άκου αυτό:
όσο θα το ακούς, διάβασε ένα απόσπασμα απ'όλα τα ωραία που γράφει ο χούλιο κορτάσαρ στο κουτσό:
με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά κι από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο κι από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο , κολλάνε το ένα στο άλλο κι οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδία. κι όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε με ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. κι υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω να ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.
medieval waters λέγεται το κομμάτι. του carter burwell.
love.
Recent Posts
Tuesday, November 10
Monday, November 9
m1ment
ανεβαίνεις τη δροσοπούλου με το εξακόσιαοχτώ. σταματάει σε στάση. στ'αυτιά σου ακούς τον jay σε παραγωγή του kanye. never change. γυρίζεις το κεφάλι αριστερά και κοιτάς έξω απ'το παράθυρο. βλέπεις να κάθεται σ'ένα πεζούλι ένα λευκό κοριτσάκι τριών-τεσσάρων παρέα μ'ένα έγχρωμο κοριτσάκι της ίδιας ηλικίας. το ένα ξανθά ίσια μαλλιά. το άλλο πολλά μαύρα κοτσιδάκια. διαβάζουν μαζί ένα περιοδικό. ανοίγουν μια σακούλα με πατατάκια. τα περισσότερα τους πέφτουν στο πεζοδρόμιο. κοιτιούνται τρομαγμένα και μετά γελάνε.
Friday, November 6
dig deep 2 find urs
είναι πρωί. κάθεσαι σε μια καφετέρια μαζί με την πένη, τη γεωργία και το γιώργο. πίνεις την κοκακόλα σου. φοράς τα γυαλιά ηλίου. βάζεις τα ακουστικά μέσα απ'τη μπλούζα. κρατάς με το δεξί σου χέρι τη μηχανή. σηκώνεσαι. φοράς την τσάντα στους ώμους και φεύγεις. μόνος. έχει ήλιο. κατευθύνεσαι προς τον φάρο. εκεί ψαρεύουν δύο τύποι. φυσάει δυνατά και καθώς τα κύματα σκάνε πάνω σε βράχια, πότε μουσκεύουν εσένα και γελάς, πότε μουσκεύουν τον φακό της μηχανής και σιχτιρίζεις. στα αυτιά σου αρχίζει να ακούγεται αυτό.
ο common σε παραγωγή του, εν ζωή τότε, j dilla. love is.
και βγάζεις μια το φάρο/μια ένα παγκάκι που υπάρχει μόνο για φωτογραφίες εκεί/μια το φάρο μαζί με το παγκάκι. και σκάει το κεφάλι να μετατρέψει το τραγούδι σε φωτογραφία. και δεν τα καταφέρνει. δεν σκας όμως. αυτή είναι η διαδικασία που ακολουθείται. θες να κάνεις κάτι. το σκέφτεσαι. το σκέφτεσαι. το σκέφτεσαι. σταματάς να το σκέφτεσαι. και ΜΠΑΜ! μπροστά στα μάτια σου. γυρίζεις πίσω στην καφετέρια. στο μυαλό σου ακούς μόνο αυτό. love is. love is. love is. τι είναι η αγάπη? πως αποτυπώνεις σε μερικά μεγκαμπάιτ τι είναι η αγάπη?
πηγαίνετε βόλτα με το αυτοκίνητο. ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. ο αέρας έχει γίνει πιο ισχυρός. σταματάτε σ'έναν χωματόδρομο. βγαίνεις έξω. αρχίζεις να προχωράς ενώ ο αέρας δυσκολεύει το βάδισμά σου. σταματάς και κοιτάς. αποχαυνωμένος.
ΜΠΑΜ!!
ο common σε παραγωγή του, εν ζωή τότε, j dilla. love is.
και βγάζεις μια το φάρο/μια ένα παγκάκι που υπάρχει μόνο για φωτογραφίες εκεί/μια το φάρο μαζί με το παγκάκι. και σκάει το κεφάλι να μετατρέψει το τραγούδι σε φωτογραφία. και δεν τα καταφέρνει. δεν σκας όμως. αυτή είναι η διαδικασία που ακολουθείται. θες να κάνεις κάτι. το σκέφτεσαι. το σκέφτεσαι. το σκέφτεσαι. σταματάς να το σκέφτεσαι. και ΜΠΑΜ! μπροστά στα μάτια σου. γυρίζεις πίσω στην καφετέρια. στο μυαλό σου ακούς μόνο αυτό. love is. love is. love is. τι είναι η αγάπη? πως αποτυπώνεις σε μερικά μεγκαμπάιτ τι είναι η αγάπη?
