και τι?

σαν σήμερα, πέρυσι, ξεκίνησα να γράφω εδώ. κι έγραψα για φωτογραφίες κι έγραψα για μουσικές κι έγραψα για προσωπικά μου κι έγραψα για τη σχολή κι έγραψα χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
κι έρχομαι ξανά, ένα χρόνο μετά και λέω: να πάνε να γ@μηθούν όλα. όλα. να'στε καλά και να σας προσέχετε. κι εσάς και τους κοντινούς σας ανθρώπους.

σας αγαπώ. σε λογικά πλαίσια πάντα.
εγώ.

τσίρκο

now i could let these dreamkillers kill my self-esteem
or use my arrogance as the steam to power my dreams.

live forever

μπλαοχτώ

μόλις τέλειωσε το whatever works. τέλειος ηθοποιός ο larry david. όλοι μαζί με μια φωνή: woody allen, σ'αγαπάμε. χθες το βράδυ, έβαλα να δω το gerry του gus van sant. για μία ώρα ο matt damon κι ο casey affleck περπατούσανε (και δε μιλούσανε) στην έρημο χαμένοι. για μία ώρα. τόσο άντεξα. και τον αγαπώ τον gus ρε γαμώτο. (βασίλη, μέχρι εδώ ακούγεσαι να γελάς από ικανοποίηση). το οφείλω στη μαρία και τη μαρούλα: ο αριστείδης βαφτίστηκε το χιλιαεννιακοσιαΕΝΕΝΗΝΤΑΕΝΑ. έξι ετών. what the what dude? από τις στιγμές που λατρεύω στην αθήνα. είναι δώδεκα παρά, βρέχει, κουκούλα στο κεφάλι, τσούπα τσουπς κόλα στο στόμα και σκάει στα αυτιά (λόγω shuffle) the sweetest (nightmares on wax)??? δηλαδή τι άλλο να ζητήσω απ'τη ζωή τη δεδομένη στιγμή???
-παύση για να συνειδητοποιήσετε κι εσείς το μεγαλείο της στιγμής που έζησα-
συνεχίζω. μπορεί να γκρινιάζω συχνά για την αθήνα, αλλά εντάξει. είδα σήμερα το βράδυ λεωφορείο άδειο κι ήθελα τόσο πολύ να μπω για βόλτα και να μη βγω αν δε φτάσει στο τέρμα. όπου και να ήταν αυτό. λατρεύω τις βόλτες με το λεωφορείο. όχι όσο τα ρεβύθια. δηλαδή, βάλε με σ'ενα λεωφορείο, δώσε μου ένα τάπερ με ρεβύθια και πάρε μου τη ζωή. αχτύπητο combo. cast-a-blast την παρασκευή στο bios. εκεί θα'μαι. σπύρε, θα πέσει τηλέφωνο.
λοβ.

sun (σαν)

είναι σαν αναλαμπή. στιγμές που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μου για δέκατα του δευτερολέπτου κι ύστερα χάνονται.
είναι σαν αναλαμπή.
αχ, όλα έπρεπε να 'ρθούνε καθώς ήρθαν θα σου ψιθυρίζει ο κώστας καρυωτάκης.
είναι σαν αναλαμπή.
το τρένο φεύγει στις οχτώ θα σου φωνάζει ο μάνος ελευθερίου.
θα είναι σαν αναλαμπή. στιγμές που θα ζήσεις και θα αποτυπωθούν σε κάποια στροφή του μυαλού σου. για να ξαναρθούνε και να ξαναχαθούν.
μην τις αφήσεις να χαθούν.

bathe in light

γουόρντ

colours
violins
friends
soclose
butsofar
violins
eyes
post
offices
9/10
dark
thoughts
airbags
insomnia
ah
fuckit
so
happy
together

we'll always have Paris

θα σου 'λεγα να κλείσεις τα μάτια και να ακούσεις το κομμάτι αλλά επειδή αυτό το 'χω ξαναπεί: κλείσε τα μάτια κι άκου το κομμάτι. (προβλέψιμος?)


