to hell ρε..to hell!!

τελευταίο post για το έτος δύοχιλιάδεςεννιά. δεν ήταν και ο καλύτερος χρόνος. το οχτώ ας πούμε, ήταν πολύ καλύτερο. αλλα σίγουρα, ήταν καλύτερο απ'το εφτά. παραπονεμένος δεν είμαι. και τα ταξίδια μου τα πήγα και ανθρώπους γνώρισα κι αυτοί που με αγαπούσαν πέρυσι τέτοιο καιρό, συνεχίζουν να με αγαπούν και την υγεία μας έχουμε. όλα καλά/όλα ανθηρά.
το μεσημέρι έβαλα τα δώδεκα κομμάτια του εννιά. τώρα μπαίνει το κομμάτι του εννιά.
είναι δύο το ξημέρωμα. μόλις έχεις πάρει στο χέρι σου μια carlsberg. έχεις δίπλα σου τη μαρού, τη σοφία και τον αριστείδη και τραγουδάς/φωνάζεις σαν την τρελή: sooooo sally can wait, she knows it's too late



να'στε όλοι καλά.love u all ρε μούτρα!

resolution twentyten

μπορείς να το ακούσεις:


διάβαζε κιόλας:

i'm no longer confused but don't tell anybody.
i'm about to break the rules but don't tell anybody.
i got something better than school but don't tell anybody.
my momma would kill me so don't tell anybody.
she wants me to get a good ass job just like everybody.
she ain't walked in my shoes I'm just not everybody.

rewind

ιανουάριος: κιούμπρικ (ρόδες)
φεβρουάριος: staring at the sun (alaska in winter)
μάρτιος: leave me alone (mike)
απρίλιος: follow the map (mono)
μάιος: le voyage de penelope (air)
ιούνιος: got to be there (mike)
ιούλιος: paranoia (elsiane)
αύγουστος: in the closet (mike)
σεπτέμβριος: where do we go from here (alicia keys)
οκτώβριος: love is (common)
νοέμβριος: prenzlauerberg (beirut)
δεκέμβριος: last call (kanye west)

airbags: update

last year, i took my fifteen seconds of fame
i'll come back now with the whole fuckin' game.

coming soon.

airbags: update

έχω πολύ καιρό να ενθουσιαστώ με κάτι που κάνω. μπορεί και να είναι προσωρινό, αλλά αυτή τη στιγμή είμαι χαρούμενος. μέχρι προχθές δεν είχα σαφή εικόνα για το πως θα παρουσιάσω αυτό που θέλω να παρουσιάσω. συζητάς με ανθρώπους και οι βουνοκορφές γίνονται πεδιάδες. ξαναθυμάσαι τους alaska in winter. είσαι έλιεν και δεν είσαι το μόνο. περπατάς στη βασιλίσσης σοφίας στις 02:10.
τα τέσσερα παραπάνω πράγματα έκαναν τον εγκεφαλό μου να δουλέψει ξανά. τα τέσσερα παραπάνω πράγματα μου έδειξαν πως να παρουσιάσω αυτό που θέλω να παρουσιάσω.
θα'ναι ωραίο. τουλάχιστον, έτσι μου φαίνεται αυτή τη στιγμή.
μαρίσα νάντλερ.
λοβ.

bastille

he tended to his wife in every way she'd ever wanted. hanging pictures around the house. taking her to see her favorite movies in the daytime. bargain-hunting with her, althought he hated shopping. reading sputnik sweetheart out loud to her.
every little thing had a different flavor.
by acting like a man in love, he became a man in love again.

in red and white

προχθές ήταν αυτή η σκηνή. το σκηνικό στο μυαλό άλλαξε.
πάλι σε θέατρο είσαι. καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί αμφιθεατρικά της σκηνής. κόκκινο ξεφτισμένο βελούδο. δύο σκάλες στις άκρες της σκηνής που σε οδηγούν πάνω στη σκηνή. ξύλινο πάτωμα που τρίζει. στο βάθος, ένας προβολέας που χύνει λευκό φως στο κέντρο. λουσμένη στο φως η πρωταγωνίστρια. μονόλογος.
κάθεσαι σε μια καρέκλα στο σκοτάδι και παρακολουθείς. έχεις μαζευτεί μέσα στην καρέκλα. απ'τη σκηνή φαίνονται μόνο τα μάτια σου. στηρίζεις το κεφάλι σου με το δεξί σου χέρι.

the curtain closes.
i'm throwing roses at your feet.

