπνώ πρώτος, να κατεβαίνω στον υπολογιστή και να βρίσκω χειρόγραφο σημείωμα που μου άφησε η χαζή πριν πάει για ύπνο. δεν υπάρχει.

say you will

- θα κάνω ένα τσιγάρο.
- μην κάνεις.
- θα κάνω ένα τσιγάρο.
- όχι, μην κάνεις.
- έλα, θα κάνω ένα τσιγάρο. μόνο ένα.
- άσε με να στο ανάψω.
- δε θέλω.
- δώσε μου τον αναπτήρα.

έι.έι.έι

09,46

ξυπνάς. προσπαθείς να σηκωθείς αλλά το γουί τέννις ψες το βράδυ δυσκολεύει αφάνταστα την έγερση. με τα χίλια ζόρια τα καταφέρνεις. κατεβαίνεις κάτω, βάζεις τους άουτκαστ να βαράνε στο τουμπ και βγαίνεις στο μπαλκόνι. τι ωραία να ξυπνάς και να βλέπεις θάλασσα και μια πόλη να απλώνεται στα πόδια σου. ξετυλίγεις ένα ντούπλο, τρως και ξαπλώνεις και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι μέχρι να μουδιάσει το κεφάλι σου. μούδιασε. σηκώνεσαι, τα γράφεις στο βλοκ και πας να ξαναπαίξεις τέννις αφού πρώτα σκίσεις ένα σαραγλάκι. είναι υποχρέωσή σου.
λοβ.

preview

- some nights it just gets worse than others. that's all. some nights, it just...gets worse.
- i feel terrible. but what can we do?
- i don't know. it's just a feeling i've got. like something's about to happen, but i don't know what.

μούτρα, έρχεται λέμεεε!

περι Έρωτα

αφορμή γι'αυτό το ποστ πήρα από δυο μπουκάλια κρασί, δυο μπύρες, μια μεγάλη κοκακόλα και την κουβέντα που είχα με δύο ανθρώπους την περασμένη κυριακή.
άμα μπροστά απ'το πληκτρολόγιο, αυτή τη στιγμή, καθόταν ο θωμάς του γυμνασίου και του λυκείου θα έγραφε: ο έρωτας υπάρχει και θέλω εκείνη και δε με θέλει η άλλη και νιώθω το στομάχι μου να συμπιέζεται όταν της μιλώ κι αντί να μαθαίνω πως να λύσω κλάσματα σκέφτομαι αυτή και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα.
καλό ή κακό, δεν ξέρω, μπροστά απ'το πληκτρολόγιο κάθεται άλλος θωμάς. στα ίδια κιλά, με μια αποτυχημένη πλαστική στη μύτη (mike,παναγιώτα), με όμορφες παρέες, με πιο ίσια δόντια και με 6% περισσότερη γοητεία. όλα αυτά που έλεγε η ακόμη πιο ανώριμη εκδοχή μου πριν τόσα χρόνια, ισχύουν ακόμη. το ερώτημα, όμως που παίζει pinball στο μυαλό μου είναι τι προκαλεί όλα αυτά τα αισθήματα και όλες αυτές τις αντιδράσεις? είναι όντως η παρουσία και η μυρωδιά κι η ομιλία κι οι τρόποι μιας κοπέλας ή απλώς αυθυποβάλλομαι για να νιώσω καλύτερα και να ικανοποιήσω το εγώ μου? κι αν συμβαίνει το πρώτο, δεκτό. δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό κι απλώς περιμένω να συμβεί το μοιραίο. αν όμως, συμβαίνει το δεύτερο? γιατί να παίρνω κάθε φορά αυτό το μονοπάτι ξέροντας πως αργά ή γρήγορα θα γλιστρήσω?
δεν ξέρω τι συμβαίνει και πιθανώς να μην το μάθω ποτέ. ο πλάτωνας είχε πει πως ο έρωτας είναι μίγμα από μέλι και χολή, πότε γλυκός και πότε φαρμάκι. το μόνο σίγουρο είναι οτι θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου που τόσο πολύ με στοίχειωσε: ζήσε την ψευδαίσθηση του Έρωτα.
λοβ.

electricBlue

πονούσες.
πονούσες?
πιάνω την καρδιά μου με το αριστερό μου χέρι και τη σφίγγω και τη στίβω. και σταματώ να αναπνέω για δύο-τρία δευτερόλεπτα. κι όταν επανέρχεται η αναπνοή, μυρίζουν λουλούδια κι ακούω βιολιά. τη δευτέρα, βγήκα κάποια στιγμή απ'την Τετάρτη να μιλήσω στο τηλέφωνο. και πάτησα στην πλατεία και με τύφλωσε ο ήλιος και πήρα μια ανάσα όμορφη και μεγάλη και βαθειά και λυτρωτική και ο εγκέφαλος άδειασε. σα να πάτησα ένα κουμπί στα πλαϊνά του λαιμού, το μυαλό έκανε ανάκλιση και ότι υπήρχε μέσα χύθηκε στο δρόμο. και πάλι έκλεισα τα μάτια και άκουσα βιολιά.
αυτές οι αόρατες κλωστές που σε δένουν με κάποιους. να βλέπεις ανθρώπους που έχεις καιρό να δεις και μόνο το βλέμμα του και το γέλιο της και τα απροσάρμοστά του και τα λόγια της να σε τυλίγουν σαν ηλεκτρική κουβέρτα. να σε ζεσταίνουν, να σε γεμίζουν, να περνάς ξέγνοιαστα.
σε σένα και σε σένα και σε σένα και σε σένα που ήσαστε εκεί.
σε σένα που ήσουν και πριν και μετά.
σε σένα που ήσουν μετά.

λοβ.

έκτακτο

διακόπτω τη ροή του προγράμματος γιατί πρόκειται να παραθέσω τεραστίων διαστάσεων αλήθεια:
life does not stop and start at your own convenience, you miserable piece of shit.
αυτογνωσία -1-

ir.08

ir.07

ir.06

ir.05

ir.04