για όλα φταίει η χαζή. αυτή πριν τέσσερα-πέντε βράδια, έκανε το λάθος και με έθεσε σε parisian mood. και θυμήθηκα βόλτες στο Παρίσι, λόγια που έγραψα και που θα τηρήσω.
είναι ωραίο το Παρίσι. είναι αναζωογονητικός ο αέρας του. κι ξεκινώ να θυμάμαι και δεν μπορώ να σταματήσω. και φαντάζομαι βόλτες, τεράστιες βόλτες που δε σε κουράζουν καθόλου. που κατεβαίνεις την boulevard saint germain, χαζεύεις πάγκους με βιβλία, γελάς δυνατά δίχως να σε νοιάζει τίποτε, βγάζεις φωτογραφίες περαστικούς, κάνεις μια στάση στο cafe de flore. δε γίνεται να περάσεις από μπροστά και να μην κάτσεις. στον πάνω όροφο, εκεί που πίνεις καφέ μαζί με διανοούμενους του Παρισιού. ζεσταίνεις το είναι σου με δυο γουλιές καφέ φίλτρου, παρατηρείς αφίσες της belle epoque κι έχεις και μια lemon pie να σε κοιτάει. θα φύγεις. ξέχασα να σου πω, οτι ήδη έχεις αγοράσει βιβλία για να μελετήσεις τον robert doisneau και τον claude monet. άμα συνεχίσεις να κατεβαίνεις την saint germain, κάποια στιγμή θα βγεις στο σηκουάνα. εκεί είναι που θα σε τυλίξει ο αέρας που σου έλεγα πιο πριν. είναι κι αυτά τα κιόσκια στις όχθες του ποταμού που μπορείς να βρεις τα πάντα. από αφίσες ανατομίας του ανθρώπινου σώματος μέχρι εισιτήρια απο συναυλία των doors στο apollo, harlem, ny. και συνεχίζεις την παράκτια βόλτα. στην απέναντι πλευρά, βρίσκεται η Παναγία. αφού πας εκεί για να θαυμάσεις τα βιτρώ, τα εκατοντάδες αναμμένα κεράκια ρεσώ, αφού γοητευτείς από αυτήν την απόκοσμη ησυχία, θα πάρεις το μετρό. δε θα πας ούτε στην τουριστική μονμάρτρη, ούτε να φιληθείς κάτω απ'τον πύργο του eiffel. στο marais θα πας. στενά δρομάκια, stencil στους τοίχους, γκαλερί, second hand ρούχα. τα πάντα θα συναντήσεις εκεί. κι όλα τόσα εναρμονισμένα που σε αναγκάζουν να κλαις την μοίρα σου που δεν έχεις μια σοφίτα να αράζεις εννιά μήνες το χρόνο. (τους άλλους τρεις θα τους περνάς στο chateau που πρόσφατα αγόρασες στη bretagne).
θέλω να πάω στο Παρίσι. δε θέλω μουσεία, ούτε βόλτες με τα bateau mouche στο σηκουάνα, ούτε χάρτη. θέλω βόλτες. θέλω καφέ φίλτρου σε καφέ δέκα τετραγωνικών. θέλω να φάω gauffre au chocolat κάτω απ'τον πύργο του eiffel. θέλω να φάω steak au poivre. θέλω να πιω κρασί. θέλω να ανέβω στην ταράτσα του montparnasse και να ακούσω το κιούμπρικ. θέλω να βγάλω φωτογραφίες. θέλω να κάνω πικνικ στο γρασίδι με φόντο τα invalides. δε θέλω να πάω μόνος μου.
θέλω να πάμε στο Παρίσι.
luv.

τίποτε

μπήκα γιατί ένιωσα πως πρέπει να γράψω κάτι. δεν ξέρω, όμως, τι. πως να μεταφέρω μέσα από πλήκτρα όσα αισθάνομαι. να μιλήσω για τις διακοπές των Χριστουγέννων; να μιλήσω για τα καλλιτεχνικά μου; να πω καμιά κρυάδα για να περάσει η ώρα; να μιλήσω για ανθρώπους που μου λείπουν πολύ; να σας βάλω κανα νταχντιρντί να μερακλώσουμε παρέα; να ξεκινήσω τη dead-end μιζέρια για τη σχολή; όλα θα τα κάνω.
όχι σήμερα. δεν έχω όρεξη. αλλά θα γράψω.
όταν έφευγα απο αθήνα για να ανέβω στη λάρισα, πήγα στα κτελ με ταξί. πιάσαμε κουβέντα με τον οδηγό και κάποια στιγμή, ενώ έχουμε κολλήσει στην κίνηση στην αλεξάνδρας, γυρίζει και μου λέει: πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, αλλά αυτός που ζητάει λίγα.
καλημέρα.