υπάρχει σκοινί για να τραβήξει κάποιος πάλι την κουρτίνα; δεν έχω τη δυνατότητα να φτάσω μέχρι εκεί. ας το κάνει κάποιος. πρέπει να την ξαναδώ.

series 01

airbags: work in progress

coming.

nite

ήταν μία σκηνή στο δύο του δημήτρη παπαϊωάννου που αν το είδες, δε γίνεται να μη τη θυμάσαι. με θυμάμαι τη δεύτερη φορά που πήγα να κάθομαι στην άκρη της καρέκλας, να στηρίζω το πρόσωπο μου με τα χέρια και να ανασαίνω γρήγορα. δύο κυλιόμενοι διάδρομοι. δύο άνθρωποι πάνω σ'αυτούς να τρέχουν προσπαθώντας να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. να του αγγίζει το χέρι. να ανάβει ο ένας τον αναπτήρα κι ο άλλος με το τσιγάρο να τρέχει να προφτάσει τη φλόγα αλλά να μην προφταίνει. και τελικά, να τα παρατάνε. μια παρόμοια σκηνή τρέχει στο κεφάλι μου εδώ και μερικές μέρες. σε μένα, ο άνθρωπος έχει πιάσει το χέρι του άλλου. ο αναπτήρας άναψε, η φλόγα δεν έσβησε, το τσιγάρο άναψε. ο άλλος άνθρωπος, όμως, τρέχει.
προς την άλλη κατεύθυνση.