πηγαίνετε βόλτα με το αυτοκίνητο. ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. ο αέρας έχει γίνει πιο ισχυρός. σταματάτε σ'έναν χωματόδρομο. βγαίνεις έξω. αρχίζεις να προχωράς ενώ ο αέρας δυσκολεύει το βάδισμά σου. σταματάς και κοιτάς. αποχαυνωμένος.
ΜΠΑΜ!!
Monday, November 2
μπλαεφτά
απ'τις εικοσιοχτώ μαρτίου έχω να χώσω ασυναρτησίες μαζεμένες.
παρατηρούσα τα ρούχα μου μια μέρα, δηλαδή τα κοντομάνικα και τα φούτερ. στο παρελθόν φορούσα μόνο μαύρα. όλα με στάμπες βέβαια, αλλά το βαμβάκι ήταν βαμμένο μαύρο. εδώ και κανα χρόνο, το παράτησα το μαύρο και ξεκίνησα το γκρι. ώρες-ώρες, σαν ποντίκι αισθάνομαι. πολύ καλύτερα πάντως απ'όταν φορούσα τα μαύρα.
είναι κάποιοι άνθρωποι που με στιγματίζει το πρόσωπό τους. άνθρωποι που τους ξέρω ελάχιστα αλλά κι άνθρωποι που δεν τους ξέρω καθόλου. ένα τέτοιο άτομο είναι η ντίνα. την έχω γνωρίσει εδώ και πέντε-έξι χρόνια. ποτέ δεν κάναμε παρέα. και τον προηγούμενο δεκέμβριο, ένα βράδυ, χαμογέλασε με τέτοιο τρόπο που χαράχτηκε στο μυαλό μου και το θυμάμαι κάθε φορά που θέλω να ηρεμήσω.
στις εικοσιεννιά του οκτώβρη, φέτο, συνάντησα ένα ακόμη τέτοιο άτομο. τρώγαμε σε μία ταβέρνα και διαγώνια δεξιά μου, καθόταν μια γιαπωνέζα κυρία. έβγαζε μια γαλήνη το πρόσωπό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος που έτρωγε, που σφηνώθηκε κι αυτή στην αποθήκη του εγκεφάλου μου. έτρωγε τόσο άργα, χωρίς να ακουμπά τα χέρια της στο τραπέζι, χωρίς να σηκώσει δευτερόλεπτο το βλέμμα της για να δει τη θάλασσα. είχε πιάσει τις κόρες των ματιών μου και δεν έλεγε να τις αφήσει.
αυτά για τώρα.
λοβ
παρατηρούσα τα ρούχα μου μια μέρα, δηλαδή τα κοντομάνικα και τα φούτερ. στο παρελθόν φορούσα μόνο μαύρα. όλα με στάμπες βέβαια, αλλά το βαμβάκι ήταν βαμμένο μαύρο. εδώ και κανα χρόνο, το παράτησα το μαύρο και ξεκίνησα το γκρι. ώρες-ώρες, σαν ποντίκι αισθάνομαι. πολύ καλύτερα πάντως απ'όταν φορούσα τα μαύρα.
είναι κάποιοι άνθρωποι που με στιγματίζει το πρόσωπό τους. άνθρωποι που τους ξέρω ελάχιστα αλλά κι άνθρωποι που δεν τους ξέρω καθόλου. ένα τέτοιο άτομο είναι η ντίνα. την έχω γνωρίσει εδώ και πέντε-έξι χρόνια. ποτέ δεν κάναμε παρέα. και τον προηγούμενο δεκέμβριο, ένα βράδυ, χαμογέλασε με τέτοιο τρόπο που χαράχτηκε στο μυαλό μου και το θυμάμαι κάθε φορά που θέλω να ηρεμήσω.
στις εικοσιεννιά του οκτώβρη, φέτο, συνάντησα ένα ακόμη τέτοιο άτομο. τρώγαμε σε μία ταβέρνα και διαγώνια δεξιά μου, καθόταν μια γιαπωνέζα κυρία. έβγαζε μια γαλήνη το πρόσωπό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος που έτρωγε, που σφηνώθηκε κι αυτή στην αποθήκη του εγκεφάλου μου. έτρωγε τόσο άργα, χωρίς να ακουμπά τα χέρια της στο τραπέζι, χωρίς να σηκώσει δευτερόλεπτο το βλέμμα της για να δει τη θάλασσα. είχε πιάσει τις κόρες των ματιών μου και δεν έλεγε να τις αφήσει.
αυτά για τώρα.
λοβ