striptease

ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, μια μουτσούνα ίσα με τρία μέτρα με πιξελαρισμένα μάτια κρεμόταν και χάζευε την ιερά οδό ενώ δώδεκα κομμάτια της ψυχής του τα κρεμούσε κι αυτά στον πρώτο όροφο ενός νεοκλασσικού. την ίδια μέρα, αργότερα, κάποιοι από εσάς βάζατε τα καλά σας (εκτός του αριστείδη) κι ερχόσασταν για να με "καμαρώσετε" και κάποιοι από εσάς λόγω συνθηκών είχατε περιοριστεί στην επίπονη πνευματική παρουσία.
twentyonedays ήταν αυτές. η σύμπτωση είναι οτι το κείμενο αυτό γράφεται το ίδιο μέρος που είχα περάσει αυτές τις εικοσιμία μέρες. εικοσιπέντε ιουλίου με δεκατέσσερις αυγούστου του δυοχιλιάδεςπέντε. μία γυναίκα που με τραβούσε κοντά της και μετά με άφηνε πίσω. μία ακόμη γυναίκα που τα τηλεφωνήματά της ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου. ένας άντρας που όχι απλώς μ'έβαζε στο σωστό δρόμο, αλλά ένας άντρας που κατασκεύαζε επί τόπου το σωστό δρόμο. αυτοί ήταν οι συμπρωταγωνιστές μου στην πρώτη μου παράσταση που είδατε στις τρεις του προηγούμενου δεκέμβρη. αν όχι σε όλη την παράσταση, τουλάχιστον, τα δύο/τρίτα αυτής τους ανήκει. η πρώτη γυναίκα ήταν η κακιά του έργου. μικρός ρόλος αλλά σημαντικός τότε. η δεύτερη γυναίκα ήταν κρυμμένη στο παρασκήνιο και περίμενε να τη φωνάξω για να βγει στο προσκήνιο. ο άντρας δεν είχε ρόλο. ήταν περισσότερο κάτι σαν αφηγητής, που κατά τη διάρκεια του έργου, καθοδηγούσε τον πρωταγωνιστή. πολλά του είπε, ελάχιστα θέλω να μοιραστώ μαζί σας. βασικά, το μόνο που θέλω να σας πω είναι αυτό που με "χτύπησε" πιο δυνατά από καθετί. γνώθι σαυτόν μου είχε πει. μάθε τον εαυτό σου. βρες τα ελαττώματά σου και μετέτρεψέ τα σε προτερήματα. η πιο δύσκολη διαδικασία. να δεις τον εαυτό σου μέσα απ'τα μάτια ενός τρίτου, να κριτικάρεις, να διορθώσεις. όταν το καταφέρεις, θα καταφέρεις να αποκτήσεις και την ψυχική σου ηρεμία. έχουν περάσει τρεισήμισι χρόνια κι ακόμη βρίσκομαι σε πρώιμο στάδιο.
πίσω στις twentyonedays, την έκθεση δηλαδή. ένας χρόνος πέρασε. χριστούγεννα έρχονται. ποστ #101. διαβάζετε τα δικά μου για περίπου ένα χρόνο. ε, γίνεται να μη τρελαθεί το αφεντικό? δε γίνεται. το αυτό λοιπόν. σε σένα μιλώ που με διαβάζεις τώρα: άσε από κάτω σχόλιο με το όνομά σου (αν σε ξέρω), με το μέιλ σου (αν δε σε). θα φτιάξω χαρτάκια, θα βγάλω απ'το μπωλ τις καραμέλες, θα βάλω τα χαρτάκια και θα τραβήξω ένα. αυτό το ένα θα αντιστοιχεί σε κάποιον από εσάς. αυτός/η, λοιπόν, θα διαλέξει μια φωτογραφία μου, όποια θέλει (όχι μόνο της έκθεσης), και θα του/της δωθεί σε διαστάσεις 40x30 για να την κάνει ότι θέλει. η κλήρωση θα γίνει όταν επιστρέψω στην αθήνα. το δώρο θα παραδοθεί πριν τις διακοπές των χριστουγέννων.
love.

υ.γ.1 η διαδικασία θα μαγνητοσκοπηθεί ενώ το χαρτάκι θα τραβήξει η μπιτουλιάνα.
υ.γ.2 αν αφήσουν σχόλιο δύο (2) άτομα, δε θα γίνει κλήρωση αλλά θα διαλέξω αυτόν/η που συμπαθώ περισσότερο.
υ.γ.3 αν δεν κερδίσεις, μην έρθεις για μανούρα. τρώω αυγά κάθε μέρα.
υ.γ.4 ναι, η φωτογραφία θα επικολληθεί σε κ-fix.
υ.γ.5 κουβαρντάς ο δικός σου, έτσι?
υ.γ.6 όποιος έχει φράγκα, ας αγοράσει τη "γεωργία".
υ.γ.7 κρίμα είναι.
υ.γ.8 ωρε τι μεγάλο ποστ.
υ.γ.9 iΓεια.

τραμπάλα

ποστ νούμερο εκατό. το πληκτρολόγιο σήμερα το δανείζω στην Πένη:

2.38 π.μ..
ή τώρα ή ποτέ.
τί τέσσερις ώρες ύπνου, τί τρεις, τί δύο. άλλωστε ο ύπνος μού κάνει νερά τον τελευταίο καιρό.
μου είπες πως δεν έχει πανσέληνο απόψε. κι όμως από το παράθυρό μου, η θάλασσα φαίνεται χρυσή. ο αέρας χτυπάει το παντζούρι μου και για ακόμη μια φορά ανεβαίνω στο τραπέζι για να το κλείσω. ανατριχιάζω από τους ήχους που δημιουργεί ο αέρας & μιλάω μόνη μου για να ακούω τη φωνή κάποιου όπως κάνω κάθε φορά που φοβάμαι.
σκέφτηκα τόσα πολλά από τη μέρα που μου ζήτησες να αφήσω κάτι εδώ. τίποτε από αυτά.
η σημερινή μέρα έφερε μπροστά μου κάτι που κάθε, μα κάθε μέρα που περνάει, έρχεται στο νου μου κι εγώ εύχομαι να φύγει μακριά.

..

και με τρώει από χθες.
κι αρχίζω πάλι να ζω. κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, όταν περνά, αρχίζω να ζω. να νιώθω κάθε, κάθε, κάθε, μα κάθε δευτερόλεπτο που περνά από τα μάτια μου, τα αυτιά μου, από όλες μου τις αισθήσεις. και να το αφήσω να περάσει, μόνο αν το έχω απολαύσει μέχρι εκεί που δεν πάει.
κι αν δε το'χεις γευτεί, δεν έχεις απολαύσει την ηρεμία της θάλασσας την επόμενη στιγμή από εκείνη που η ίδια ηρεμία έκανε το μυαλό σου να παίρνει αντίθετες στροφές.
κι αν δεν σου'χει χτυπήσει την πόρτα, δεν μπορεις να νιώσεις τι σημαίνει γιατί ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ νερό. γιατί δε θέλεις. δε θέλεις γαμώτο. δε θέλεις ούτε αυτό που ξέρεις πως θα σε κάνει να γελάσεις.
δε θέλεις να θέλεις. δε θέλεις να θέλεις.
αυτό.
κι είναι τόσο ωραίο να θέλεις. κι ας μην μπορείς ποτέ να έχεις. η ικανοποιήση του να θέλεις αρκεί. κι η απληστία του να θέλεις κι άλλα κι άλλα να'ναι όνειρο για σένα.
κι υπάρχουν εκείνες τις στιγμές του παραληρήματος που αυτοί οι δυο-τρεις άνθρωποι που λέγαμε ή σου σπάνε τα νεύρα με την ανησυχία τους ή σου δίνουν δύναμη. να μη φοβάσαι να γυρνάς σπίτι επειδή ξέρεις πως Αυτό θα σε περιμένει εκεί & που σπαταλάνε τα δικά τους πολύτιμα δευτερόλεπτα για σένα.

δε μου αρέσει να μιλώ γι'αυτό. κι όμως σήμερα ξανάρθε & με κάποιον τρόπο πρέπει να κάνει το κομμάτι του. Ε, το αφήνω να το κάνει από'δω. μου επιτρέπεις μικρέ μου, ε? ναι, θα μου πεις. όπως πάντοτε.

να γίνεις τα βράχια που σπάνε τα κύματα πάνω τους για να ηρεμήσουν φτάνοντας στη στεριά.

αυτό.-

*. για όλες τις στιγμές που σε χρειαζόμουν κι ήσουν εκεί.
**.. για όλες τις υπόλοιπες που ήσουν πάλι εκεί ή "εκεί".
***... για τα χρόνια που πέρασαν με τη μόνιμη έννοια σου στο μυαλό μου.
****.... για τα χρόνια που θα'ρθουν και θα φοβάμαι μη φύγεις μακριά.

ευχαριστώ μικρέ μου.
xxx

υ.γ.1 ήταν η Πένη με το εσωτερικό της παραλήρημα και μόλις τελείωσε.
υ.γ.2 πριν δυο χρόνια δε σε άφησα.
υ.γ.3 τώρα γιατί να σ'αφήσω?
υ.γ.4 στα κύματα που λάξευσαν τα βράχια μας.
υ.γ.5 στα κύματα που δε θα μας ρίξουν.
υ.γ.6 είναι ωραίο πράγμα να θέλεις.
υ.γ.7 τόσο όσο και να σε θέλουν.
υ.γ.8 κάποια απ'τα αυτά.
υ.γ.9 iΓεια.